کرد همتای روضه رضوان

ملک سلطان به دولت سلطان

ثقت الملک طاهربن علی

آنکه گردون چو او نداد نشان

آن فلک همت ستاره محل

آن قضا قوت زمانه توان

مهر او آب و کین او آتش

خشم او درد و عفو او درمان

در گشاده ولیش را نصرت

راه بسته عدوش را خذلان

کرده در زیر دست و زیر قدم

همت و رتبتش زمین و زمان

کمترین پایه ای ازین برجیس

کمترین مایه ای از آن کیوان

ای خداوند شاه و شاهی را

از دهای تو اندرین گیهان

زنده گشتست ملک کیخسرو

تازه گشتست عدل نوشروان

به هنرها بکرده ای دعوی

به اثرها نموده ای برهان

خیره از وصف تو روان و خرد

عاجز از مدح تو یقین و گمان

بدسگال تو جنگ پیوستست

برنشسته به باره ای حرمان

کرده از دولت مخالف تیر

برده از بخت سرنگون پیکان

هر زمانی همی گشاید شست

بگسسته زه و شکسته کمان

تو به کلک آن گشاده ای به تیغ

نگشاده ست رستم دستان

خیل عزم تو را ذکاست دلیل

تیغ حزم تو را دهاست فسان

دو زبانیست کلک تو که به دوست

اعتماد زبان شاه جهان

تا زبان آوران همه شده اند

یک زبان در ثنای آن دو زبان

رخ نیکوست زیر خال جمال

دو رخ درج زیر نقش بنان

مرکب فکرتست و همچو سوار

چون سرانگشت بر فشار دران

همه در کردنی دهد ناورد

همه در بودنی کند دوران

زیبدش عرض آفتاب مجال

شایدش طول آسمان میدان

آن فشاند به لحظه ای بر خلق

که نبارد به سالها باران

نکته ای نیز یاد خواهم کرد

شاعر استاخ باشد و کشخان

بزم تو نیست هیچ بی انعام

دست تو نیست هیچ بی احسان

به عطاها بسی تهی کردی

شایگان گنج ها یکان و دوکان

هست چرخ سپهر عمر تو را

صد و پنجاه ساله کرده ضمان

دست بخشش کشیده دار و مدار

همگنان را بهر عطا یکسان

مایه سنگ و خاک چندین نیست

سخت نیکوست این قضیه بدان

تنگدل گردی ار ز بهر عطات

زر و نقره نماند اندر کان

نه بگفتم نکو غلط کردم

که نگردد ز امر تو دوران

گر بگردد فنا زمین به زمین

ور نماند جهان کران به کران

دولتت را خدای عز و جل

آفریند دگر چهار ارکان

دورها در هم آنچنان بندد

که نیابد ره اندر او حدثان

از زمستان چو بهره برداری

آردت نوشکفته تابستان

بنگر اکنون که از پی بزمت

چون برآراست باغ را نیسان

بر همه دشت و که فراز و نشیب

فرش روم است و حله کمسان

نه عجب گر ز حرص عشرت تو

گل دمد سال و ماه در بستان

نه شگفت ار هزار دستان نیز

بر گل از مدح تو زند دستان

ای ازین سمج تنگ دیده من

سرمه که فتاد ناگاهان

گل ندیدم ز خون چو گل شد چشم

خارجست اندرین دو دیده از آن

یادم آمد که هست سالی سه

نه زیادت این و نه نقصان

که نکردی ز بنده یاد شبی

در چمن ها به پیش آن ایوان

در گل افشان تو چه عشرت کرد

مدح خوانان چو رعد و نعره زنان

مطربانت ز گفته های رهی

بر کشیده به آسمان الحان

کرده بنده به شکر نعمت تو

بر بدیهه ترانها پران

یافته از تو با هزار لطف

خلعت و نورهایی دگران

که رکاب و عنان تو نکشد

مگر ابر بهار و باد بزان

حال دیگر شد ای شگفت آری

این چنین است حال چرخ کیان

رنج بسیار بود و گشت اندک

حال دشوار بود و گشت آسان

دشمن و دوست دیده بود که من

پار بودم ز جمله اعیان

اسب بسیار و بنده بی حد

مال انواع و نعمت الوان

ز بس مانی و قرطنانی عجب

تا به حدی که گفت هم نتوان

گفت هر دوستی که بود مرا

کام کمتر کن ای برادر هان

من چو مستان همی دوانیدم

از چپ و راست بر گشاده دهان

بر همه اعتماد آنکه مرا

نتواند که کس نهد بهتان

کرده ام شغل و گفته ام مدحت

که ندیده ست کس چنین و چنان

از عمل نیست یک درم باقی

بر من از هیچ وجه در دیوان

شاه دادست هر چه دارم و هست

صنعت و نعمت آشکار و نهان

مدح ها گفتم و مرا به عوض

داد توقیع هایی بس طنان

من همی گفتم این و هاتف گفت

سبلت و ریش کنده کم جنبان

لاجرم بر بداد کبر و بطر

گشت سامان و کار بی سامان

هستم اینک درین حصار مرنج

کنده و سوخته نه خان و نه بان

زار ناله کنان درین کهسار

بر سر و برزنان درین زندان

پای من خاک را نکرده به گام

چشم من روز را ندیده عیان

موی بر فرق و دیده اندر چشم

پنجه شیر و صورت ثعبان

شکم و پشت من درین یک سال

والله ار یافته ست جامه و نان

یافته ست این ولیک بس اندک

داشته ست آن ولیک بس خلقان

مشتکی گر برنج یابم و من

نزنم جز که راه حول و جلان

ور بود در جهم به گوشت چنانک

کودک شیرخواره در پستان

هر زمانم چنان که مژده بود

گوید این تازه روی زندانبان

بس بود از سرشک تو امسال

اندرین کوه لاله نعمان

ور درین مژده ندهمش چیزی

زند او در دو چشم من پیکان

اندرین سمج کار من شب و روز

مدح سلطان و سوره قرآن

ندهندم همی دوات و قلم

نشنوندم همی نفیر و فغان

من به آواز چون همی خوانم

یاد گیرد ز دور باد وزان

ببرد تا به مدح موج زند

بوم ایران و بقعت توران

گر ز جاه توام امان باشد

دهدم گردش زمانه امان

حکم و فرمان خدای راست بلی

او کند حکم و او دهد فرمان

در دل پاک تو هم او فکند

که برون آریم ازین زندان

بنشانی مرا تو بر خوانی

که ازو زاده چشمه حیوان

که همه آرزوی من نانست

نان چو شد منقطع نماند جان

خلعتی ام دهی ز خاصه خویش

که ازین پیش داده ای زآنسان

باز من بنده را بیارایی

این سرو تن به اطلس و برکان

منت هر لحظه مدحتی خوانم

که نخواندست هیچ مدحت خوان

صورت آن همه شفای بصر

لذت این همه غذای روان

ببرندش چو تحفه دست به دست

بشود در جهان دهان به دهان

تو گشاده دو دست چون حاتم

من زبانی گشاده چو سحبان

گر بود از توام به نعمت سود

نبود از منت به مدح زیان

بس خوشست آرزوی من یارب

تو بدین آرزو مرا برسان

تا دهد بخت رای را یاری

رای تو پیر باد و بخت جوان

با تو اقبال چرخ را تاکید

با تو تایید جاه را پیمان

شاه صاحبقران هفت اقلیم

تو مشار و مشیر حکم قران

ماند یک آرزو بخواهم خواست

شاد بنشین و مطربان بنشان

ایستاده به بوی تو عباس

باده فرمای پنج پیش از خوان

تا چنان سست گرددش گردن

که شود سخت بر همش دندان

آید آواز نوش ساقی او

همچو آواز پتک بر سندان

هر چه گوید مرا رواست روا

دوستی دوستیست بی تاوان

یارب آن روزگار خواهم دید

آن چو مه طلعت و چو مور میان

تو خداوند شاد و خرم زی

تو خداوند کام و دولت ران

در بزرگی چو آفتاب بتاب

در سعادت چو روزگار بمان