رنگ طبعی به کار برده بهار

نقش ها بود از آنچه برد به کار

چهره سنگ و روی گل دارد

مانوی کارگونه گونه نگار

همه پرصورتست بی خامه

همه پر دایره ست بی پرگار

ابر بر کار کرد کار گهی

بسدین پود و زمردینش تار

بنگر اکنون ز میرم و دیبا

ساده و کوه فرش گردد ازار

هر چه زرنیخ دیده بودی تو

همه شنگرف بینی و زنگار

داد بانگ نماز بلبل و کرد

چشم های شکوفه را بیدار

اندرین نوبهار عطر افروز

به چنین روزگار خاک نگار

نه شگفت ار چو خاک رنگ به رنگ

بدمد شاخ رنگ بر کهسار

ابرها درفشان و لؤلؤ بیز

بادها مشک سار و عنبر بار

هر دو شاخی ز باد پنداری

یکدگر را گرفته اند کنار

طبع گوید که باده خور که ز خاک

لاله روید همی قدح کردار

آب در جوی باده رنگ شدست

باده آر ای نگاه باده گسار

نام آن نامدار بر که هواش

روح را باده ایست نوش گوار

ثقت الملک طاهر بن علی

شرف و فخر و زینت احرار

ای سخاورز راد نعمت بخش

ای ثناخر کریم شکر گزار

تا همی ابروار باری تو

شاخ های امید دارد بار

گشت واقف بلند همت تو

بر کم و بیش گنبد دوار

آتش عقل را دمیده به رأی

گوهر ملک را گرفته عیار

جامه از هول بر مخالف تو

گشت کام نهنگ جان اوبار

روز عیشش به تلخی و تنگی

دیده مور گشت و زهره مار

آتش هیبت و شکوه تو را

چرخ دود آمد و زمانه شرار

هر که با تو چو گل نباشد خوش

هر گلی کو بکند گردد خار

ورنه از بندگی به تو نگرد

دیده در چشم او شود مسمار

مهر تو گر زند به آتش چنگ

روی آتش شود همه گلنار

کین تو گر نهد به آب قدم

زو بخیزد چو خشک رود غبار

ذکر تو بر صحیفه احسان

نام تو بر جریده اشعار

حسن را همچو نقش بر دیبا

زیب را همچو مهر بر دینار

آن سوارست کلک تو که ازو

ناسوارست هر که هست سوار

وان شبانست عدل تو که ز بیم

نخورد گرگ بر بره زنهار

گشته فهم تو با قضا هم رخت

کرده وهم تو با قدر دیدار

آن نهاده به پیش این اعمال

وین گشاده به پیش آن اسرار

چرخ چون رتبت بلند تو دید

رتبت خویش یافت بی مقدار

کانچه در دستگاه خود نگریست

در خور جود تو ندید یسار

ای فزوده جهان ز جاه تو فخر

وی ز گردون نموده قدر تو عار

هر چه در مدحت تو خواهم گفت

هیچ واجب نیاید استغفار

بنده ای ام که تو ز من یابی

مدح معنی نمای دعوی دار

کشت گردون خیره روی مرا

خیره زینسان مرا فرو مگذار

رنج و تیمار در حصار مرنج

جان من رنجه کرد و طبع فگار

طبع و جان مرا به رحمت و فضل

بخر از رنج و برکش از تیمار

چون ز امسال و پار یاد کنم

زار گریم ز حسرت پیرار

شیر پیکر یلان رزم افروز

پخته گشته ز آتش پیکار

نه ز من جست هیچ شیر و پلنگ

نه ز من رست هیچ بیشه و غار

گه مرا باد بود زیر عنان

گه مرا ابر بود جفت مهار

سرکشان را ز من سبک شد دل

دستها را ز من گران شد بار

کند شد مرگ راز من دندان

تیز شد رزم را ز من بازار

بقعه رام کرده کاندر وی

مرگ بارید بر علی عیار

باز نشناخت هیچ وقت همی

دشمنم روز روشن از شب تار

آن همه شد کنون مرا سمجی است

بر سر کوه در میانه غار

روز بر من سیاه کرد چو شب

روزی تنگ و انده بسیار

با دلی خسته و رخی پرخون

قامتی چفته و تنی بیمار

بند من وزن سنگ دارد و روی

روز من رنگ قیر دارد وقار

با من این روزگار بین که چه کرد

جور این روزگار ناهموار

پر پرم داد باده دولت

تا ز محنت مرا گرفت خمار

کرده اند خدای ناترسان

در یکی زاویه ز حبس بشار

دعوی زیرکی همی کردم

زد لگد ریش گاویم هنجار

در جهان هیچ آدمی مشناس

بتر از ریش گاو زیرک سار

سرنگون داردم به مکر و به غدر

چرخ مکار و عالم غدار

گر همی باطلم کنی شاید

ده یک آن به نظم و نثر بیار

گفته ام رنج های خویش بسی

چه کنم هر زمان همی تکرار

چون قلم گر نه رام حکم توام

بر تنم هست چون قلم زنار

ای ز جاه تو عدل روزافزون

وی ز رأی تو ملک دولتیار

تیره شد روز من چو مهر بتاب

تشنه شد جان من چو ابر ببار

ای خزان را به طبع کرده بهار

بگذر این چنین بهار هزار

در بزرگی و سروری محمود

وز بزرگی و بخت برخوردار