سُبْحَانَک می‏‌گفتم گفتم سُبْحَانَک را معنی این می‏‌شود که دل تو اگر به جمال می‏‌رود می‌‏فرماید که جمال بی‏عیب این‌جاست و اگر به مال می‌‏رود می‌‏فرماید که غنای بی‏‌عیب این‌جاست و اگر به جاه می‏‌رود می‏‌فرماید که جاه بی‏‌عیب این‌جاست و اگر به مؤانست سماع و سخن کسی دیگر می‏‌رود سخن بی‌‏عیب این‌جاست و رحمت و رأفت بی‏‌عیب این‌جاست و همچنین جملۀ صفات تا فرمود که مُهَیْمِن ام مرغ فرخ خود چنان نگاه ندارد که من دوست خود را زیر بال خود دارم تا ناامید نشوی که الله جنس من نیست مرا به خوشی جمال خود مؤانستی ندهد که از هیچ جنسی‏ات آن خوشی نباشد که از الله باشد سبحانک می‌‏فرماید الله که تو عاشق و طالب هرچه هستی آن بی‏‌عیبی نیست چو پاک و بی‌‏عیب منم عشق این‌جا آر اِحْترَقَ مِنْ سُبُحاَتِ وَجْهِهِ  پاکی‏‌های رو عبارت از این معنی است گفتم ای الله عیب همین هستی من است و خیال و نظر من است که حجاب است از تو و تو را می‏‌بینم ای الله کرتۀ‏ وجود و حواس مرا در سر من کشیده و سبحات وجه تو ورای این کرتۀ وجود است من این خرقۀ وجود خود را می‏‌خواهم تا ضرب کنم که در روی من و در سر من آمده است که دیدن تو همه عیش و طرب است پس حجاب از این عشق و محرومی از این نظر درکات جهنم است که محسوس‏ گشت، این صفت بی‏‌عیبی و نشان پاکی از بهر آن دهند تا چُست آیم در عشق که عبادت عشق عرضه کردن آمد پس مقصود بی‏‌قرار آن جمال باشیدن و طالب وی بودن آمد و بس چون از طلبیدن تو ای الله در جامۀ وجود خویش که حجاب توست مانده گردم و از طلب کند شوم اجزای خود را پیش تو می‏‌دارم چون قدح‌ها که ای الله در این اقداح قدرت و مزۀ طلب خود هست کن که من زنده بدین مزۀ طلبم که اگر این مزۀ طلب نباشد من مرده باشم اکنون عشق‌ها به جمال‌ها و سماع‌ها و سبزه‌ها چون باد صبا خبر کننده از جمال یوسفی است ای یعقوب از حضرت الله با باد صبا بس کنی و به نزد یوسف خود بیایی‏ تا چه شود (وَاللهُ اَعلَم).