کتابخانه دیجیتال

مسعود سعد سلمان

مسعود سعد سلماندیوان اشعار | سلمانقصاید

228

شمارهٔ ۱ - در مدح محمد بن علی خاص از سرداران سلطان ابراهیم غزنوی: چون نای بینوایم ازین نای بینوا
شمارهٔ ۲ - در ستایش محمود شاه: شاهان جهان شاهی و شاه جهانیا
شمارهٔ ۳ - در ستایش ابورشد رشید: ای رفیقان من ای عمر و منصور و عطا
شمارهٔ ۴ - مدح صاحب اجل العمید منصور بن سعید بن احمد: خردم نمود گردش چرخ چو آسیا
شمارهٔ ۵ - در مدح منصور بن سعید: شب آمد و غم من گشت یک دو تا فردا
شمارهٔ ۶ - مدح سیف الدوله محمود بن ابراهیم: زهی موفق و منصور شاه بی همتا
شمارهٔ ۷ - وصف بهار و مدح سلطان محمود: به نو بهاران غواص گشت ابر هوا
شمارهٔ ۸ - مدح سلطان مسعود بن ابراهیم: زلفین سیاه آن بت زیبا
شمارهٔ ۹ - هم در مدح او: تا از بر من دور شد آن لعبت زیبا
شمارهٔ ۱۰ - وصف شب و ستارگان آسمان و ستایش علی الخاص: دوش در روی گنبد خضرا
شمارهٔ ۱۱ - وصف ابر و ثنای سیف الدوله محمود بن ابراهیم: سپاه ابر نیسانی ز دریا رفت بر صحرا
شمارهٔ ۱۲ - مدح سلطان مسعود: نشسته ام ز قدم تا سر اندر آتش و آب
شمارهٔ ۱۳ - هم در ثنای او: ببرد خنجر خسرو قرار از آتش و آب
شمارهٔ ۱۴ - ستایش سلطان ظهیرالدوله ابراهیم: مرا ازین تن رنجور و دیده بی خواب
شمارهٔ ۱۵ - در مدح امیر ابونصر فارسی: ز خاک و باد که هستند یار آتش و آب
شمارهٔ ۱۶ - در مدح سیف الدوله محمود: چو باغ گشت خراب از خزان نماندش آب
شمارهٔ ۱۷ - هم در مدح سیف الدوله محمود: بخاست از دل و از دیده من آتش و آب
شمارهٔ ۱۸ - در ستایش سلطان محمود: هوای روشن بگرفت تیره رنگ سحاب
شمارهٔ ۱۹ - هم در مدح سلطان محمود: چیست آن کاتشش زدوده چو آب
شمارهٔ ۲۰ - وصف بهار و ستایش سیف الدوله محمود: مگر مشاطه بستان شدند با دو سحاب
شمارهٔ ۲۱ - در شرح گرفتاری و مدح عبدالحمید احمد بن عبدالصمد: چون از فراق دوست خبر دادم آن غراب
شمارهٔ ۲۲ - در مدح ابوالمؤید منصور بن سعید بن احمد: شد مشک شب چو عنبر اشهب
شمارهٔ ۲۳ - هم در مدح او: قوت روح خون انگور است
شمارهٔ ۲۴ - در ثنای سلطان مسعود: ملک جوان است و شهریار جوان است
شمارهٔ ۲۵ - در مدح سلطان مسعود بن ابراهیم: چه خوش عیش و چه خرم روزگار است
شمارهٔ ۲۶ - هم در مدح او: ملک مسعود ابراهیم شاه است
شمارهٔ ۲۷ - در مدیح: دل از دولت همیشه شاد بادت
شمارهٔ ۲۸ - حسب حال خویش گوید: این چنین رنج کز زمانه مراست
شمارهٔ ۲۹ - در مدح ابونصر پارسی و شرح گرفتاری: از پس من غمست و پیش غم است
شمارهٔ ۳۰ - مدیح عبدالحمید بن احمد: جشن اسلام عید قربانست
شمارهٔ ۳۱ - در ستایش سلطان محمود و اقتفای استاد لبیبی: به نظم و نثر کسی را گر افتخار سزاست
شمارهٔ ۳۲ - در مدح ثقه الملک طاهربن علی: طاهر ثقت الملک سپهر است و جهانست
شمارهٔ ۳۳ - شکایت از اوضاع و مدح عمید حسن: هیچ کس را غم ولایت نیست
شمارهٔ ۳۴ - در مدح ابوالرشد رشید بن محتاج: پسر محتاج ای من شده محتاج به تو
شمارهٔ ۳۵ - در مدح عمید حسن: امروز هیچ خلق چو من نیست
شمارهٔ ۳۶ - در رثای سید حسن: بر تو سید حسن دلم سوزد
شمارهٔ ۳۷ - در آغاز گرفتاری ساخته است: تا مرا بود بر ولایت دست
شمارهٔ ۳۸ - در ستایش مردانگی و جنگجویی: تا توانی مکش ز مردی دست
شمارهٔ ۳۹ - در مدح پادشاه: ماه صیام آمد این ملک به سلامت
شمارهٔ ۴۰ - وداع محبوب و قصد سفر: گه وداع بت من مرا کنار گرفت
شمارهٔ ۴۱ - در ستایش امیر منصور بن سعید: کفایت را ستوده اختیار است
شمارهٔ ۴۲ - اندرز: کس را بر اختیار خدای اختیار نیست
شمارهٔ ۴۳ - حسب حال: دلم از نیستی چو ترسا نیست
شمارهٔ ۴۴ - در ستایش یمین الدوله بهرامشاه: ای بت لبت ملیست که آن را خمار نیست
شمارهٔ ۴۵ - در مدح ثقة الملک طاهربن علی: هر چه اقبال بیندیشید آمد همه راست
شمارهٔ ۴۶ - مدیح بهرامشاه: چون ره اندر برگرفتم دلبرم در برگرفت
شمارهٔ ۴۷ - مدح ملک ارسلان بن مسعود و ذکر خیر بونصر پارسی: این عقل در یقین زمانه گمان نداشت
شمارهٔ ۴۸ - در صفت ابر و مدح یکی از بزرگان: زهی هوا را طواف و چرخ را مساح
شمارهٔ ۴۹ - در مدح علائالدواله مسعود شاه: ای عزم سفر کرده و بسته کمر فتح
شمارهٔ ۵۰ - هم در ثنای او: تا جهانست ملک سلطان باد
شمارهٔ ۵۱ - باز در ستایش او: شهریارا خدای یار تو باد
شمارهٔ ۵۲ - هم در مدح سطان مسعود: مسعود پادشاه جهان کامگار باد
شمارهٔ ۵۳ - باز هم ثنای او: شاها بنای ملک به تو استوار باد
شمارهٔ ۵۴ - ستایش سیف الدوله محمود: هوای دوست مرا در جهان سمر دارد
شمارهٔ ۵۵ - هم در مدح او: امیر غازی محمود رای میدان کرد
شمارهٔ ۵۶ - مدیح کمال الدوله سلطان شیرزاد: ز بار نامه دولت بزرگی آمد سود
شمارهٔ ۵۷ - از وزیر بهروز بن احمد یاری خواهد: بهروزبن احمد که وزیر الوزرا شد
شمارهٔ ۵۸ - در ستایش یکی از صدور و شرح گرفتاری خویش: تا تو را در جهان بقا باشد
شمارهٔ ۵۹ - توسل به علی خاص در زمان گرفتاری: ای خاصه شاه شرق فریاد
شمارهٔ ۶۰ - شکوه از حبس و زندان: چو مردمان شب دیرنده عزم خواب کنند
شمارهٔ ۶۱ - گله از اختران آسمان و توصیف صبح: زیور آسمان چو بگشایند
شمارهٔ ۶۲ - در مدح ثقة الملک طاهربن علی: وصف تو چو سرکشان بکردند
شمارهٔ ۶۳ - هم در مدیح: ای خواجه دل تو شادمان باد
شمارهٔ ۶۴ - در مدح منصور بن سعید: احوال جهان بادگیر باد
شمارهٔ ۶۵ - در ستایش امیر ابونصر فارسی: ای آن که فلک نصرت الهی
شمارهٔ ۶۶ - در ستایش فضایل خود گوید: جاهم چو بکاهد خرد فزاید
شمارهٔ ۶۷ - در مدح ابوالفرج و گله از او: بوالفرج ای خواجه آزادمرد
شمارهٔ ۶۸ - در اثبات صانع و بینش خویش: جهان را عقل راه کاروان دید
شمارهٔ ۶۹ - شکایت از روزگار: روزگاریست سخت بی فریاد
شمارهٔ ۷۰ - شکوه از کجروی زمانه: چون منی را فلک بیازارد
شمارهٔ ۷۱ - در مدح ثقة الملک طاهر و شرح گرفتاری خود: تا بقا مایه نما باشد
شمارهٔ ۷۲ - در مدح گوید: ای خداوند رحمت ایزد
شمارهٔ ۷۳ - ستایش ملک ارسلان: ز سر گیتی پیر بوده جوان شد
شمارهٔ ۷۴ - مدح شهریار و سپاسگزاری از مراحم او: سزد که باش شاها ز ملک خرم و شاد
شمارهٔ ۷۵ - در تهنیت لوا و عهد خلیفه و مدیح ملک ارسلان: لوا و عهد خطاب خلیفه بغداد
شمارهٔ ۷۶ - در ثنای بهرامشاه: کوس ملک آواز نصرت بر کشید
شمارهٔ ۷۷ - هم در مدح او: تا در جهان مکین و مکان باشد
شمارهٔ ۷۸ - وصف پائیز و مدح سیف الدوله محمود: باد خزان روی به بستان نهاد
شمارهٔ ۷۹ - مدح یکی از اکابر: ای بزرگی که دین و دولت را
شمارهٔ ۸۰ - چیستان و گریز به مدح خواجه ابوطاهر عمر: لعبتی را که صد هنر باشد
شمارهٔ ۸۱ - گفتگو از روشنان فلکی و سیاهکاری آنان: چو سوده دوده به روی هوا برافشانند
شمارهٔ ۸۲ - در شکایت از تیره روزی خویش گوید: دلم ز اندوه بی حد همی نیاساید
شمارهٔ ۸۳ - دریغ بر جوانی: دریغا جوانی و آن روزگار
شمارهٔ ۸۴ - داستان تبه روزی و گرفتاری: بیچاره تن من که ز غم جانش برآمد
شمارهٔ ۸۵ - در مدح سلطان ظهیرالدوله ابراهیم: شهریارا کردگارت یار باد
شمارهٔ ۸۶ - در مدح علائالدوله سلطان مسعود: هر ساعتی ز عشق تو حالم دگر شود
شمارهٔ ۸۷ - در مدح ارسلان بن مسعود: ز شاه بینم دل های اهل حضرت شاد
شمارهٔ ۸۸ - هم در ستایش او: شاهی که پیر گشته جهان را جوان کند
شمارهٔ ۸۹ - باز در مدح او: از جور زمانه را جدا کرد
شمارهٔ ۹۰ - در تهنیت تولد خسرو ملک فرزند ملک ارسلان: هزار خرمی اندر زمانه گشت پدید
شمارهٔ ۹۱ - ستایش سیف الدوله محمود: خویشتن را سوار باید کرد
شمارهٔ ۹۲ - در تسلیت یکی از اکابر: بزرگوار خدایا چنان نمود خرد
شمارهٔ ۹۳ - مدح سلطان مسعود: برترست از گمان ملک مسعود
شمارهٔ ۹۴ - مدیح عمید ابوالفرج نصر ابن رستم: ای اصل سخا و رادی و داد
شمارهٔ ۹۵ - ستایش سلطان علاء الدوله مسعود: این آتش مبارز و این باد کامگار
شمارهٔ ۹۶ - در مدح ابونصر فارسی: جهان را چرخ زرین چشمه زرین می زند زیور
شمارهٔ ۹۷ - در مدح امیر ابوالفتح عارض: هم شب مست وار و عاشق وار
شمارهٔ ۹۸ - در مدح ابوالفرج نصربن رستم و توصیف نبرد آزمایی او: آن ترجمان غیب و نماینده هنر
شمارهٔ ۹۹ - هم در مدح او: آمد فرج ما ز ستم های ستمکار
شمارهٔ ۱۰۰ - ستایش خامه: چرا باشم از آز خسته جگر
شمارهٔ ۱۰۱ - مدیح سلطان مسعود: چون چرخ قادر آمد و چون دهر کامگار
شمارهٔ ۱۰۲ - مدح ثقة الملک طاهر بن علی: ای به قدر از برادران برتر
شمارهٔ ۱۰۳ - جواب قصیده محمد خطیبی و انکار بر آثار کواکب و شکایت از حبس خود و مدح ثقة الملک طاهر و سلطان مسعود: محمد ای به جهان عین فضل و ذات هنر
شمارهٔ ۱۰۴ - مدیح سلطان مسعود پس از شکار او: ای جهان را به راستی داور
شمارهٔ ۱۰۵ - در شکرگزاری از آغاز پادشاهی سیف الدوله محمود: ساقیا چون گشت پیدا نور صبح از کوهسار
شمارهٔ ۱۰۶ - مدح سلطان مسعود و اظهار امیدواری در شصت سالگی: دولت مسعودی با روزگار
شمارهٔ ۱۰۷ - در مدح علاء الدوله مسعود: ز غزو باز خرامید شاد و برخوردار
شمارهٔ ۱۰۸ - ستایش ثقة الملک: ای که در پیش تخت هیچ ملک
شمارهٔ ۱۰۹ - در تهنیت عید و مدح سلطان محمود: رسید عید و ز ما ماه روزه کرد گذر
شمارهٔ ۱۱۰ - مدح ابونصر پارسی: ای یل هامون نورد ای سرکش جیحون گذار
شمارهٔ ۱۱۱ - شکایت: فریاد مرا زین فلک آئینه کردار
شمارهٔ ۱۱۲ - چیستان: ناجانور بدیع یکی شخص پر هنر
شمارهٔ ۱۱۳ - مدیح محمود بن ابراهیم: مهرگان مهربان باز آمد و عصر عصیر
شمارهٔ ۱۱۴ - باز در مدح او: آن لعبت سرو قد مه منظر
شمارهٔ ۱۱۵ - مدح یکی از صدور: شاد باش ای وزیر دولت یار
شمارهٔ ۱۱۶ - مدح یکی از بزرگان: شادباش ای سپهر آینه وار
شمارهٔ ۱۱۷ - مدح سیف الدوله محمود: وقت گل سوری خیز ای نگار
شمارهٔ ۱۱۸ - هم در ثنای او: رأی مجلس کرد رای شهریار
شمارهٔ ۱۱۹ - مدح سلطان سیف الدوله محمود: نه از لب تو برآید همی به طعم شکر
شمارهٔ ۱۲۰ - گل و می بهتر: یک شب از نوبهار وقت سحر
شمارهٔ ۱۲۱ - ستایش دیگر از او: نگارخانه چین است یا شکفته بهار
شمارهٔ ۱۲۲ - صفت اسب و مدح عارض لشکر عمادالدین منصور بن سعید: بیار آن باد پای کوه پیکر
شمارهٔ ۱۲۳ - در صفت شیر و مدح آن وزیر: بگشاد خون ز چشم من آن یار سیم بر
شمارهٔ ۱۲۴ - باز در ستایش او: چو روشن شد از نور خور باختر
شمارهٔ ۱۲۵ - مدیح دیگر از آن بزرگ: دوال رحلت چون بر زدم بر کوس سفر
شمارهٔ ۱۲۶ - در مدح سیف الدوله محمود: ای بقد برکشیده همچو سرو و کاشغر
شمارهٔ ۱۲۷ - در مدح عارض لشکر: ای جهان فضل و بحر رادی و کان هنر
شمارهٔ ۱۲۸ - مدح عمدة الملک رشیدالدین: روی ها را نگار کرده رسید
شمارهٔ ۱۲۹ - باز در ثنای او: آلت رامش بخواه گوهر شادی بیار
شمارهٔ ۱۳۰ - مدح جمال الملک رشید: چون ببستم کمر به عزم سفر
شمارهٔ ۱۳۱ - مرثیه عمادالدوله ابوالقاسم و گریز به ستایش سلطان ابراهیم: گمان بری که وفا داردت سپهر مگر
شمارهٔ ۱۳۲ - مدح نجم الدین شیبانی: ای غزا کار حیدر صفدر
شمارهٔ ۱۳۳ - مدح سلطان مسعود: بادی مسعود شاه دولت یار
شمارهٔ ۱۳۴ - ستایش پادشاه و دعوی ترتیب کتابخانه سلطنتی: جهان دارا به کام جهان دار
شمارهٔ ۱۳۵ - مدح علاء الدوله مسعود: بنیاد دین و دولت می دارد استوار
شمارهٔ ۱۳۶ - هم در ثنای او: مظفر آمد و منصور شاه گیتی دار
شمارهٔ ۱۳۷ - مدیح ملک ارسلان: بر صفه پادشاه بگذر
شمارهٔ ۱۳۸ - هم در ستایش او: ای ماه دو هفته منور
شمارهٔ ۱۳۹ - ستایش سیف الدوله محمود: چه مرکبست که او را نه خفتن ست و نه خور
شمارهٔ ۱۴۰ - صفت فیل و مدح آن پادشاه: همی گذشت به میدان شاه کشور
شمارهٔ ۱۴۱ - باز در مدح او: آن لعبت کشمیر و سرو کشمر
شمارهٔ ۱۴۲ - هم در ستایش آن شهریار: چو شد فروزان از تیغ کوه رایت خور
شمارهٔ ۱۴۳ - مدحی دیگر از آن پادشاه: ای آذر تو بافته از غالیه چادر
شمارهٔ ۱۴۴ - باز در ستایش او: شاه محمود سیف دولت و دین
شمارهٔ ۱۴۵ - هم در تمحید سلطان محمود: بهست قامت و دیدار آن بت کشمیر
شمارهٔ ۱۴۶ - مدح امیر ابونصر پارسی: بونصر پارسی سر احرار روزگار
شمارهٔ ۱۴۷ - مدح علاء الدوله مسعود شاه: شکوفه طرب آورد شاخ عشرت بار
شمارهٔ ۱۴۸ - هم در ثنای او: پادشاه بزرگ دین پرور
شمارهٔ ۱۴۹ - ستایش ظهیرالدوله ابراهیم: ز عز و مملکت و بخت باد برخوردار
شمارهٔ ۱۵۰ - وصف جلوه های طبیعت و گریز به مدح محمود: روز وداع از در اندر آمد دلبر
شمارهٔ ۱۵۱ - هم در ثنای آن پادشاه و تهنیت فتح اکره: ایا نسیم سحر فتح نامه ها بردار
شمارهٔ ۱۵۲ - در مدح ابونصر منصور: مملکت را به نصرت منصور
شمارهٔ ۱۵۳ - چیستان و گریز به مدح آن بزرگ: چو تو معشوقه و چو تو دلبر
شمارهٔ ۱۵۴ - مدح عمید علی سالار: ای باد بروب راه را یکسر
شمارهٔ ۱۵۵ - ستودن ترکان و ستایش سلطان مسعود: ترکان که پشت و بازوی ملکند و روزگار
شمارهٔ ۱۵۶ - در ثنای ملک ارسلان: با روی تازه و لب پر خنده نوبهار
شمارهٔ ۱۵۷ - در صفت پیلان و مدح آن سلطان: سوی میدان شهریار گذر
شمارهٔ ۱۵۸ - مدح سیف الدوله محمود: چو روز روشن بنمود چهره از شب تار
شمارهٔ ۱۵۹ - هم در ستایش او: رسید عید و من از روی حور دلبر دور
شمارهٔ ۱۶۰ - وصف بهار و مدح ثقة الملک طاهر بن علی: رنگ طبعی به کار برده بهار
شمارهٔ ۱۶۱ - ستایشگری: خسروا چون تو که دیدست افتخار و اختیار
شمارهٔ ۱۶۲ - وعظ و تنبیه: گردش آسمان دایره وار
شمارهٔ ۱۶۳ - به ابوالفرج نصر بن رستم نوشته است: ای کینه ور زمانه غدار خیره سار
شمارهٔ ۱۶۴ - مدح بهرامشاه و التزام به نام آن پادشاه: تا برآمد ز آتش شمشیر بهرامی شرار
شمارهٔ ۱۶۵ - مدح اختری و التزام به نام اختری و اختر: ای اختری نه یی تو مگر اختر
شمارهٔ ۱۶۶ - صفت اراده خویش و آرزوی سفر خراسان: چو عزم کاری کردم مرا که دارد باز
شمارهٔ ۱۶۷ - در نصیحت و ستایش منصور بن سعید: چند گویی که نشنوندت راز
شمارهٔ ۱۶۸ - ستایش سیف الدوله محمود: شبی چو روز فراق بتان سیاه و دراز
شمارهٔ ۱۶۹ - مدح عبدالحمید بن احمد: در تو ای گنبد امید و هراس
شمارهٔ ۱۷۰ - ثنای سلطان علاء الدوله مسعود: شاد باش ای شاه عالم شاد باش
شمارهٔ ۱۷۱ - هم در مدح او: شد مایه ظفر گهی آبدار تیغ
شمارهٔ ۱۷۲ - ستایش یکی از بزرگان: زهی در بزرگی جهان را شرف
شمارهٔ ۱۷۳ - مدح علاء الدوله مسعودشاه: ای روزگار تو نسب روزگار ملک
شمارهٔ ۱۷۴ - ستایش شاهزاده خسرو ملک: سپهریست ایوان خسرو ملک
شمارهٔ ۱۷۵ - شکوه از روزگار و ناله از زندان: کرد با من زمانه حمله به جنگ
شمارهٔ ۱۷۶ - ستایش یکی از فرمانروایان: ایا فروخته از فر و طلعتت او رنگ
شمارهٔ ۱۷۷ - ناله از گرفتاری: چو گوگرد زد محنتم آذرنگ
شمارهٔ ۱۷۸ - شکایت از حاسدان: تاکیم از چرخ رسد آذرنگ
شمارهٔ ۱۷۹ - مدح سیف الدوله محمود و تهنیت فتح اگره: دو سعادت به یکی وقت فراز آمد تنگ
شمارهٔ ۱۸۰ - مدیح علاء الدوله سلطان مسعود: همیشه دشمن مالست شاه دشمن مال
شمارهٔ ۱۸۱ - ستایش سیف الدوله محمود: ولایت مه شعبان به روزه شد تحویل
شمارهٔ ۱۸۲ - مدح امیر ابوالفرج نصر بن رستم: خجسته بادا بر خواجه عمید اجل
شمارهٔ ۱۸۳ - ثقة الملک طاهربن علی را ستوده است: به طاهر علی آباد شد جهان کمال
شمارهٔ ۱۸۴ - توصیف اسب و مدح سلطان مسعود: شاد باش ای هیون آخته یال
شمارهٔ ۱۸۵ - هم در ثنای آن شهریار: ای اختیار ایزد دادار ذوالجلال
شمارهٔ ۱۸۶ - تهنیت جلوس ملک ارسلان: به عون ایزد روز رفته از شوال
شمارهٔ ۱۸۷ - یکی از بزرگان را ستاید: زهی به مهتری اندر ز مهتران اول
شمارهٔ ۱۸۸ - ستایش رئیس ابوالفتح بی عدیل و شکایت از گرفتاری: عمرم همی قصیر کند این شب طویل
شمارهٔ ۱۸۹ - تفاخر و شکوی: تخم گشت ای عجب مگر سخنم
شمارهٔ ۱۹۰ - مدح یکی از خواجگان عصر: من که مسعود سعد سلمانم
شمارهٔ ۱۹۱ - ابراز خلوص نسبت به یکی از اکابر: ای آن که چون ز جاه تو بر تو ثنا کنم
شمارهٔ ۱۹۲ - مدیح سیف الدوله محمود: به پادشاه زمانه زمانه شد پدرام
شمارهٔ ۱۹۳ - مدح سلطان و اظهار شکران: ای نام تو بخشیده بخشنده اقسام
شمارهٔ ۱۹۴ - به سلیمان اینانج بیک فرستاده است: خوشم کردی ای قاصد خوش پیام
شمارهٔ ۱۹۵ - شکوه از گرفتاری، ناله از بدهکاری: روز تا شب ز غم دل افگارم
شمارهٔ ۱۹۶ - ایضا شکوه و ناله: از دو دیده سرشک خون بارم
شمارهٔ ۱۹۷ - تیمار خواری: تیر و تیغست بر دل و جگرم
شمارهٔ ۱۹۸ - مدح سیف الدوله محمود: چو روی چرخ شد از صبح چون صحیفه سیم
شمارهٔ ۱۹۹ - ستایش قلم و گریز به مدح خواجه منصور بن سعید: من بدین آخته زبان قلم
شمارهٔ ۲۰۰ - نکوهش گمان و ستایش منصور بن سعید: تا کی دل خسته در گمان بندم
شمارهٔ ۲۰۱ - گله از خلف وعده خواجه بوطاهر: من که مسعود سعد سلمانم
شمارهٔ ۲۰۲ - مدح ابوالفرج نصر بن رستم: افتخار اهل تیغ ای صاحب اهل قلم
شمارهٔ ۲۰۳ - ستایشگری: نیست گشت از هوای خود عالم
شمارهٔ ۲۰۴ - مدیح علاء الدوله مسعود: شاهان پیش را که نکردند جز ستم
شمارهٔ ۲۰۵ - هنرنمایی در مدیح سلطان مسعود: تنم از رنج گرانبار مکن گو نکنم
شمارهٔ ۲۰۶ - هم در ستایش او: گر یک وفا کنی صنما صد وفا کنم
شمارهٔ ۲۰۷ - مدح ملک ارسلان بن مسعود: زبان دولت عالی به بنده داد پیام
شمارهٔ ۲۰۸ - شکایت از زندان و ستایش سلطان: خدایگانا بخرام و با نشاط بخرام
شمارهٔ ۲۰۹ - مدح عمادالدوله ابوسعد بابو: نهاد زلف تو بر مه ز کبر و ناز قدم
شمارهٔ ۲۱۰ - ناله از تیره بختی خود و امتداد گرفتاری: از کرده خویشتن پشیمانم
شمارهٔ ۲۱۱ - داستان سیه روزی: اوصاف جهان سخت نیک دانم
شمارهٔ ۲۱۲ - هم در آن موضوع و توسل به خواجه بونصر: شخصی به هزار غم گرفتارم
شمارهٔ ۲۱۳ - مدح خواجه ابوطاهر: خواجه بوطاهر ای سپهر کرم
شمارهٔ ۲۱۴ - در حسب حال خویش و مدح سیف الدوله محمود: کار آنچنان که آید بگذارم
شمارهٔ ۲۱۵ - ستایش پادشاه: تو را بشارت باد ای خدایگان عجم
شمارهٔ ۲۱۶ - تفاخر به دانش و گوهر خویش: هر آن جواهر کز روزگار بستانم
شمارهٔ ۲۱۷ - هم در آن مقوله: چون مشرفست همت بر رازم
شمارهٔ ۲۱۸ - مدیح ابوالفرج نصر بن رستم: از قد تو سرو بوستان سازم
شمارهٔ ۲۱۹ - هم در ستایش او: آمد صفر امروز چو دی رفت محرم
شمارهٔ ۲۲۰ - مکاتبه با دوستان و مدح سیف الدوله محمود: سپاس ازو که مر او را بدو همی دانیم
شمارهٔ ۲۲۱ - در مدح سلطان محمود: شب دراز و ره دور و غربت و احزان
شمارهٔ ۲۲۲ - مدح علاء الدوله سلطان مسعود: دولت جوان و ملک جوان و ملک جوان
شمارهٔ ۲۲۳ - ستایش سلطان ابراهیم: همه زمین و زمان خرمست و آبادان
شمارهٔ ۲۲۴ - چیستان و مدح آن سلطان: گوهری جان نمای و پاک چو جان
شمارهٔ ۲۲۵ - مدح سیف الدوله محمود بن ابراهیم: این نعمت و این رتبت و این خلعت سلطان
شمارهٔ ۲۲۶ - مدیح سیف الدوله محمود: قدحی نوش کرد شاه زمین
شمارهٔ ۲۲۷ - مدح ثقة الملک طاهر بن علی: ثقت الملک را خدای جهان
شمارهٔ ۲۲۸ - مدح سلطان ابراهیم: شب آخر شد از جهان شب من
شمارهٔ ۲۲۹ - مدح ارسلان بن مسعود: نگاه کن به بزرگی و جاه این ایوان
شمارهٔ ۲۳۰ - مدح سیف الدوله محمود: چرا نگرید چشم و چرا ننالد تن
شمارهٔ ۲۳۱ - وصف بهار و مدح آن شهریار: مقدمه چو درآمد ز لشگر نیسان
شمارهٔ ۲۳۲ - هم در ستایش او: بگذشت ز پیش من نگار من
شمارهٔ ۲۳۳ - هم در مدح او و تفاخر به فضائل خویش: دوش تا صبحدم همه شب من
شمارهٔ ۲۳۴ - مدیح دیگر از آن پادشاه: با دل پر آتش و دو دیده پر خون
شمارهٔ ۲۳۵ - مدیح محمد بهروز: خدای عز و جل در ازل نهاد چنان
شمارهٔ ۲۳۶ - ستایش ابونصر منصور: چون نهان گشت چشمه روشن
شمارهٔ ۲۳۷ - مدح محمد وزیر و شرح گرفتاری خویش: بیار آن مه دیده و مهر جان
شمارهٔ ۲۳۸ - ثنای ابوالرشد رشید: پیرگشته جهان به فضل خزان
شمارهٔ ۲۳۹ - مدیح ابونصر منصور: ویژه می پیر نوش گشت چو گیتی جوان
شمارهٔ ۲۴۰ - مدح عمادالدوله رشید خاص: چو کردم از هند آهنگ حضرت غزنین
شمارهٔ ۲۴۱ - ستایش علی خاص: تبارک الله بنگر میان ببسته به جان
شمارهٔ ۲۴۲ - ستایش استاد رشیدی: شب سیاه چو برچید از هوا دامن
شمارهٔ ۲۴۳ - به دوستی خوشدل نام فرستاده: ای خوشدل ای عزیز گرانمایه یار من
شمارهٔ ۲۴۴ - نکوهش بروج دوازده گانه: ازین دوازده برجم رسید کار به جان
شمارهٔ ۲۴۵ - اندرز و تنبیه: تا بود شخص آدمی را جان
شمارهٔ ۲۴۶ - ای برادر نکو نگر به وجود: خویش را در جهان علم کردن
شمارهٔ ۲۴۷ - وصف لیل و قلم: چون سیه کرد خاک پیرامن
شمارهٔ ۲۴۸ - ناله از بند و زندان و مدح ثقة الملک طاهر: مقصور شد مصالح کار جهانیان
شمارهٔ ۲۴۹ - هم در مدح آن بزرگ: فراخت رایت ملک و ملک به علیین
شمارهٔ ۲۵۰ - در مدح سلطان مسعود: ای چرخ ملک و دولت و سلطان داد و دین
شمارهٔ ۲۵۱ - ستایش شهریار: ای تاخته از غزنین ناگه زده بر سقسین
شمارهٔ ۲۵۲ - خطاب به شمشیر پادشاه: ای تیغ شاه موسم کارست کار کن
شمارهٔ ۲۵۳ - مدح سیف الدوله محمود: آفرین بر دولت محمودیان باد آفرین
شمارهٔ ۲۵۴ - هم در مدح او: به نام ایزد بی چون به قصد حضرت سلطان
شمارهٔ ۲۵۵ - ستایش دیگر از آن پادشاه: الا ای باد شبگیری گذر کن سوی هندستان
شمارهٔ ۲۵۶ - هم در مدح او: طبع هوا بگشت و دگرگونه شد جهان
شمارهٔ ۲۵۷ - مدیح دیگر از آن پادشاه: مگر که هجران هست از چهار طبع جهان
شمارهٔ ۲۵۸ - همورا ستوده است: تهنیت عید را چو سرو خرامان
شمارهٔ ۲۵۹ - باز در مدح آن شهریار: به سوی هند خرامید بهر جستن کین
شمارهٔ ۲۶۰ - مدح ثقة الملک طاهربن علی: کرد همتای روضه رضوان
شمارهٔ ۲۶۱ - مدیح منصوربن سعید: دوش گفتی ز تیرگی شب من
شمارهٔ ۲۶۲ - ارسلان بن مسعود را ستاید: ز خورشید روی ملک ارسلان
شمارهٔ ۲۶۳ - مدیح سیف الدوله محمود: ای تو را خوانده صنیع خود امیرالمؤمنین
شمارهٔ ۲۶۴ - درود بر خواجه احمد بن حسن: شاد باش ای زمانه ریمن
شمارهٔ ۲۶۵ - مدح شیرزاد: راست کن طارم کاراسته شد گلشن
شمارهٔ ۲۶۶ - مدح سیف الدوله محمود: دو مساعد یار و دایم جفت و با هم همزبان
شمارهٔ ۲۶۷ - سلطان مسعود را ستاید: ای ملک شیردل پیل تن
شمارهٔ ۲۶۸ - قصیده دیگر در مدح ملک ارسلان: ملک ملک ارسلان
شمارهٔ ۲۶۹ - مدح عمیدالملک ابوالقاسم: روز نوروز و ماه فروردین
شمارهٔ ۲۷۰ - مدیح سیف الدوله محمود: گر نه شاگرد کف شاه جهان شد مهرگان
شمارهٔ ۲۷۱ - هم در مدح او: روز مهر و ماه مهر و جشن فرخ مهرگان
شمارهٔ ۲۷۲ - ستایش سلطان مسعود: ای خرد را به راستی قانون
شمارهٔ ۲۷۳ - ثنای سیف الدوله محمود: بر من بتافت یار و بتابم ز تاب او
شمارهٔ ۲۷۴ - در مدح: ای اختیار عالم در اختیار تو
شمارهٔ ۲۷۵ - مدح منصور بن سعید: ای کشتئی که در شکم توست آب تو
شمارهٔ ۲۷۶ - مرثیت یکی از دوستان: بر عمر خویش گریم یا بر وفات تو
شمارهٔ ۲۷۷ - ستایشگری: ای شیر رزم شیر شکاری شکار تو
شمارهٔ ۲۷۸ - مدح یکی از شهان: ای خنجر بران تو روز وغا برهان تو
شمارهٔ ۲۷۹ - مدح ابوسعد بابو و شرح حال خویش: لاله رویاند سرشکم تازه در هر مرحله
شمارهٔ ۲۸۰ - مدحتگری: ای نصرت و فتح پیش بر کرده
شمارهٔ ۲۸۱ - مدح محمد خاص: دولت خاص و خاصه زاده شاه
شمارهٔ ۲۸۲ - گفتگو با خویشتن: ای سرد و گرم دهر کشیده
شمارهٔ ۲۸۳ - ستایش ثقة الملک طاهر بن علی: ای ملک ملک چون نگار کرده
شمارهٔ ۲۸۴ - مدح ملک ارسلان بن مسعود: ای به عارض سپید و زلف سیاه
شمارهٔ ۲۸۵ - تهنیت فتح هندوستان: ای ذکر خنجر تو به عالم سمر شده
شمارهٔ ۲۸۶ - مدح سیف الدوله محمود: ز در درآمد دوش آن نگار من ناگاه
شمارهٔ ۲۸۷ - از زندان بالاهور که مولد اوست سخن گوید: ای لاهوور ویحک بی من چگونه ای
شمارهٔ ۲۸۸ - مدیح سلطان ابراهیم بن مسعود: ز فردوس با زینت آمد بهاری
شمارهٔ ۲۸۹ - هم در مدح او و شکوه از تیره بختی: جداگانه سوزم ز هر اختری
شمارهٔ ۲۹۰ - مدیح دیگر از آن پادشاه و شمه ای از روزگار سیاه خویش: ای فلک نیک دانمت آری
شمارهٔ ۲۹۱ - مدح دیگر از آن پادشاه: اگر مملکت را زبان باشدی
شمارهٔ ۲۹۲ - ناله از حصار نای: نالم ز دل چو نای من اندر حصار نای
شمارهٔ ۲۹۳ - مدح ملک شیرزاد: ای چرخ مشعبد چه مهره بازی
شمارهٔ ۲۹۴ - در جواب قصیده یکی از شعرا: ای به تو زنده نام حاتم طی
شمارهٔ ۲۹۵ - مدح علاء الدوله سلطان مسعود: چرخ سپهر شعبده پیدا کنی همی
شمارهٔ ۲۹۶ - مدح ثقة الملک طاهر: در کف دو زبانیست مرا بسته دهانی
شمارهٔ ۲۹۷ - مدیح سلطان مسعود: نخواست ایزد گر خواستی چنان شدمی
شمارهٔ ۲۹۸ - مدیح منصور بن سعید: دور از تو مرا عشق تو کرده ست به حالی
شمارهٔ ۲۹۹ - شکوه از گرفتاری و مدح یکی از بزرگان: ای شاد به تو جان من و جان جهانی
شمارهٔ ۳۰۰ - ناله از حصار نای و مدح محمد خاص: نوا گوی بلبل که بس خوش نوایی
شمارهٔ ۳۰۱ - مدح علی خاص: نگار من تویی و یار غمگسار تویی
شمارهٔ ۳۰۲ - مدح یکی از آل شیبان: ای خداوند عید روزه گشای
شمارهٔ ۳۰۳ - مدح سپهسالار محمد: جهان را نباشد چنین روزگاری
شمارهٔ ۳۰۴ - مدح ابوالفرج نصربن رستم: ایا آنکه بر دلبران پادشایی
شمارهٔ ۳۰۵ - عرض بیچارگی و شرح حبس و گرفتاری: نه بر خلاص حبس ز بختم عنایتی
شمارهٔ ۳۰۶ - در مدح سلطان مسعود: گفتی که وفا کنم جفا کردی
شمارهٔ ۳۰۷ - هم در ثنای او: ای شاه شده ست از تو جهان تازه جوانی
شمارهٔ ۳۰۸ - مدح دیگر از آن پادشاه: گر چون تو به چینستان ای ترک نگارستی
شمارهٔ ۳۰۹ - توسل به یکی از بزرگان پس از سیزده سال حبس: ای به رادی بلند ملک آرای
شمارهٔ ۳۱۰ - مدح منصور بن سعید: ای ابر گه بگریی و گه خندی
شمارهٔ ۳۱۱ - مدح ملک ارسلان: با نصرت و فتح و بختیاری
شمارهٔ ۳۱۲ - مدح علاء الدوله مسعود: گر چون تو به چینستان ای بت صنمستی
شمارهٔ ۳۱۳ - شکوه از پیری: پیریا پیریا چه بد یاری
شمارهٔ ۳۱۴ - قصیده: فتح و ظفر و نصرت و پیروزی و اقبال

مسعود سعد سلمان

آمارگیر وبلاگ