ای کشتئی که در شکم توست آب تو

آرام جانور همه در اضطراب تو

نیک و بد زمین ز فراز و نشیب تو

بیش و کم جهان ز درنگ و شتاب تو

هر گه که تو برآیی گوید فلک به مهر

اینک ببافتند به دریا نقاب تو

تا روز ناله تو به گوش آیدم همی

شب نغنوی ببست مگر باد خواب تو

تابست در و نرگس ما چشم روشنست

تا چشم تو بریخت برو در ناب تو

تا بر تو خوی چکاند بر گل ز تو چو گل

گلبن معطرست به طبع از گلاب تو

گر اصل زندگانی مایی همی چرا

یک لحظه بیش ناید عمر حباب تو

پر آب و آتشست کنار تو سال و ماه

پس چون که آتش تو نمیرد ز آب تو

بر جای خلق رحمت باشی همه چرا

زینسان به آب و آتش باشد عذاب تو

کوهی به طبع و شکل وز آن چون کنی سؤال

جز کوه کس نداند دادن جواب تو

ای کودک جوان ز عطای تو باغ و راغ

پیری شدی به رنگ و شب آمد خضاب تو

ای چرخ پر ستاره کجا خواب دیده ای

کایدون دمادمست بجستن شهاب تو

ای سایبان خاک بیا از چه مانده ای

کافتاده و گسسته عمود و طناب تو

فتحست فتح باب تو روزی خلق را

از کف صاحبست مگر فتح باب تو

منصوربن سعید که از شرم رای او

خورشید و ماه روی کشد در حجاب تو

این خنجری که آب تو شد آبروی تو

مهرست و کینه در تو براندود باب تو

هر چاکریت در هنر افزون ز صاحبست

صاحب چگونه یارم کردن خطاب تو

آن پهن عالمی که نباشد زمانه را

چون جوش تو برآید پایاب و تاب تو

چون خاک چرخ پست شود از سموم تو

چون سنگ بحر غرقه شود در سراب تو

ای پر هنر سوار به میدان کر و فر

در باد و برق چیست مجی و ذهاب تو

چرخ فلک بماند پیش عنان تو

گوی زمین بگردد زیر رکاب تو

چون شب همیشه اصل زمین گشت روز تو

چون شیب مایه خرد آمد شباب تو

افراخته ست چرخ ز قدر بلند تو

افروخته ست ملک به رای صواب تو

تا همتت به قدر سپهر دگر شدست

ما را دگر جهانی آمد جناب تو

خوی تو خشم و عفو جهاندار گشت از آنک

دوزخ شد و بهشت ثواب و عقاب تو

حرص ارچه در صواب جواب تو غرقه گشت

شد سوخته حذر ز چه آتش عقاب تو

در دولت آنچنانی کابادتست ملک

باشد خزانه تو همیشه خراب تو

جز میوه وزارت نامد نصیب تو

بی شک چو هست بیخ وزارت نصاب تو

هر گه که عالمی را بینم به هر مراد

جود تو سیر کرده و من با شتاب تو

با خویشتن چه گویم گویم دروغ شد

زی مردمان به خدمت تو انتساب تو

مسعود از آن چو باز به بند او فتاده

زیرا ز فال زجر برآمد غراب تو

چون خار و خس ببالد بدخواه تو همی

زیرا کز آتش تو برفت التهاب تو

تازد تذرو و گور به بیشه که روزگار

بشکست چنگ و مخلب شیر و عقاب تو

مانا جناب بستی با منعمان دهر

زین روی باشد از همگان اجتناب تو

اکنون نمی ستاند چیزی ز دست کس

دست تو تا نگردد برده جناب تو

ای صید پای بسته و رفته ز کار دست

وجهست اگر نترسد از تو کلاب تو

آن گوشت پاره گشته از خنجر بلا

کز تو همی براند سیری ذباب تو

ای تیغ روزگار تو را در نیام کرد

مانا بترس بود به بیم از ضراب تو

از خانه چون پیاده شطرنج رفته ای

کاندر میان نطع نباشد ایاب تو

در تنگی یی شدی که نداند برون شدن

از دولت تو دعوت نامستجاب تو

آخر چرا ضعیف تری هر زمان به زور

چندین که روزگار بیفزود تاب تو

ای شیردل مگردان نومید دل که چرخ

آخر زران رنگان سازد کباب تو

ای آفتاب رأی جهان از تو نورمند

خفاش تیره چشم شد ز آفتاب تو

دانی که گوهری ام اندر صمیم کوه

ویحک چرا نپروردم نور و تاب تو

من با تو جنگ دارم و میلم به آتشیست

واندیشه هیچ گونه نجوید عتاب تو

گر در حساب توست همه نادرات دهر

پس من چرا برون شده ام از حساب تو

در خویشتن شگفت بماند ازین نهاد

رد سپهر داند گشت انتخاب تو

هر یک همی دواند دریابدم هلاک

گر در نیا بدم خرد زودیاب تو

این بار من دعای تو قصر تو را کنم

گویم که سرمد باد جهان را تراب تو

حور بهشت باد گرامی عبید تو

آب حیات باد مروق شراب تو

باغ بهار بادی از خرمی و زیب

قمری و عندلیب تو چنگ و رباب تو