دراین منزل چه جای کاروانست

که هر دم کاروان دل روانست

دلم خون گشت از دیده درآنکوی

روان چون کاروان بر کاروانست

بس این معجز که اعجاز محبت

مه نامهربانم مهربانست

دلم کز زخم پیکانش نشانهاست

نشان تیر آن ابرو کمانست

که آرد کشتی ما را بساحل

ز دریائی که بیقعر و کرانست

دلی کز گلشن وصلش جدا ماند

هزار آسا هزارانش فغانست

مرا نور علی از مشرق جان

فروزان همچو مهر آسمانست