نگاه کن به بزرگی و جاه این ایوان

که برگذشته به رفعت ز تارک کیوان

نشسته سلطان بر تخت با جمال و کمال

که دور بادا چشم کمال ازین سلطان

ابوالملوک ملک ارسلان بن مسعود

سپهر قدر و قدر رتبت و زمانه توان

به حلم کوه متین و به رأی بدر منیر

به طبع بحر محیط و به قدر چرخ کیان

زمانه دارا اندر زمانه شاهی نیست

که او نخواست ز تیغ تو زینهار و امان

حریم ملک چنان شد ز عدل تو ملکا

که بر رمه به چراگاه گرگ گشت شبان

به پادشاهی بر عدل سود کردی تو

نکرد هرگز بر عدل هیچ شاه زیان

نگاه کردم یک فخر عدل را آنست

که فخر کرد پیمبر به عصر نوشروان

کنون به عصر تو و یاد عصر تو جاوید

هزار فخر نماید همی زمین و زمان

تو پادشاه جهانی و چرخ و گیتی رام

تو شهریار جوانی و ملک و بخت جوان

بوی و بادی صاحبقران درین گیتی

ز خسروان چو تو صاحبقران ندید قران

ز حرص جود تو در کان همی بخندد زر

ز بیم دست تو بر زر همی بگرید کان

خدایگانا گستاخی است اندر شعر

که شاعر آن را نیکو کند به شعر بیان

ملوک فالی کز لفظ شاعران شنوند

خجسته دارند ای زینت ملوک جهان

درین قصیده ز مدحت کرانه کرد رهی

اگر چه مدح تو را طبع او ندید کران

هزار یک ز ثنای تو گفت نتواند

به حسب حال بخواهد همی گشاد زبان

اگر چه پویه غزوت بود چو جد و پدر

ز بهر تقویت دین و نصرت ایمان

نداشت باید در طبع و دل عزیمت هند

بسنده باشد یک ترک تو به هندستان

به بزم ساقی تو هست زاده خاتون

به رزم یاور تو هست بچه خاقان

تهی نباید کردن خزانه از زر و سیم

نباید آورد ای شاه در خزینه زیان

به زر و سیم نباید همی خریدن ترک

دریست سخت گشاده رهیست نیک آسان

چو بندگان همه ترکان چیره دستانند

کشید باید لشکر به غزو ترکستان

چو گشت ویران بوم و بر نتیجه رأی

بکند باید بوم و بر نبیره خان

بهر غنیمت چندان به دستت آید ترک

که بی کرانه سپاهی فرازت آید از آن

به کف گرفتی ملک و تمام داری مرد

یقین شمر که چنین است رسم این گیهان

به مرد ملک بجای و بمال مرد به پای

نگاه داشتن ملک جز چنین نتوان

تو مال داری چندان که هر چه خواهی مرد

به جان ببندد پیش تو روز جنگ میان

اگر که نهمت غزویت هست کار بساز

ز بهر غزو سپاهی چو ابر و باد بران

نه ممتنع بودت غزو اگر نباشد هند

به ترک و روم کش این لشکر و سپاه گران

ربیع ملک شد از عدل وجود تو خرم

چنانکه باغ ربیع از نسیم و از باران

یقین بود که ربیع است تازه ملک تو را

که هیچ وقت نبیند گزند باد خزان

دریغ ربیع نگر تا ربیع شیبانی

چگونه آید با چند خدمت الوان

به کینه بندد و آرد به حضرتت امسال

به رسم خدمت صد زنده پیل مست ژیان

زهدی ها که رسانید و مالها کاورد

یقین بدان که شود ده خزینه آبادان

به بارگه رمه زنده پیل مست آورد

که کوههای دمانند و حصن های روان

دویست مرکب دریا گذار دشت نورد

که گاه کوه رکابند و گاه باد عنان

زمانه پیش تو او را چو دید بسته کمر

چه گفت گفت زهی قدر گوهر شیبان

تو شهریارا کیخسروی به جاه و هنر

ربیع پیش تو مانند رستم دستان

نه هیچ شاه چنین بنده داشت اندر ملک

نه هیچ بنده چنین جاه داشت از اعیان

کنون که نوبت آسایش است و وقت نشاط

به شادکامی بنشین و مطربان بنشان

بنوش باده که بی باده شادکامی نیست

ز شادکامی بی باده کس نداد نشان

جمال دولت بین و بساط فخر سپر

سرای ملک فروز و نهال عدل نشان

به جان و طبع نبید و سماع خواه که هست

نبید قوت طبع و سماع راحت جان

درین مبارک قصر و بدین همایون تخت

هزار سال به پای و هزار سال بمان

زبان گشاده چو مسعود سعد پیش تو باد

هزار شکر سرای و هزار مدحت خوان