شاهان پیش را که نکردند جز ستم

شاه زمانه کرد به تیغ و به خشت کم

هست او بلی خلیفه یزدان دادگر

پس کی رضا دهد که رود بر جهان ستم

گویند خسروان زمانه به هر زمان

کامد علاء دولت و دین یادگار جم

ملک عجم به دین عرب کرد منتظم

مسعود پادشاه عرب خسرو عجم

زو کرد عدل ثابت یزدان و قد عدل

زو کرد ظلم زایل صنعش و ما ظلم

از آفتاب طلعت گیتی فروز او

دولت سپید روی شده چون سپیده دم

ای روستم گشاد کشیدی کمان چرخ

گرچه کمان خود نکشیدست روستم

تو راد گنج بخشی و رادان تو را عبید

تو شاه شاه بندی و شاهان تو را حشم

برنامه جلالت و بر جامه شرف

نام تو گشت عنوان جاه تو شد علم

دست تو وقت رادی و طبع تو گاه علم

بحریست از سخاوت و گنجیست از حکم

حشمت برد به درگه فرخنده تو راه

دولت خورد به جان گرامی تو قسم

همچون حضیض باشد بارتبت تو اوج

چون خشک رود گردد با بخشش تو یم

از روی چرخ بوسد ناهید و مشتری

هر جا که همت تو گذارد بر او قدم

جورست بر خزانه و گنج تو از عطا

تا دست جود بر تو شد جود را حکم

از عفو و خشم تو دو نمونه ست روز و شب

وز مهر و کین تو دو نمودست شهد و سم

خم گشت اصل دور سپهر ار نه بی خلاف

عدلت بخواست برد ز پشت سپهر خم

گرد جهان ملک تو چون طوف خواست کرد

چنبر شد از جبلت و آورد سر بهم

در مجلس نعم ز تو گردد توانگر انس

وحش از تو رونق یابد در موقف نعم

ای شاه وحش و انس ز امن تو باشد انس

اندر حریم ملک تو چون وحش در حرم

گر کل این جهان را یک موهبت کنی

طبع تو را نباشد زان موهبت ندم

زر و درم عزیز بود نزد خاص و عام

تا هست و باد نام تو بر زر و بر درم

این زر و این درم که عزیزست زین نهاد

خوار از چه روی شد بر آن طبع پر کرم

یابند ز ایران تو روز عطای تو

با اسب ساز بی مر و با بدره جامه ضم

چون چشم را سیاه کند خنجر سپید

چون بشنود ندای بلا نیزه اصم

یابد ز گرد روی هوا رنگ آبنوس

گیرد ز تیغ پشت زمین گونه بقم

گر همچو بحر موج زند رزمگه به خون

مرباره تو را نرسد تا به پاردم

گر هیچ شیر ماندست اندر همه جهان

از تیر تو گریخته در گوشه اجم

از شکل خویش عبرت گیرد چو در مصاف

هم شکل خویش بیند بر نیزه علم

رخشت همی به نعل برآرد ز بحر دود

تیغت همی به زخم برآرد ز فرق دم

در پیش سطوت تو اجل دل کند تهی

بر خوان نعمت تو امل پر کند شکم

جاه تو را هزار شرف در یکی شرف

رای تو را هزار نعم در یکی نعم

هر لحظه مملکت را نظمی و رونقی

رای تو در وجود همی آرد از عدم

گشت از نهال عدل تو گیتی چنانکه پیش

بر بوستان خزان نکند روی را دژم

شادی دولت تو چنان کرد خلق را

کاندر زمانه بیش نگیرند نام غم

چون ملک و شادی از پی تو آفریده شد

شاه و ملک تو باشی تا حشر لاجرم

خورد آب زندگانی جان تو در ازل

زد دست جاودانی بر عمر تو رقم

بزمیست این که هست سراسر سعود چرخ

پره زده به گرد بساط تو چون حشم

از گونه گونه نعمت وز جنس جنس عطر

در مجلس تو مست شده حس ذوق و شم

چندان لطیف ساخت تو را باز روزگار

تا بوستان عیش تو را کرد چون ارم

همچون شمن همی بپرستد به باغ باد

هر شاخ را که ابر طرازید چون صنم

کرد آفتاب و نم همه طبع جهان دگر

بنگر چه کار دارند این آفتاب و نم

هرگز به حرمت حرم ای شاه مر مرا

نامد به دل که گردم ازینگونه محترم

نه نه چو مدحت افسر حشمت بود سزد

گر مدح گوی تو شود از خلق محتشم

ار جو که ضعف تن نکند خاطر مرا

در مدح تو به عجز و به تقصیر متهم

گر رنج تن برین دل من دست یافت باش

ور درد دل برین تن من خیره شد چه غم

کافتاده بود ازین پیش این چرخ شیر زخم

با جان و مال و جاهم چون گرگ در غنم

در بندگیت ازین پس چون کلک چون دوات

بندم میان به جان و گشایم به مدح فم

بستاندم عنایت جاه تو از عنا

برهاندم رعایت رای تو از الم

وز تو جواب بنده بلا و نعم شود

زان پس که داد چرخ جوابش بلا و لم

تا از ظلم به حمله غنیمت برد ضیا

تا از ضیا به طعنه هزیمت شود ظلم

اندر بهار عشرت با خرمی بناز

واندر سرای دولت با خرمی بچم

لهو و نشاط ساخته در بزم تو به طبع

با یکدگر چو زیر و بم از لحن زیر و بم