ای چرخ ملک و دولت و سلطان داد و دین

مسعود شهریار زمان خسرو زمین

در بزم و رزم نوری و ناری نه ای نه ای

سوزان تری از آن و فروزنده تری ازین

بادی به وقت حمله و کوهی به گاه حلم

مهری به گاه مهر و سپهری به گاه کین

آهن ز عنف باس تو مومی شود به ذات

آتش ز طبع لطف تو آبی شود معین

تایید یافت نعمت و اقبال یافت عز

زان طبع زودیاب تو و رای دوربین

در چرخ ملک و عصر شرف روی و رأی تو

ماهیست نیک روشن و رأییست بس مبین

مانند بارگیران ایام کرده داغ

اقبال را به نام بزرگی تو سرین

برسان نوعروسان از نور بسته چرخ

خورشید را عصابه جاه تو بر جبین

دامن پر از سعود کند هر شبی فلک

تا بامداد بر تو فشاند به آستین

از فخر خاتمیست در انگشت ملک تو

کش ز آفتاب حلقه ست از مشتری نگین

بر صحن دهر جاه عریض تو هر زمان

از امن گرد ملک تو حصنی کشد حصین

از طبع بردبار تو عفو گناه را

از بیخ حلم کوهی روید همی متین

در روزگار عدل تو ممکن شود که هیچ

در روی حوض آب نیفتد ز باد چین

نگذاشت جود و عدل تو ای اصل جود و عدل

در دهر هیچ مفلس و در خلق یک حزین

نه عدل یافته ست به از ملک تو پناه

نه ملک یافته ست به از عدل تو قرین

از دست و رای و بخشش و پیکار بی گمان

چون نیک بنگریم ز روی خرد یقین

چون ابر در بهاری و چون مهر در شرف

چون تیغ در نبردی و چون شیر در عرین

تازان سپاه حشمت جود تو در جهان

از مصر تا به بصره و از روم تا به چین

هر فصلی از مثال تو پیری بود مصیب

هر لفظی از خطاب تو دری بود ثمین

هر جنبشی ز ذات تو عزمی بود مفید

هر فکرتی ز طبع تو رایی بود رزین

جز جود را نداری بر گنج قهرمان

هر چند نیست جود تو بر گنج تو امین

کردست چرخ گردان از بیم جود تو

در طبع خاک و سنگ زر و سیم را دفین

نشگفت اگر به بزم نباشی امین به مال

زیرا که روز جنگ به جان نیستی ضمین

مشرف شناخت بود یمین تو را یسار

کاندک شمرد گنج یسار تو را یمین

مامور شد بیان تو را چون بیان بنان

تا هر هنر به نزد تو شد چون نگین نگین

از طبع بی اجازت مهر تو در رحم

جان را قبول کرد نیارد تن جنین

گر هیچ عمر یابد بدخواه ملک تو

بر جان او ز بیم سنانها شود سنین

نرهد ز رنج خنجرت از چند بار زه

زاید ز بیم خنجر تو دشمن لعین

هرگز چگونه جان برد از دست نره شیر

روباه اگر چه زاید پوشیده پوستین

همرنگ ریگ تیغ تو چون ریگ خورد آب

تشنه شود چو ریگ به خون عدوی دین

رخشت به دشت حمله چو بر کوفت پای فتح

تیغت ز تیغ کوه براند به زخم هین

نصرت نهاد تارک رمح تو را سنان

چون فتح کرد قبضه تیغ تو را لحین

چون خنجر از هوای نهفته شود پدید

این لون لاله گیرد و آن رنگ یاسمین

از حرص فتح تیغ برآرد ز خواب سر

بر جوش حمله پای درآرد اجل به زین

روی هوا ز گرد سواران شود سیاه

خاک زمین به خون دلیران شود عجین

از حربه سینه ماند چون کنده از تبر

وز گرد مغز گردد چون جامه از کدین

شمشیر تو چو برق بکوبد در ظفر

شبدیز تو چو باد بروبد ره کمین

نام تو را چو یاد کند لفظ روزگار

از فخرش احتراز کند گنبد برین

چون جسم و روح ملک و سعادت شوند جفت

از پیش آنکه بندد در حرف میم و سین

مجد و سنا و عاطفت و رج و دولتست

در پیش تو به راستی ای چرخ راستین

ای آفریده جانت جان آفرین به حق

از آفرین که از وی بر جانت آفرین

گشتند سرفراز عزیزانت بر ملوک

چونانکه بر بنات سرافراز شد بنین

جاوید ماند خواهی اندر کنار ملک

با صد هزار ناز چو فرزند نازنین

گر خسرو پسین بود آخر زمانه را

بیشک تو بود خواهی آن خسرو پسین

تا جان به زندگانی تن را شود کفیل

تا می به شادکامی دل را شود ضمین

از بهر شادی دل و جان جام می ستان

از دست آنکه هست به خوبی چو عور عین

ای اصل خرمی همه در خرمی خرام

وی ذات فرخی همه در فرخی نشین

هر کام کان عزیزتر از اوج چرخ یاب

هر میوه کان لذیذتر از شاخ بخت چین

بر هر مکان به پای شرف سوی تخت شو

در هر نظر به چشم طرب روی لهو بین

شاهی تو را مساعد و شادی تو را عدیل

دولت تو را رهی و بزرگی تو را رهین

گیتی است رام و بخت به کام و فلک غلام

یزدان دلیل و دهر مطیع و فلک معین

از سعد هفت کوکب هر هفته ای تو را

جشنی خجسته در شرف ملک همچنین