به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

کمال الدین اصفهانی

کمال الدین اصفهانیرباعی هاشمارهٔ ۳۹: آزرده چو شد ز زخم نشتر دستت

1550عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

آزرده چو شد ز زخم نشتر دستت
از کردۀ غمزه برد کیفر دستت
گر چشمۀ خون گشت روان بر دستت
نشگفت چو باشد دلم اندر دستت

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۳۸: بر لاله ز عارض تو هر دم ز نخست 2شمارهٔ ۳۹: آزرده چو شد ز زخم نشتر دستت 3شمارهٔ ۴۰: گر خسته دل مرا بر آری حاجت 4شمارهٔ ۴۱: از بس که تنم ز آتش دل بگداخت 5شمارهٔ ۴۲: آن دل که بر اتش غمت صد ره سوخت 6شمارهٔ ۴۳: شاها چوبداد داد هر کس دادت 7شمارهٔ ۴۴: خواهی که هنر و ران نکودارندت 8شمارهٔ ۴۵: دربند کسی باش که یاری کندت 9شمارهٔ ۴۶: روزی گیرم میان تو چون کمرت 10شمارهٔ ۴۷: گیرم بنقاب در کشی رخسارت 11شمارهٔ ۴۸: از بس که کنم شام و سحر در کارت 12شمارهٔ ۴۹: باور نکنی که از من عشوه پرست 13شمارهٔ ۵۰: ای عزم تو بر شکستن عهد درست 14شمارهٔ ۵۱: دی توبت من ز آستین برزد دست 15شمارهٔ ۵۲: غمگین دل من که شادمان از غم تست 16شمارهٔ ۵۳: ترکم سوی آما جگه آمد سر مست 17شمارهٔ ۵۴: این ساغر می که بر کف دست منست 18شمارهٔ ۵۵: عید آمد و ساز پارسایی بشکست 19شمارهٔ ۵۶: تا هست ترا چراغ دانش در دست 20شمارهٔ ۵۷: چون دید بگاه رفتن از عزم درست 21شمارهٔ ۵۸: فرزند ترا اگر بکوهست نشست 22شمارهٔ ۵۹: ای ترک حصاری همه چیزت بنواست 23شمارهٔ ۶۰: یک روز شبی چو شمع برخواهم خاست 24شمارهٔ ۶۱: ای دل اگرت بوصل دلدار هواست 25شمارهٔ ۶۲: تا دل بهوا جویی مهرت برخاست 26شمارهٔ ۶۳: در چاه ز نخدانت دل ما بنواست 27شمارهٔ ۶۴: چون ساغر می راز نهانم پیداست 28شمارهٔ ۶۵: اقطاع طرب در نظر ساغر ماست 29شمارهٔ ۶۶: از هر چه بدو میل دل غافل ماست 30شمارهٔ ۶۷: زلف سیهت که آشیان دل ماست 31شمارهٔ ۶۸: ای هست وزنیست برتر اندیشۀ ماست 32شمارهٔ ۶۹: آتش که بطبع جان کداز آمده است 33شمارهٔ ۷۰: امروز مرا ز چشم بارندگی است 34شمارهٔ ۷۱: هر لحظه دل اندر هوسی نتوان بست 35شمارهٔ ۷۲: رنگ رخ زر ز سکّۀ دولت تست 36شمارهٔ ۷۳: زلف تو که در سیه گری چا کرتست 37شمارهٔ ۷۴: چشم تو که بیماری او ننهفتست 38شمارهٔ ۷۵: از روی تو زلف پاره یی بگرفتست 39شمارهٔ ۷۶: ای آنکه زمانه کمترین بندۀ تست 40شمارهٔ ۷۷ - فاجابه: خورشید غلام رای درخشندهٔ ...41شمارهٔ ۷۸: خون خوارۀ مهربان غمزه تست 42شمارهٔ ۷۹: چون تیغ زند اجل سپرها هیچست 43شمارهٔ ۸۰: اشکم که ز خون این دل ناشادست 44شمارهٔ ۸۱: آتش که همه دلی ازو ناشادست 45شمارهٔ ۸۲: گر مهرۀ ما از تو جدا افتادست 46شمارهٔ ۸۳: آن غنچۀ گل نگر چه چست افتادست 47شمارهٔ ۸۴: در پای تو دل گرچه زبون افتادست 48شمارهٔ ۸۵: هر کجا که ز مهرت نظری افتادست 49شمارهٔ ۸۶: گر افتدم آن ماه شبی مست بدست 50شمارهٔ ۸۷: عشق تو ز لطفها که با ما کردست 51شمارهٔ ۸۸: اشکم که ز خون چو دردی شیره شدست 52شمارهٔ ۸۹: هر کجا که دلی هست ز غم فرسودست 53شمارهٔ ۹۰: در عمر مرا با تو شبی خوش بودست 54شمارهٔ ۹۱: گر لاله بهجران تو خوشدل بودست 55شمارهٔ ۹۲: از حلقۀ گوش تو دلم را خبرست 56شمارهٔ ۹۳: در بند جهان کسی که او بیشترست 57شمارهٔ ۹۴: تا تنگ دلم جای تو خوش پسرست 58شمارهٔ ۹۵: تا تنگ دلم جای چو تو خوش پسرست 59شمارهٔ ۹۶: تیغ تو که همچو مرگ مردم خوارست 60شمارهٔ ۹۷: گفتم که مرا بر تو ببوسی نازست 61شمارهٔ ۹۸: اندیشۀ تو چو در دل ما بنشست 62شمارهٔ ۹۹: این اشک که مونس من غمناکست 63شمارهٔ ۱۰۰: زلف که هزار عهد محکم بشکست 64شمارهٔ ۱۰۱: دی گفت مرا اسب در آنت چه شکست 65شمارهٔ ۱۰۲: بی مرگی اگر چه آشنایی مرگست 66شمارهٔ ۱۰۳: از عشق دهانت دل مسکین تنگست 67شمارهٔ ۱۰۴: هر چند که روی لاله بس دلگسلست 68شمارهٔ ۱۰۵: غمهای فراخ من نه در خورد دلست 69شمارهٔ ۱۰۶: بی روی تو شادی همه در درد دلست 70شمارهٔ ۱۰۷: در حضرت عشق هر که او مقبولست 71شمارهٔ ۱۰۸: دلدار مرا ز هر چه خوشتر چشمست 72شمارهٔ ۱۰۹: شمعم من اگر چه ز آتشم رنج تنست 73شمارهٔ ۱۱۰: تیغ تو که لب تا لب او دندانست 74شمارهٔ ۱۱۱: از بس که رخ لاله خوش و خندانست 75شمارهٔ ۱۱۲: وقتی که درو راحت درویشانست 76شمارهٔ ۱۱۳: آن بت که سوی دهانش رهبر سخنست 77شمارهٔ ۱۱۴: شیرین دهنت که تنگنای سخنست 78شمارهٔ ۱۱۵: شادیّ زمانه عاشق طبع منست 79شمارهٔ ۱۱۶: درد تو دوای دل وارون منست 80شمارهٔ ۱۱۷: این خشک گیا که زرد چون روی منست 81شمارهٔ ۱۱۸: گر شرح دهم که بی تو کارم چونست 82شمارهٔ ۱۱۹ - و قال ایضاً فی حالة قتله: دل خون ...83شمارهٔ ۱۲۰: گازر بچه را سپید کاری آهوست 84شمارهٔ ۱۲۱: تیغ تو که مرگ جرعة ساغر اوست 85شمارهٔ ۱۲۲: می ده که دل ریش مرا مرهم اوست 86شمارهٔ ۱۲۳: بی عیش و طرب دمی چو برنارد دوست 87شمارهٔ ۱۲۴: برخاک درت بخت مرا بخوابگهست 88شمارهٔ ۱۲۵: بشنو سخن باد که چون دلخواهست 89شمارهٔ ۱۲۶: از چرخ کهن محنت و دردم تازه ست 90شمارهٔ ۱۲۷: گفتند دل تو الز خرد بیگانه ست 91شمارهٔ ۱۲۸: گفتم: ز تو خوبتر درین شهر بسیست 92شمارهٔ ۱۲۹: دی گفت ندیدمت درین روزی بیست 93شمارهٔ ۱۳۰: گر چه دل من چو شمع آتش خایست 94شمارهٔ ۱۳۱: در خدمت تو گر تن من برپایست 95شمارهٔ ۱۳۲: بس که بشب مرا خروش و زاریست 96شمارهٔ ۱۳۳: تا ظن نبری که در نکوئیت شکیست 97شمارهٔ ۱۳۴: شاها ز غمت زمانه چون دلتنگیست 98شمارهٔ ۱۳۵: گر در دهن تو از فراخی سخنیست 99شمارهٔ ۱۳۶: در آرزوی روی چو روزت شب نیست 100شمارهٔ ۱۳۷: یک ذره هوای من مسکینت نیست 101شمارهٔ ۱۳۸: با روی تو این دیدۀ پرنم بدنیست 102شمارهٔ ۱۳۹: آن دل که بجز سوی غمت رهبر نیست 103شمارهٔ ۱۴۰: بی روی تو غمگسار من جز غم نیست 104شمارهٔ ۱۴۱: امشب که نشان روز در عالم نیست 105شمارهٔ ۱۴۲: در روی زمین هیچ کست دشمن نیست 106شمارهٔ ۱۴۳: امشب که فراق را گذر بر من نیست 107شمارهٔ ۱۴۴: ای دل چو ترا ذوق لب جانان نیست 108شمارهٔ ۱۴۵: خون باد دل ارشاد بپیوند تو نیست 109شمارهٔ ۱۴۶: گل خواست که چون رخش نکو باشد و نی ...110شمارهٔ ۱۴۷: کس را ز غم تو با طرب کاری نیست 111شمارهٔ ۱۴۸: چشم تو که کار او بازی نیست 112شمارهٔ ۱۴۹: زین بیش گرم چه رای خاموشی نیست 113شمارهٔ ۱۵۰: امشب که بجز یار مرا ساقی نیست 114شمارهٔ ۱۵۱: احدات زمانه را چوپایانی نیست 115شمارهٔ ۱۵۲: همچو نفس تو عمر فرسایی نیست 116شمارهٔ ۱۵۳: ای در حق من وصل ترارایی ست 117شمارهٔ ۱۵۴: بلبل نالان ز شاخ چون دلشده ییست 118شمارهٔ ۱۵۵: تیمار من پشت دوته باید داشت 119شمارهٔ ۱۵۶: آنکس که چو شمع آتش اندر جان داشت 120شمارهٔ ۱۵۷: آمد بر من چو بر کفم زر پنداشت 121شمارهٔ ۱۵۸: فصّاد چو بررگ تو نشتر بگماشت 122شمارهٔ ۱۵۹: نقّاش که آن صورت زیبا بنگاشت 123شمارهٔ ۱۶۰: غافل بودم که یار بر ما بگذشت 124شمارهٔ ۱۶۱: از بحر کف تو چون برامد تیغت 125شمارهٔ ۱۶۲: تیغ تو که مغز شهریاران بشکافت 126شمارهٔ ۱۶۳: چون بلبل مست راه در بستان یافت 127شمارهٔ ۱۶۴: امشب ز غمت میان خون خواهم خفت 128شمارهٔ ۱۶۵: بس کس که زجور خلق دل ریش برفت 129شمارهٔ ۱۶۶: مویی که ز فرق آن دلارای برفت 130شمارهٔ ۱۶۷: روی تو بدید عقل را رای برفت 131شمارهٔ ۱۶۸: اطراف چمن لالۀ دلکش بگرفت 132شمارهٔ ۱۶۹: دیشب هوس دل غمینم بگرفت 133شمارهٔ ۱۷۰: وقت سحرش چو عزم رفتن بگرفت 134شمارهٔ ۱۷۱: آن بت که جهان بغمزۀ مست گرفت 135شمارهٔ ۱۷۲: گر چه کرمت ز من عنان باز گرفت 136شمارهٔ ۱۷۳: یارآمد و دست من آشفته گرفت 137شمارهٔ ۱۷۴: دل باز حدیث شادی افسانه گرفت 138شمارهٔ ۱۷۵: دل را هوس زلف دلارای گرفت 139شمارهٔ ۱۷۶: راز تو بنزد این و آن نتوان گفت 140شمارهٔ ۱۷۷: در کوی وفا چو بی درنگیست دلت 141شمارهٔ ۱۷۸: ای جان و جهانرا مدد از لطف و دمت 142شمارهٔ ۱۷۹: ای جان جهان را مدد از لطف دمت 143شمارهٔ ۱۸۰: در حیله گری هزار رنگ آورمت 144شمارهٔ ۱۸۱: با آنکه زیان شدست یکسر قلمت 145شمارهٔ ۱۸۲: از لطف نمی شود مصور دهنت 146شمارهٔ ۱۸۳: من دوش دلی ز دستکار دهنت 147شمارهٔ ۱۸۴: تا من نکنم چو گل پر از زر دهنت 148شمارهٔ ۱۸۵: یک شب خواهم خراب و ناپروایت 149شمارهٔ ۱۸۶: در حسن ندارد گل صد پر پایت 150شمارهٔ ۱۸۷: ای قبله گه ملک خم ابرویت 151شمارهٔ ۱۸۸: بشنو زمن ای قبلۀ جانم رویت 152شمارهٔ ۱۸۹: تا گشت عتاب و جنگ با ماش فراخ 153شمارهٔ ۱۹۰: شد راحت آن روی دلارای فراخ 154شمارهٔ ۱۹۱: گردون که همه گرد جفا می گردد 155شمارهٔ ۱۹۲: آن باده که چشم عیش روشن دارد 156شمارهٔ ۱۹۳: دریاب گرت دست رسی خواهد بود 157شمارهٔ ۱۹۴: بلبل بسپیده دم همی زد فریاد 158شمارهٔ ۱۹۵: دمی می رفتم مست و کش و خرّم و شاد 159شمارهٔ ۱۹۶: وقتی که بتم گره بر آن زلف نهاد 160شمارهٔ ۱۹۷: از بس که سوی چمن برد بوی تو باد 161شمارهٔ ۱۹۸: پیوسته مرا چون تو بتی در بر باد 162شمارهٔ ۱۹۹: ای داده مرا جان و جوانی بر باد 163شمارهٔ ۲۰۰: خورشید غلام آن رخ مه وش باد 164شمارهٔ ۲۰۱: کس چون تو اسیر ریش بسیار مباد 165شمارهٔ ۲۰۲: .... عشق تو فیروز مباد 166شمارهٔ ۲۰۳: بی روی توام صبر و دل و هوش مباد 167شمارهٔ ۲۰۴: پیوسته کمان دولتت بر زه باد 168شمارهٔ ۲۰۵: جام طربم زناگه از دست افتاد 169شمارهٔ ۲۰۶: گل گر چه بطبع خوب و دمساز افتاد 170شمارهٔ ۲۰۷: دل چون ز جهان عیش یکسو افتاد 171شمارهٔ ۲۰۸: آن دل که بکام دل بدخواه افتاد 172شمارهٔ ۲۰۹: ایّام جز از عشوۀ بسیار نداد 173شمارهٔ ۲۱۰: یک روز فلک کار مرا ساز نداد 174شمارهٔ ۲۱۱: ساقی بر من چو جام روشن بنهاد 175شمارهٔ ۲۱۲: ذوقیست لب ترا که جان دریابد 176شمارهٔ ۲۱۳: بی روی تو جز بخت نگون کی خسبد؟177شمارهٔ ۲۱۴: در بزم ملک زهره نواگر زیبد 178شمارهٔ ۲۱۵: چون آه دمادمم افتد 179شمارهٔ ۲۱۶: زلفت که زروی باز پس می افتد 180شمارهٔ ۲۱۷: عکس رخ تو چون بر فلک می افتد 181شمارهٔ ۲۱۸: چون غنچۀ گل در تک و پو می افتد 182شمارهٔ ۲۱۹: زلفت همه بر لالۀ تر می غلتند 183شمارهٔ ۲۲۰: اشکم ز تو در خون جگر می غلتد 184شمارهٔ ۲۲۱: کی بی تو مرا چو غنچه دل خوش گردد؟185شمارهٔ ۲۲۲: از عکس لبت دیده بدخشان گردد 186شمارهٔ ۲۲۳: جایی که مل لعل پیاپی گردد 187شمارهٔ ۲۲۴: چون کار زمانه بر گذر می‌گردد 188شمارهٔ ۲۲۵: مشک تو نقاب ارغوان می گردد 189شمارهٔ ۲۲۶: گل راز طرب همه دهان می خندد 190شمارهٔ ۲۲۷: گل در مه روزه همچنان می خندد 191شمارهٔ ۲۲۸: چون دید بر آورده غم از جانم گرد 192شمارهٔ ۲۲۹: دوش آن دل خون گشتۀ محنت پرورد 193شمارهٔ ۲۳۰: هر کس که در آن قامت موزون نگرد 194شمارهٔ ۲۳۱: آن لاله نگر چو ساغری آمده خرد 195شمارهٔ ۲۳۲: زین سر که زبان دور باشت دارد 196شمارهٔ ۲۳۳: بر من چو لبت ببوسه شکّر بارد 197شمارهٔ ۲۳۴: آیین ستمگری که عالم دراد 198شمارهٔ ۲۳۵: زلف تو از آن باد که در سر دارد 199شمارهٔ ۲۳۶: خون گشته دلم با تو چنان خو داد 200شمارهٔ ۲۳۷: زلف تو که خون خلق ازو می بارد 201شمارهٔ ۲۳۸: گر حلقۀ زلف تو کسی زبشمارد 202شمارهٔ ۲۳۹: آن ماه که چرخ بر رخش مهر آرد 203شمارهٔ ۲۴۰: اشکیم ز اندازه برون می بارد 204شمارهٔ ۲۴۱: ... که طاقت فراقت دارد ؟205شمارهٔ ۲۴۲: نرگس که دلش هوای ساغر دارد 206شمارهٔ ۲۴۳: دل گرچه امید وصل کمتر دارد 207شمارهٔ ۲۴۴: امروز ملالی بکمالم دارد 208شمارهٔ ۲۴۵: آن شاخ سمن که روی خندان دراد 209شمارهٔ ۲۴۶: لعل تو ز لطف صورت جان دارد 210شمارهٔ ۲۴۷: شاخ ارز شکوفه شکل پروین دارد 211شمارهٔ ۲۴۸: گر دیدۀ نرگس نه سبل می دارد 212شمارهٔ ۲۴۹: شب گر چه ز روشنی جدایی دارد 213شمارهٔ ۲۵۰: هر سال شکوفه سیم چندان بارد 214شمارهٔ ۲۵۱: گفتم که چو مست شد مرا ناز آرد 215شمارهٔ ۲۵۲: چون رنگ رخ تو گل ببازار آرد 216شمارهٔ ۲۵۳: عشق تو گرم چه غم فراوان آرد 217شمارهٔ ۲۵۴: زلفت که دلم را بفغان می آرد 218شمارهٔ ۲۵۵: مهر تو نشان آب و گل می ببرد 219شمارهٔ ۲۵۶: نام تو مرا چو بر زبان می گذرد 220شمارهٔ ۲۵۷: می پنبۀ عقل هرزه گو داند کرد 221شمارهٔ ۲۵۸: دیوان بگناه تو سفید باید کرد 222شمارهٔ ۲۵۹: با غنچه صبا چو دست اندر کش کرد 223شمارهٔ ۲۶۰: چشم تو اگر نظر بغمخواران کرد 224شمارهٔ ۲۶۱: بی روی تو صبر ازین فزون نتوان کرد 225شمارهٔ ۲۶۲: دل خوی فراقفای غم خوردن کرد 226شمارهٔ ۲۶۳: یارم ز جفا هیچ رها کرد؟ نکرد 227شمارهٔ ۲۶۴: امسال بهار رسم دیگر گون کرد 228شمارهٔ ۲۶۵: تا این دل محنت زده آهنگ تو کرد 229شمارهٔ ۲۶۶: با من سر زلفش ار پریشانی کرد 230شمارهٔ ۲۶۷: آن غنچۀ گل که طبع خرّم آورد 231شمارهٔ ۲۶۸: خون دل من بتم بصد ناز خورد 232شمارهٔ ۲۶۹: غمگین دل من غم همه عالم خورد 233شمارهٔ ۲۷۰: گردون چو غم زشت و نکومی نخورد 234شمارهٔ ۲۷۱: دل را زرخ خوب تو می نگزیرد 235شمارهٔ ۲۷۲: چون دست افق گلوی پروین گیرد 236شمارهٔ ۲۷۳: نه عقل ز کار من شماری گیرد 237شمارهٔ ۲۷۴: عاشقی که بیاد روی دلبر میرود 238شمارهٔ ۲۷۵: هر لحظه فلک بهانه یی آغازد 239شمارهٔ ۲۷۶: شاید که دلم بمن نمی پردازد 240شمارهٔ ۲۷۷: شمعم که چو باد هوسم بر سر زد 241شمارهٔ ۲۷۸: آن ماه و شی که طعنه اندر خور زد 242شمارهٔ ۲۷۹: از دست بشد دلی که صد جان ارزد 243شمارهٔ ۲۸۰: بر سوز دل من دل آتش سوزد 244شمارهٔ ۲۸۱: گفتی که دلت چند پیاپی سوزد 245شمارهٔ ۲۸۲: پیوسته دلم ز خرّمی پرهیزد 246شمارهٔ ۲۸۳: باز این چشمم چه فتنه می انگیزد 247شمارهٔ ۲۸۴: شمعم که چو غم بقصد من برخیزد 248شمارهٔ ۲۸۵: مشکین خطی از بعب تو بر می خیزد 249شمارهٔ ۲۸۶: تا با لب تو لبم هم دآواز نشد 250شمارهٔ ۲۸۷: گل خواست که چون روی تو زیبا باشد 251شمارهٔ ۲۸۸: آنرا که چو تونگار در خور باشد 252شمارهٔ ۲۸۹: ساقی که بلطف سمن تر باشد 253شمارهٔ ۲۹۰: گر قامت بنده زین بخم تر باشد 254شمارهٔ ۲۹۱: لعل لب او که درج گوهر باشد 255شمارهٔ ۲۹۲: آن می که ز خون دختر رز باشد 256شمارهٔ ۲۹۳: آنرا که دل از غمی مشوّش باشد 257شمارهٔ ۲۹۴: یاد تو کند کسی که خامش باشد 258شمارهٔ ۲۹۵: آن کو بسلامی ز تو قانع باشد 259شمارهٔ ۲۹۶: چون در تو نه فضل و نه تفضل باشد 260شمارهٔ ۲۹۷: شمعم که غذای چشمم از نم باشد 261شمارهٔ ۲۹۸: بسیار بدیدم و چو تو کم باشد 262شمارهٔ ۲۹۹: چون چنگ تو تارگیم در تن باشد 263شمارهٔ ۳۰۰: پیوسته ترا حال پریشان باشد 264شمارهٔ ۳۰۱: نالیدن بلبل ار چه موزون باشد 265شمارهٔ ۳۰۲: عشق تو مراجان وروان می بخشد 266شمارهٔ ۳۰۳: عمر تو درین هوس هبا خواهد شد 267شمارهٔ ۳۰۴: دل در پی دلبر بسفر خواهد شد 268شمارهٔ ۳۰۵: از رای تو کارها نکو خواهد شد 269شمارهٔ ۳۰۶: چون موم بدست غم زبون باید شد 270شمارهٔ ۳۰۷: آلوده مشو که پاک می باید شد 271شمارهٔ ۳۰۸: عمر تو که بر خیره چنان ضایع شد 272شمارهٔ ۳۰۹: گه شانه زبان در خم گیسوت کشد 273شمارهٔ ۳۱۰: آن شمع دراز قد که جز سر نکشد 274شمارهٔ ۳۱۱: زلف تو دلم برد و بقصد جان شد 275شمارهٔ ۳۱۲: با ذوق لب تو باده گر می کوشد 276شمارهٔ ۳۱۳: روی تو نقاب همچنان می پوشد 277شمارهٔ ۳۱۴: سودای تو در چشم خرد ناخنه شد 278شمارهٔ ۳۱۵: سحر بنفشه موی اگر بشکافد 279شمارهٔ ۳۱۶: رفت آنکه ز چشم اشک چو لولو بچکد 280شمارهٔ ۳۱۷: بیداد جهان بسر نخواهد آمد 281شمارهٔ ۳۱۸: خصم تو که سر تیز تر از تیر آمد 282شمارهٔ ۳۱۹: در زرم چوکس تو بآواز آمد 283شمارهٔ ۳۲۰: بر یاد تو جان من چو دمساز آمد 284شمارهٔ ۳۲۱: انگام سحر باد صبا می آمد 285شمارهٔ ۳۲۲: هر گوهر معنی که دلم کرد پسند 286شمارهٔ ۳۲۳: گفتی که بگو حال دل غم پیوند 287شمارهٔ ۳۲۴: دیدی که دگر بی رخ آن سرو بلند 288شمارهٔ ۳۲۵: ای باد صبا ، بخاک پایت سوگند 289شمارهٔ ۳۲۶: یارم چو سوار سوی میدان راند 290شمارهٔ ۳۲۷: ایّام بر آنست که تا بتواند 291شمارهٔ ۳۲۸: پروانۀ تو عمید اصلاً بنخواند 292شمارهٔ ۳۲۹: بستان دلم،ارنه غم زمن بستاند 293شمارهٔ ۳۳۰: لعل تو طریق مهربانی داند 294شمارهٔ ۳۳۱: با عشق تو خوشدلی در ایّام نماند 295شمارهٔ ۳۳۲: اکنون که ز خوشدلی در ایّام نماند 296شمارهٔ ۳۳۳: اهل طبرستان همه چون فاخته اند 297شمارهٔ ۳۳۴: چشم و دل من زبس که پر غم شده اند 298شمارهٔ ۳۳۵: زر رشتۀ خور زتاب شب بگسستند 299شمارهٔ ۳۳۶: نام کف تو چو پیش دشمن بردند 300شمارهٔ ۳۳۷: از جور که بر سرو بلندت مردند 301شمارهٔ ۳۳۸: صاحبنظران چو شمع در بر گیرند 302شمارهٔ ۳۳۹: اقبال تو با سپهر و اختر بزند 303شمارهٔ ۳۴۰: چون کالبدم ز روح وا پردازند 304شمارهٔ ۳۴۱: چوگان زلفان که سوی میدان یازند 305شمارهٔ ۳۴۲: با چشم تو باد چشم عبهر بکند 306شمارهٔ ۳۴۳: وقتست که بار بلبل آشوب کند 307شمارهٔ ۳۴۴: وقتست که بلبل بگل آواز کند 308شمارهٔ ۳۴۵: وقتی که صبا طرّۀ سنبل شکند 309شمارهٔ ۳۴۶: قلب صف عقل عقربی می شکند 310شمارهٔ ۳۴۷: هر کو سر و زر بیار تسلیم کند 311شمارهٔ ۳۴۸: با آنکه دلم ز وصل خرم نکند 312شمارهٔ ۳۴۹: پیوسته دلم میل بسوی تو کند 313شمارهٔ ۳۵۰: شاید که دلم میل بسوی تو کند 314شمارهٔ ۳۵۱: در کار جهان کسی که اندیشه کند 315شمارهٔ ۳۵۲: بر یاد قدت دل رهی ناله کند 316شمارهٔ ۳۵۳: هر چند ز نرگس صفت چشم کنند 317شمارهٔ ۳۵۴: آنها که مرا بعشوه مغرور کنند 318شمارهٔ ۳۵۵: وقتست که گلها بنیایند و روند 319شمارهٔ ۳۵۶: این قوم بجز غصه و دردت ندهد 320شمارهٔ ۳۵۷: هر کس که رخ و قد نگارم بیند 321شمارهٔ ۳۵۸: آنان که طریق علم می پیمایند 322شمارهٔ ۳۵۹: دیده ز فراق تو زیان می بیند 323شمارهٔ ۳۶۰: عشّاق نه از غم جوانی گریند 324شمارهٔ ۳۶۱: گفتم که ترا ماه زمین می گویند 325شمارهٔ ۳۶۲: راز من و تو چو هر کسی می گویند 326شمارهٔ ۳۶۳: گر زانکه ترا غم دلی روی نمود 327شمارهٔ ۳۶۴: روزی دل من ز جست و جویی ناسود 328شمارهٔ ۳۶۵: گل چو ز صبا حدیث رویت بشنود 329شمارهٔ ۳۶۶: روزی لبم از رخ تو بوسی بر بود 330شمارهٔ ۳۶۷: انگشت گزان چو دیدمش خشم آلود 331شمارهٔ ۳۶۸: ای دل اگرت چه دیده بس رنج نمود 332شمارهٔ ۳۶۹: تیغ تو گیاهیست که مردم درود 333شمارهٔ ۳۷۰: از بهر چه لاله بر سر کرد بود 334شمارهٔ ۳۷۱: خورشید اگر چه در جهان فرو برد 335شمارهٔ ۳۷۲: وقتی که مرا می طرب در سر بود 336شمارهٔ ۳۷۳: آسوده تنی کز تو بتیمار بود 337شمارهٔ ۳۷۴: صدرا تو مکن غمز که آن غدر بود 338شمارهٔ ۳۷۵: جایی که فراق آن دلفروز بود 339شمارهٔ ۳۷۶: خاک طبرستان ز طرب دلکش بود 340شمارهٔ ۳۷۷: چون روی ترا آیینه در پیش بود 341شمارهٔ ۳۷۸: مهرت ز ستم همیشه در میغ بود 342شمارهٔ ۳۷۹: معشوقه چو شاهد و باندام بود 343شمارهٔ ۳۸۰: آنرا که بمردمی اشارت نبود 344شمارهٔ ۳۸۱: زلف تو اگر جعد بغایت نبود 345شمارهٔ ۳۸۲: از خواجه مرا اگر نوازش نبود 346شمارهٔ ۳۸۳: پیش از توغم در نهان من بود 347شمارهٔ ۳۸۴: دی اسب مرا گفت که نیکو نبود 348شمارهٔ ۳۸۵ - و قال ایضاً فی مرثیة ابنه لماهلک ...349شمارهٔ ۳۸۶: آن شد که مرا دل و توانایی بود 350شمارهٔ ۳۸۷: جایی که چنان صید ز دامی برود 351شمارهٔ ۳۸۸: وقتست که گل تاج سر انگشت شود 352شمارهٔ ۳۸۹: چون باد اجل هم نفس مرد شود 353شمارهٔ ۳۹۰: چون نرگس نیم خفته بیدار شود 354شمارهٔ ۳۹۱: زین باقی عمر کام حاصل نشود 355شمارهٔ ۳۹۲: گر باد در آن طرّة دلخواه شود 356شمارهٔ ۳۹۳: گر سوز توام یک نفس آهسته شود 357شمارهٔ ۳۹۴: هرگونه زراه صدق گویند شود 358شمارهٔ ۳۹۵: وقتست که گل حریف پیمانه شود 359شمارهٔ ۳۹۶: تا لعل لبت چو غنچه در خنده فزود 360شمارهٔ ۳۹۷: چشمت که همیشه چشم من تر خواهد 361شمارهٔ ۳۹۸: هر سوخته کو شادی عالم خواهد 362شمارهٔ ۳۹۹: دل باز مرا خوار و خجل می خواهد 363شمارهٔ ۴۰۰: چون از دلم حکایتی ساز نهد 364شمارهٔ ۴۰۱: شاها کرمت ز قاف تا قاف رسید 365شمارهٔ ۴۰۲: چون کیسۀ غنچه را صبا پر زردید 366شمارهٔ ۴۰۳: گفتی دودلی تو ، از تو کاری ناید 367شمارهٔ ۴۰۴: باغ از گل و لاله ار چه می آراید 368شمارهٔ ۴۰۵: این مردم چشم من همی نا ساید 369شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که بدت زلف دلکش باید 370شمارهٔ ۴۰۷: هرچند فضول عیش کم می باید 371شمارهٔ ۴۰۸: گل را همه ساز و رنگ و بومی باید 372شمارهٔ ۴۰۹: می خوارگی اندر مه دی می باید 373شمارهٔ ۴۱۰: آنرا که ز ملک آب و جاهی باید 374شمارهٔ ۴۱۱: هر سال که غنچه را قبا تنگ آید 375شمارهٔ ۴۱۲: جانرا غم تو هیچ خوشتر ناید 376شمارهٔ ۴۱۳: بی یاد تو از من نفسی برناید 377شمارهٔ ۴۱۴: نه از دل کس بوی طرب می آید 378شمارهٔ ۴۱۵: شمعم که سرم آفت تن می آید 379شمارهٔ ۴۱۶: هر بد که زگردش زمن می آید 380شمارهٔ ۴۱۷: چشمم جو بران روی نکو می آید 381شمارهٔ ۴۱۸: چون یادم از آن روی نکو می آید 382شمارهٔ ۴۱۹: دی گفت صبا که گل بنزدیک رسید 383شمارهٔ ۴۲۰: چشم ز میان تو نشان هیچ ندید 384شمارهٔ ۴۲۱: می نتوانم اشک فراوان بارید 385شمارهٔ ۴۲۲: گر تیغ سر انگشت تو صد را ببرید 386شمارهٔ ۴۲۳: کو دیده که تا بر وطن خود گرید 387شمارهٔ ۴۲۴: بیداری چشم و خواب بختم نگرید 388شمارهٔ ۴۲۵: هنگام صبوحست حریفان خیزید 389شمارهٔ ۴۲۶: چون زلف ترا کار ببالا برسید 390شمارهٔ ۴۲۷: لطف تو بآشنا و بیگانه رسید 391شمارهٔ ۴۲۸: آنان که زوصلشان دلم می بالید 392شمارهٔ ۴۲۹: ای وصل تو بر تراز تمنای امید 393شمارهٔ ۴۳۰: گر در همه عمر خویش فرصت جوید 394شمارهٔ ۴۳۱: خصمت که ره قضای بد می جوید 395شمارهٔ ۴۳۲: ماییم چو خر گه همه بر بسته کمر 396شمارهٔ ۴۳۳: مانند دو چشمیم من و آن دلبر 397شمارهٔ ۴۳۴: تا ز رنکنی از دهن کیسه بدر 398شمارهٔ ۴۳۵: تا کرد مرا دیده بروی تو نظر 399شمارهٔ ۴۳۶: در طبع تو ناکسی و در دست تو زر 400شمارهٔ ۴۳۷: تا شاخ شکوفه سیم خود کرد نثار 401شمارهٔ ۴۳۸: بستند گرو با نفس مشک تتار 402شمارهٔ ۴۳۹: در کار سخن رنج کشیدم بسیار 403شمارهٔ ۴۴۰: تا هست گل سعادت ای دوست ببار 404شمارهٔ ۴۴۱: ای فتنه شده ززلف پستت بیدار 405شمارهٔ ۴۴۲: ای دل سخن زلف مشوّش بگذار 406شمارهٔ ۴۴۳: رو مرغ نشاط را بپرواز گذار 407شمارهٔ ۴۴۴: آمد دی و دستهای فرو بست از کار 408شمارهٔ ۴۴۵: تا دست بسر و بن بر آورد چنار 409شمارهٔ ۴۴۶: این پیش نیاز کرده از زر دیوار 410شمارهٔ ۴۴۷: برخیز و دوای این دل تنگ بیار 411شمارهٔ ۴۴۸: ای از رسرشک باران از ابر 412شمارهٔ ۴۴۹: من کشتۀ هجرم از وصالم چه خبر؟413شمارهٔ ۴۵۰: رفتم بوداع جان بدروازۀ صبر 414شمارهٔ ۴۵۱: اسبی دارم بکندی از خر خرتر 415شمارهٔ ۴۵۲: ماییم و وجودی ز عدم ناخوشتر 416شمارهٔ ۴۵۳: ای طبع تو از هنر نکو آیین تر 417شمارهٔ ۴۵۴: هر شب ز تو جفت شیونم تا بسحر 418شمارهٔ ۴۵۵: از بوی تو گشت دل تنگ باد سحر 419شمارهٔ ۴۵۶: زلفش دیدم بجنبش باد اندر 420شمارهٔ ۴۵۷: خوبان همه را صید توان کرد بزر 421شمارهٔ ۴۵۸: ای دل ز حدیث چون نمی بارد زر 422شمارهٔ ۴۵۹: آمد گل و آورد به پیراهن زر 423شمارهٔ ۴۶۰: در خون جگر شدم نهان چون ساغر 424شمارهٔ ۴۶۱: یارم بسخن دوش همی سفت شکر 425شمارهٔ ۴۶۲: باور نکنی که خوب رویان یکسر 426شمارهٔ ۴۶۳: شکلیست زنقش بندی دیباگر 427شمارهٔ ۴۶۴: ای در فن عشق هر دمت رای دگر 428شمارهٔ ۴۶۵: روزی که بهرزه می گذاریم ز عمر 429شمارهٔ ۴۶۶: کس در غم نیستی نماند همه عمر 430شمارهٔ ۴۶۷: زین گونه که شد خوار و فرو مایه هن ...431شمارهٔ ۴۶۸: گویی که درین تیره شب پهناور 432شمارهٔ ۴۶۹: ای بحر کف تو چون امل پنهاور 433شمارهٔ ۴۷۰: ای دل زر و سیم رامیندیش بخور 434شمارهٔ ۴۷۱: ای دل که ترا گفت این دم میخور 435شمارهٔ ۴۷۲: شد بر دل من زلفک هندوی تو چیر 436شمارهٔ ۴۷۳: از دیدن من چشم تو شد زان سان سیر 437شمارهٔ ۴۷۴: ای دوست بیکباره ره ناز مگیر 438شمارهٔ ۴۷۵: گر لاله بشد، سیاه کامی کم گیر 439شمارهٔ ۴۷۶: ایوان سرا بر فلک افراشته گیر 440شمارهٔ ۴۷۷: کار همه دنیا بمرادت شده گیر 441شمارهٔ ۴۷۸: در عشق تو گر زین سپس ای مایۀ ناز 442شمارهٔ ۴۷۹: در مدح تو مر مرا پس از فکر دراز 443شمارهٔ ۴۸۰: کردیم دگر شیوۀ رندی آغاز 444شمارهٔ ۴۸۱: من تختة نام و ننگ بستردم باز 445شمارهٔ ۴۸۲: خرم رخ تو دژم مبادا هرگز 446شمارهٔ ۴۸۳: چون می شنوم برطمع خودپیروز 447شمارهٔ ۴۸۴: بگذشت و مرا اشک روان بود هنوز 448شمارهٔ ۴۸۵: ای خوی تو همچو اشک من رنگ آمیز 449شمارهٔ ۴۸۶: ای غمزۀ خونریز تو چون پیکان تیز 450شمارهٔ ۴۸۷: چشم تو اگر چه ناتوانست او نیز 451شمارهٔ ۴۸۸: احوال منت باور اگر نیست ز کس 452شمارهٔ ۴۸۹: آخر خبری زین دل تنگ بپرس 453شمارهٔ ۴۹۰: ... زمان آینده مترس 454شمارهٔ ۴۹۱: از حال من سوخته خر من بررس 455شمارهٔ ۴۹۲: خالیست سیاه بر رخ آن مه وش 456شمارهٔ ۴۹۳: زلف تو که نیست در درازی همتاش 457شمارهٔ ۴۹۴: در عالم هجر آن بت شکر پاش 458شمارهٔ ۴۹۵: خصم تو که هست تیغ گلگون ز قفاش 459شمارهٔ ۴۹۶: گل را دیدم دمیده از کام آتش 460شمارهٔ ۴۹۷: بلبل که پریر از دل شاداش 461شمارهٔ ۴۹۸: نرگس که صبا بروی درمی جهدش 462شمارهٔ ۴۹۹: چون رنگ بدزدید گل از رخسارش 463شمارهٔ ۵۰۰: ای دیده، خیال روی چون گلنارش 464شمارهٔ ۵۰۱: افتاد دلم در تک و پو مگذارش 465شمارهٔ ۵۰۲: بلبل که نبود در چمن پر وازش 466شمارهٔ ۵۰۳: از غایت آنکه هست بر من نازش 467شمارهٔ ۵۰۴: تا دورم از آن دو لعل جان آویزش 468شمارهٔ ۵۰۵: خواهی بریار سیم بر، زر برکش 469شمارهٔ ۵۰۶: همچون آواز یک زمانم برکش 470شمارهٔ ۵۰۷: ای زلف توی که با همه نیرنگش 471شمارهٔ ۵۰۸: نرگس که مرا در نظر آمد چشمش 472شمارهٔ ۵۰۹: این آتش غم که بر جگر می کشمش 473شمارهٔ ۵۱۰: گر دل زتو بگسلند بغم بشکنمش 474شمارهٔ ۵۱۱: گر جان خواهد ز من همه جان دهمش 475شمارهٔ ۵۱۲: رشک ایدم از جعد تو ای عشوه فروش 476شمارهٔ ۵۱۳: امشب منم و جام می و نوشانوش 477شمارهٔ ۵۱۴: گل گفت اگرت هست بتی مه وش خوش 478شمارهٔ ۵۱۵: ای بر دل من خشم تو چون ناز تو خوش 479شمارهٔ ۵۱۶: در هم زده یی ز زلف و رخ رنگی خوش 480شمارهٔ ۵۱۷: ای دیده ندیده چون تو دلخواهی خوش 481شمارهٔ ۵۱۸: ای مونس جان ، لطف توام مرهم ریش 482شمارهٔ ۵۱۹: آن سرو که نیست در جهان همتایش 483شمارهٔ ۵۲۰: بیزار شدم بی تو زهر آسایش 484شمارهٔ ۵۲۱: زین پس نکنم شکایت این دل ریش 485شمارهٔ ۵۲۲: ای دل بنشین طریق کاری اندیش 486شمارهٔ ۵۲۳: بگشاد بخنده لعل جان پرور خویش 487شمارهٔ ۵۲۴: ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش 488شمارهٔ ۵۲۵: گل کرد ز باده لعل پیراهن خویش 489شمارهٔ ۵۲۶: ای لعل تورا نهاده جان سر برخط 490شمارهٔ ۵۲۷: لعل تو کزو شکر شدست اندر خط 491شمارهٔ ۵۲۸: دل پیشکشت جان و تن آورد چو شمع 492شمارهٔ ۵۲۹: بر رشتۀ کا رتو فتادیم چو شمع 493شمارهٔ ۵۳۰: با دشمن و دوست انس گیریم چو شمع 494شمارهٔ ۵۳۱: ای دشمن ملک تو بغم کشته چو شمع 495شمارهٔ ۵۳۲: یاری که ندارد از لبش جام طمع 496شمارهٔ ۵۳۳: یاری که ز عشق اوست جانم غمناک 497شمارهٔ ۵۳۴: یارب که چگونه خفت دوش اندر خاک 498شمارهٔ ۵۳۵: چون دید فسرده بر رخم ده تو اشک 499شمارهٔ ۵۳۶: ای دانۀ دل نهاده در خوشۀ اشک 500شمارهٔ ۵۳۷: در شوق تو از شرح و بیان من و کلک 501شمارهٔ ۵۳۸: دی گفت ز زیر لب خندانک 502شمارهٔ ۵۳۹: دل رفت بسوی آن دهن خندانک 503شمارهٔ ۵۴۰: در تیره شبی چون سر زلفش تاریک 504شمارهٔ ۵۴۱: از بس که چکیدست مرا از هر رگ 505شمارهٔ ۵۴۲: دارم ز حیات غصّه ها بیش از مرگ 506شمارهٔ ۵۴۳: چون هست بلای زندگی بیش از مرگ 507شمارهٔ ۵۴۴: خصم تو که دار درخ زرد و دل تنگ 508شمارهٔ ۵۴۵: از حادثه ها اگر چه باشم دلتنگ 509شمارهٔ ۵۴۶: هرگز بکسی... ل این دل تنگ 510شمارهٔ ۵۴۷: مطرب بصبوح داد آگاهی چنگ 511شمارهٔ ۵۴۸: ای برده گل از رخ چو گلنار تو رنگ 512شمارهٔ ۵۴۹: کردم بهوس عمارتی اندر دل 513شمارهٔ ۵۵۰: ای سعد فلک را ز رخ خوب تو فال 514شمارهٔ ۵۵۱: خاک سر کوی آن بت مشکین خال 515شمارهٔ ۵۵۲ - قال الملک السعید شهاب الدین سلیم ...516شمارهٔ ۵۵۳: کس لب بطرب بخنده نگشوده امسال 517شمارهٔ ۵۵۴: آن غنچه نگر چو من گرفتار بدل 518شمارهٔ ۵۵۵: با رنگ رخ تو بر سمن خندد دل 519شمارهٔ ۵۵۶: زلف تو که می برد بآسانی دل 520شمارهٔ ۵۵۷: شادی طلبی از غم جانان مگسل 521شمارهٔ ۵۵۸: شد عمر و نشد هیچ مرادی حاصل 522شمارهٔ ۵۵۹: کردم ز سفر رمج و عنایی حاصل 523شمارهٔ ۵۶۰: هر صبحدمی زخواب برخیزد گل 524شمارهٔ ۵۶۱: ابر آمد و کرد پر گهر دامن گل 525شمارهٔ ۵۶۲: عشّاق بر آمدند پیرامن گل 526شمارهٔ ۵۶۳: آتش چو فکند باد در خرمن گل 527شمارهٔ ۵۶۴: ای دل همه جام عاشقی نوش چو گل 528شمارهٔ ۵۶۵: ماییم نهفته گریه در خنده چو گل 529شمارهٔ ۵۶۶: وقتست که دل کند منوّر قندیل 530شمارهٔ ۵۶۷: آن زلف نگر بر رخ آن شهره صنم 531شمارهٔ ۵۶۸: بهر تو بود میل بسوی که کنم؟532شمارهٔ ۵۶۹: گر در همه عمر روزی از روی کرم 533شمارهٔ ۵۷۰: گر چاشنی غمش بیابی یک دم 534شمارهٔ ۵۷۱: از حد چو برفت ماجرای من و غم 535شمارهٔ ۵۷۲: از لعل تو پخته گشت هر کاری خام 536شمارهٔ ۵۷۳: ای شب بستان درازی از صبح بوام 537شمارهٔ ۵۷۴: لب باز مگیر یک زمان از لب جام 538شمارهٔ ۵۷۵: پیوسته خمیده همچو ابروی توام 539شمارهٔ ۵۷۶: شاید گر از آن روی نکو نشکیبم 540شمارهٔ ۵۷۷: یاری که ازو بسی جفا دیدستم 541شمارهٔ ۵۷۸: بر دل ز غمت دوش ببخشایستم 542شمارهٔ ۵۷۹: آن عهد که من داد طرب می دادم 543شمارهٔ ۵۸۰: من دوش بآرزوی رویت هر دم 544شمارهٔ ۵۸۱: بس جور که من ز دست جانان بردم 545شمارهٔ ۵۸۲: تیغت که فشاند بر و سر مردم 546شمارهٔ ۵۸۳: من دوش شراب ارغوانی خوردم 547شمارهٔ ۵۸۴: کاری که نبود از آن گزردم یک دم 548شمارهٔ ۵۸۵: از عمر عزیز خود برین خرسندم 549شمارهٔ ۵۸۶: سودای تو بر دگر صنم می بندم 550شمارهٔ ۵۸۷: دوش از غم تو نیک مشوّش بودم 551شمارهٔ ۵۸۸: نه باد قبولی ز هنر می جهدم 552شمارهٔ ۵۸۹: هردم زدنی چو لاله در خون نهدم 553شمارهٔ ۵۹۰: با زلف تو هر چند بسی کوشیدم 554شمارهٔ ۵۹۱: بیماری نرگست چو زان سان دیدم 555شمارهٔ ۵۹۲: طبرستان را شگفت جایی دیدم 556شمارهٔ ۵۹۳: آن روز که بر خاطر عالی گذرم 557شمارهٔ ۵۹۴: بی روی تو صدره بگل ار برگذرم 558شمارهٔ ۵۹۵: گر آب خورم درد شود بر جگرم 559شمارهٔ ۵۹۶: بس اشک که از دیده بحاصل آرم 560شمارهٔ ۵۹۷: چشمی ز خیال تو پر اختر دارم 561شمارهٔ ۵۹۸: چون در تو نیارم که پیاپی نگرم 562شمارهٔ ۵۹۹: از بس که زیاد نیستی تاب خورم 563شمارهٔ ۶۰۰: بر من که ازین پس غم عالم نخورم 564شمارهٔ ۶۰۱: گر نتوانم که با تو ساغر گیرم 565شمارهٔ ۶۰۲: د رعشق ز حیله ها که می پردازم 566شمارهٔ ۶۰۳: شمعم که چو خود را بغمت پردازم 567شمارهٔ ۶۰۴: چون کوس ز پرخاش بود آوازم 568شمارهٔ ۶۰۵: در مدح ملک چو نظم موزون سازم 569شمارهٔ ۶۰۶: آنشب که ز بر آتش غم سوزم 570شمارهٔ ۶۰۷: گفتم ز فراق جاودان می ترسم 571شمارهٔ ۶۰۸: از گردش چرخ بی خرد می ترسم 572شمارهٔ ۶۰۹: پیوسته ز تو با دل پر خون باشم 573شمارهٔ ۶۱۰: یک دم که ز خدمتت جدا می باشم 574شمارهٔ ۶۱۱: بیمارم و زیر بار غم می باشم 575شمارهٔ ۶۱۲: عمری رخ یکدگر ندیدیم بچشم 576شمارهٔ ۶۱۳: بر چشم تو هر گه که مرا افتد چشم 577شمارهٔ ۶۱۴: در گریه چو با اشک ز بودن آید چشم 578شمارهٔ ۶۱۵: تا کرد بروی تو نظر مردم چشم 579شمارهٔ ۶۱۶: من دوش گشاده داشتم روزن چشم 580شمارهٔ ۶۱۷: ای من ز پیت بخون بپرورده دو چشم 581شمارهٔ ۶۱۸: ای من ز تواندوخته صد خرمن غم 582شمارهٔ ۶۱۹: از بس که جفا کند بت دلگسلم 583شمارهٔ ۶۲۰: از وصل سمنبران چنان شد حالم 584شمارهٔ ۶۲۱: در عشق تو گر چه شهره ام در عالم 585شمارهٔ ۶۲۲: گل گرچه ز حسن می نهد خار دلم 586شمارهٔ ۶۲۳: گفتی که بمه نگه کن انگار منم 587شمارهٔ ۶۲۴: در گوش تو گر جای نگیرد سخنم 588شمارهٔ ۶۲۵: در موج سرشک و عرق تب جانم 589شمارهٔ ۶۲۶: با آنکه چو شمع بر سر آمد جانم 590شمارهٔ ۶۲۷: گم گشت دل از برم، یقین می دانم 591شمارهٔ ۶۲۸: با روی تو شمع را کجا بنشانم؟592شمارهٔ ۶۲۹: تا سوز تو از میان جان بنشانم 593شمارهٔ ۶۳۰: هر سرو که من ببوستان بنشانم 594شمارهٔ ۶۳۱: تا سوز تو از میان جان بنشانم 595شمارهٔ ۶۳۲: آن زلف خمیده را اگر راست کنم 596شمارهٔ ۶۳۳: از بهر دمی که با تو بر کار کنم 597شمارهٔ ۶۳۴: گرمن ز غمت حکایت آغاز کنم 598شمارهٔ ۶۳۵: اندر دل خود نقش تو پیدا نکنم 599شمارهٔ ۶۳۶: نه گفته بدی عهد مزور نکنم 600شمارهٔ ۶۳۷: می باز خورم و لیک مستی نکنم 601شمارهٔ ۶۳۸: روزی که چو اشک در کنارت بینم 602شمارهٔ ۶۳۹: هر شب ز غمت تازه عذابی بینم 603شمارهٔ ۶۴۰: از دیده فرو باری، اگر آب شوم 604شمارهٔ ۶۴۱: در حق خود از تو صد سخن می شنوم 605شمارهٔ ۶۴۲: از خطّ تو شد بنفشه را پشت بخم 606شمارهٔ ۶۴۳: در سنبل او شکست و تا بست بهم 607شمارهٔ ۶۴۴: سر در سر خاک آستان تو نهم 608شمارهٔ ۶۴۵: انگشتریت بر دل خود کامه نهم 609شمارهٔ ۶۴۶: از ضعف اگر کام ز هم بگشایم 610شمارهٔ ۶۴۷: دور از تو اگر لب بنفس بگشایم 611شمارهٔ ۶۴۸: ما مهر تو بر میان جان دوخته ایم 612شمارهٔ ۶۴۹: بی آنکه مراد خویش حاصل کردیم 613شمارهٔ ۶۵۰: دیشب من و صبح از غمت دم نزدیم 614شمارهٔ ۶۵۱: هر گاه که کار وصل در هم بندیم 615شمارهٔ ۶۵۲: چشم تو کزو در هوس یک نظریم 616شمارهٔ ۶۵۳: در هجر تو من ز شمع افزون گریم 617شمارهٔ ۶۵۴: تا کی چو حدیث در زبانت گیریم ؟618شمارهٔ ۶۵۵: دل گفت که روزی که قدح کش باشیم 619شمارهٔ ۶۵۶: در دولت وصلت ارزبیکارانم 620شمارهٔ ۶۵۷: پیوسته جونای بر دهن می زنیم 621شمارهٔ ۶۵۸: تا کی ورق عمر بهم در شکنیم 622شمارهٔ ۶۵۹: وقتست که قصد عالم پاک کنیم 623شمارهٔ ۶۶۰: از بهر چه عیش آشکارا نکنیم 624شمارهٔ ۶۶۱: گر با تو بنای وصل آغاز نهیم 625شمارهٔ ۶۶۲: ماییم نگین خاتم جان ماییم 626شمارهٔ ۶۶۳: ای مدح تو آورده قلم را بسخن 627شمارهٔ ۶۶۴: با دیده دلم گفت: چو از دست تو من 628شمارهٔ ۶۶۵: گر باد شوم، در آیمت پیرامن 629شمارهٔ ۶۶۶: در عشق تو زآنکه هست بیم کشتن 630شمارهٔ ۶۶۷: نرگس که در انتظار گل بود چو من 631شمارهٔ ۶۶۸: خصمم که بگفت و گو درآمد با من 632شمارهٔ ۶۶۹: خصم تو که همچو تیغ جمله ست زبان 633شمارهٔ ۶۷۰: نزدیک من از شرم و ز تیمار نهان 634شمارهٔ ۶۷۱: قومی شده نازنده باسرار نهان 635شمارهٔ ۶۷۲: ای ترک سمن روی من ای جان و جهان 636شمارهٔ ۶۷۳: زان پس که فدای عشق تو کردم جان 637شمارهٔ ۶۷۴: دلدار مرا اگر فراخست دهان 638شمارهٔ ۶۷۵: چون نیشکرم کرده ز بیداد جهان 639شمارهٔ ۶۷۶: در فرقت تو چو بلبلم نوحه گران 640شمارهٔ ۶۷۷: برخیز و مخور غم جهان گذران 641شمارهٔ ۶۷۸: از باد ببین شکوفه را شبگیران 642شمارهٔ ۶۷۹: عمری بودم بخدمتت بسته میان 643شمارهٔ ۶۸۰: ای رسم تو در ناکس و کس پیوستن 644شمارهٔ ۶۸۱: آن غنچۀ دوشیزه نگر آبستن 645شمارهٔ ۶۸۲: نه بی رخت انتظار دانم کردن 646شمارهٔ ۶۸۳: ای حکم ترا نهاده سرها گردن 647شمارهٔ ۶۸۴: زلف که گرفت خون من در گردن 648شمارهٔ ۶۸۵: سیر آمدم از غم دمادم خوردن 649شمارهٔ ۶۸۶: تا چند ازین غم فراوان خوردن؟650شمارهٔ ۶۸۷: ای کار دل از غمت روان پروردن 651شمارهٔ ۶۸۸: در روزه چو نیست روی می نوشیدن 652شمارهٔ ۶۸۹: مسکین دلم از درد نهانی دیدن 653شمارهٔ ۶۹۰: در عرضگه سپاهت ای شاه ز من 654شمارهٔ ۶۹۱: ای دل کاری که نیست در خورد مکن 655شمارهٔ ۶۹۲: ای مهر بتاب و رحمتی بر من کم 656شمارهٔ ۶۹۳: ای دل، بخیال یار خرسندی کن 657شمارهٔ ۶۹۴: همواره تو این غارت دلها می کن 658شمارهٔ ۶۹۵: ای یاد تو تسبیح زبان و لب من 659شمارهٔ ۶۹۶: دانی که چه مدّتست ای دلبر من 660شمارهٔ ۶۹۷: ای خاک درت مایۀ آرایش من 661شمارهٔ ۶۹۸: شد دیده بعشق رهنمون دل من 662شمارهٔ ۶۹۹: ای شادی آن عهد که بودت غم من 663شمارهٔ ۷۰۰: ای هیچ نخورده غم بغم خوردن من 664شمارهٔ ۷۰۱: گر رنجه کنی قدم بپرسیدن من 665شمارهٔ ۷۰۲: شمعم که شدست جان من دشمن من 666شمارهٔ ۷۰۳: من بودم دوش و یار سیمین تن من 667شمارهٔ ۷۰۴ - و قال ایضاً فیه: کی خوش بود ای ج ...668شمارهٔ ۷۰۵: امروز منم زبیم جان نا ایمن 669شمارهٔ ۷۰۶: خرسند نشد یار بسر بازی من 670شمارهٔ ۷۰۷: ای وصف تو سرمایۀ گویایی من 671شمارهٔ ۷۰۸: ای یاد غمت مونس تنهایی من 672شمارهٔ ۷۰۹: چون خواب نیاییم بدین چشم درون 673شمارهٔ ۷۱۰: جانا ز پی وصال چون گشت کنون 674شمارهٔ ۷۱۱: هر شب ز غم تو ای غمت روز افزون 675شمارهٔ ۷۱۲: آن دل که نشد ز خطّت ای دوست برون 676شمارهٔ ۷۱۳: از خار چو آمد گل رنگین بیرون 677شمارهٔ ۷۱۴: شد راز من و تو ای صنم فاش کنون 678شمارهٔ ۷۱۵: فرّاش چمن باد شمالست اکنون 679شمارهٔ ۷۱۶: سبحان الله ز گردش چرخ برین 680شمارهٔ ۷۱۷: دیدی که ز ناز بودم ای ماه زمین 681شمارهٔ ۷۱۸: گر رای تماشا کنی ای دل منشین 682شمارهٔ ۷۱۹: آن قامت همچو سرو آزاد به بین 683شمارهٔ ۷۲۰: در دست شه آن ساغر غمکاه ببین 684شمارهٔ ۷۲۱: گفتی ز برای می که کمتر خور ازین 685شمارهٔ ۷۲۲: شاهی که فلک بلندی اندوز داز او 686شمارهٔ ۷۲۳: آن شمع که آفت سرست افسر او 687شمارهٔ ۷۲۴: خون گشت دلم ز زخم بی مرهم او 688شمارهٔ ۷۲۵: هر صبح که خندید زخندیدن او 689شمارهٔ ۷۲۶: مشکین سر زلف یا رو نازک تن او 690شمارهٔ ۷۲۷: در ساغر می گوهر دیرینۀ او 691شمارهٔ ۷۲۸: نه کوه گران پای بدارد با تو 692شمارهٔ ۷۲۹: هرچند که رفت آبرویم با تو 693شمارهٔ ۷۳۰: در خلوت وصلت ای چو شکر لب تو 694شمارهٔ ۷۳۱: فخرست مرا از آن رخ فرخ تو 695شمارهٔ ۷۳۲: با آنکه بهیچ سان نیم در خور تو 696شمارهٔ ۷۳۳: تا آتش مرگ دود بر کرد از تو 697شمارهٔ ۷۳۴: بس سر که به عشق رفت بر باد از تو 698شمارهٔ ۷۳۵: ای رنج زمانه بهرۀ دشمن تو 699شمارهٔ ۷۳۶: ای مقصد آمال در و درگه تو 700شمارهٔ ۷۳۷: هر سال که تشریف دهی چون گل نو 701شمارهٔ ۷۳۸: جامی که شراب ارغوانیست درو 702شمارهٔ ۷۳۹: آن شانه که از تو هست یک موی درو 703شمارهٔ ۷۴۰: شد باد مطّرا گر پیرامن سرو 704شمارهٔ ۷۴۱: ای دل پی آرزو بسیار مرو 705شمارهٔ ۷۴۲: تیغت که اجل همی بپرهیزد ازو 706شمارهٔ ۷۴۳: کس نیست که جان بنده برهاند ازو 707شمارهٔ ۷۴۴: داری سرعیش از در سودا درشو 708شمارهٔ ۷۴۵: ای دل ره او می روی اوّل خون شو 709شمارهٔ ۷۴۶: از بند سخن لبم چو بگشاد گره 710شمارهٔ ۷۴۷: چون دید که رکد غمزۀ خیره سته 711شمارهٔ ۷۴۸: ای دوست اگر نیی ز حالم آگاه 712شمارهٔ ۷۴۹: ای راه وصال تو درازی کوتاه 713شمارهٔ ۷۵۰: یاران منا، چه بودتان از ناگاه 714شمارهٔ ۷۵۱: ای قامت تو چو روز در دی کوتاه 715شمارهٔ ۷۵۲: بر رهگذرت بس که کنم تر سر راه 716شمارهٔ ۷۵۳: هر گه که ز جور تو من دل خسته 717شمارهٔ ۷۵۴: ای بسته بکین من میان آهسته 718شمارهٔ ۷۵۵: شایستة هجر خدمتی نا کرده 719شمارهٔ ۷۵۶: میآید و چهره از عرق تر کرده 720شمارهٔ ۷۵۷: بر خیره غرور خویش پیوست مده 721شمارهٔ ۷۵۸: ای قفل زبخل بردهان افگنده 722شمارهٔ ۷۵۹: اقبال تو باد دایم افزاینده 723شمارهٔ ۷۶۰: ای داد تو بر داد و دهش پاینده 724شمارهٔ ۷۶۱: ای بر قدم از رشته ر کو پیچیده 725شمارهٔ ۷۶۲: آن روی ترا هر که ز ناگه دیده 726شمارهٔ ۷۶۳: در کار تو صاحب نظران نظاره 727شمارهٔ ۷۶۴: ای بر دل من غم ترا دلسوزه 728شمارهٔ ۷۶۵: ماییم بدست دل گرفتار همه 729شمارهٔ ۷۶۶: مستش دیدم گرفته راه خانه 730شمارهٔ ۷۶۷: گفتا که چو تنها شوی اندر خانه 731شمارهٔ ۷۶۸: آن جام طرب شکار بر دستم نه 732شمارهٔ ۷۶۹: تا چند می و ساغر و ساقی طلبی؟733شمارهٔ ۷۷۰: ای از تو مرا ذخیره ناکامی بس 734شمارهٔ ۷۷۱: گل گرچه بنکوییست انگشت نمای 735شمارهٔ ۷۷۲: ز آمد شدن تو گر چه باشم در وای 736شمارهٔ ۷۷۳: گز زآنکه ترا بکشتنم باشد رای 737شمارهٔ ۷۷۴: هان ای دل حیرت زدۀ بی سر و پای 738شمارهٔ ۷۷۵: هان ای دل هرزه گوی ناپابرجای 739شمارهٔ ۷۷۶: شد در سر کار این دل کار افزای 740شمارهٔ ۷۷۷: با آنکه تن ضعیف من شمع آسای 741شمارهٔ ۷۷۸: در پنجه شدم با قدح مرد گرای 742شمارهٔ ۷۷۹: با چشم تو گفتم ایچ دستان منمای 743شمارهٔ ۷۸۰: رشک آیدم ای دوست که هر نیم شبی 744شمارهٔ ۷۸۱: این ودای زنده رود خون بایستی 745شمارهٔ ۷۸۲: ای دل بشبی که با غمش بنشستی 746شمارهٔ ۷۸۳: جانا خبرت نیست که دی در مستی 747شمارهٔ ۷۸۴: از بس که بلای دل ما می جستی 748شمارهٔ ۷۸۵: امشب که نگارم از برای مستی 749شمارهٔ ۷۸۶: مشتاق بنیستی ّ من گر هستی 750شمارهٔ ۷۸۷: در عشق ز کام دل چه در بایستی 751شمارهٔ ۷۸۸: دردیدۀ روزگارنم بایستی 752شمارهٔ ۷۸۹: آن آب کزو بود دلم را شادی 753شمارهٔ ۷۹۰: پیوسته کنی تو از غم من شادی 754شمارهٔ ۷۹۱: گر دوش بتم تالۀ من بشنودی 755شمارهٔ ۷۹۲: از غایت جنگجویی و فتنه گری 756شمارهٔ ۷۹۳: زلف تو که چون او نبود خیره سری 757شمارهٔ ۷۹۴: گر بردارم بی تو سر از بیناری 758شمارهٔ ۷۹۵: زلف تو که دید آن بصورت ماری 759شمارهٔ ۷۹۶: بر رغم من ار گرفته بودی یاری 760شمارهٔ ۷۹۷: زلفی که بدوست هر دلی را کاری 761شمارهٔ ۷۹۸: زلفی که چو روز من سیه می داری 762شمارهٔ ۷۹۹: گر باز آیی دلم بمن باز آری 763شمارهٔ ۸۰۰: بر شخص تو چون کرد زیان بیماری 764شمارهٔ ۸۰۱: هر لحظه به دیگر نظرم می نگری 765شمارهٔ ۸۰۲: ای غنچه که خنده هر دم از سر گیری 766شمارهٔ ۸۰۳: چشمت بکر شمه از سر طنازی 767شمارهٔ ۸۰۴: ای کرده رخت بماه و اختر بازی 768شمارهٔ ۸۰۵: شادی مطلب دلا برو شاد بزی 769شمارهٔ ۸۰۶: در بند جهان مباش و آزاد بزی 770شمارهٔ ۸۰۷: زیبد اگر از تنگدلی بگریزی 771شمارهٔ ۸۰۸: گرچه نکشم طمع سوی هرچیزی 772شمارهٔ ۸۰۹: هیچ افتدت ای جان که مرا برخیزی 773شمارهٔ ۸۱۰: ما راست دلی که نیست خالی نفسی 774شمارهٔ ۸۱۱: درجنگ ترا بیازمودیم بسی 775شمارهٔ ۸۱۲: چون نیست شکر لبی که بخشد بوسی 776شمارهٔ ۸۱۳: زین گونه که تو بدل ربایی فاشی 777شمارهٔ ۸۱۴: با دل گفتم تو باری آخر نیکی 778شمارهٔ ۸۱۵: تا یافت دلم بزلف تو نزدیکی 779شمارهٔ ۸۱۶: ای گشته فراخ از دهنت دلتنگی 780شمارهٔ ۸۱۷: آن دل که بدی سغبۀ هر دلگسلی 781شمارهٔ ۸۱۸: ای خام که عادتت بود سنگدلی 782شمارهٔ ۸۱۹: چون نیست حدیث وصلت از زر خالی 783شمارهٔ ۸۲۰: چون نیست چمن زرنگ و بویی خالی 784شمارهٔ ۸۲۱: بگذشت بمن رشک بتان چگلی 785شمارهٔ ۸۲۲: چون حاصل کارماست بی فرجامی 786شمارهٔ ۸۲۳: بیهوده نهاده ایم برخود نامی 787شمارهٔ ۸۲۴: تنها ام و کاشکی تنی داشتمی 788شمارهٔ ۸۲۵: خود را سگ کویت ار نپنداشتمی 789شمارهٔ ۸۲۶: گر من ز زمانه حاصلی داشتمی 790شمارهٔ ۸۲۷: در جنگ غمت گر نه زبون آمدمی 791شمارهٔ ۸۲۸: از نور یقین ار بمثل روشنمی 792شمارهٔ ۸۲۹: یار آمد دوش و کردمش مهمانی 793شمارهٔ ۸۳۰: پیوسته ز بهر شهوت جسمانی 794شمارهٔ ۸۳۱: بی آنکه بآمدن قدم رنجانی 795شمارهٔ ۸۳۲: گه می خوانی مرا و گه می رانی 796شمارهٔ ۸۳۳: خواهی که جهان زیروز بر گردانی 797شمارهٔ ۸۳۴: ای دوست مرا اگر چه دشمن دانی 798شمارهٔ ۸۳۵: با کافر اگر جنگ بشمشیر کنی 799شمارهٔ ۸۳۶: گاهی بخودم چو زلف گستاخ کنی 800شمارهٔ ۸۳۷: هر لحظه زبان خود چو شمشیر کنی 801شمارهٔ ۸۳۸: هر دم زدنی بجور آهنگ کنی 802شمارهٔ ۸۳۹: یک ذره ز آزار دلم کم نکنی 803شمارهٔ ۸۴۰: گل رفت بدریورۀ هر انجمنی 804شمارهٔ ۸۴۱: چون بر تو نباشد اعتماد سخنی 805شمارهٔ ۸۴۲: هم بر سر آن نیی که ما را بینی 806شمارهٔ ۸۴۳: تیری، که چو در خود کشمت دور شوی 807شمارهٔ ۸۴۴: بر خاک در تو دوش ای سلسله موی 808شمارهٔ ۸۴۵: آمد گل و بلبلی ز دنبالۀ اوی 809شمارهٔ ۸۴۶: خوش باش که تا نه بس ازینجا بروی 810شمارهٔ ۸۴۷: هر دم ز برم رخت نوردی بروی 811شمارهٔ ۸۴۸: شخصی دارم دلی خراب اندر وی 812شمارهٔ ۸۴۹: دی گفت مرا حدیث من کمتر گوی 813شمارهٔ ۸۵۰: با آنکه بکس دست بپیمان ندهی 814شمارهٔ ۸۵۱: دل در سر زلف تونه زان بست رهی 815شمارهٔ ۸۵۲: دستی که بر او همی می ناب نهی 816شمارهٔ ۸۵۳: من پیرو کهن گشته ز جان فرسایی 817شمارهٔ ۸۵۴: ای سرو که سر بر آسمان می سایی 818شمارهٔ ۸۵۵: مانند گل دو رنگی ای بینایی 819شمارهٔ ۸۵۶: مشتاق توام ، روی بمن ننمایی 820شمارهٔ ۸۵۷: گل گر چه کند دعوی شهر آرایی 821شمارهٔ ۸۵۸: یک روز بکوی عاشقان بر نایی 822شمارهٔ ۸۵۹: کی بر کنم از تو من دل ای بینایی 823شمارهٔ ۸۶۰: گه خصم شوی مرا و گه یار آیی 824شمارهٔ ۸۶۱: در هر عمری دمی که دمساز آیی 825شمارهٔ ۸۶۲: گوی انگلۀ قباچه گر بگشایی 826شمارهٔ ۸۶۳: آگاه ز حال من سر گشته نیی 827شمارهٔ ۸۶۴: زلف تو چو بروی تو افتد گویی 828شمارهٔ ۸۶۵: ای بی خبر از عاشق شیدا که تویی 829شمارهٔ ۸۶۶: ای ترک چرا چهره برافروخته‌ای 830شمارهٔ ۸۶۷: ای مشک تو باری ز کجا آمده‌ای؟

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ