دوش رندی بخرابات مرا فاش بگفت

کز چه رو شیشه می کرده ای در خرقه نهفت

خرقه بر تن بدر و شیشه می فاش بنوش

هیچ پروا مکن از زاهدی افسانه که گفت

در گلستان جهان تا که فلک یاد دهد

هرگز ای گل چو گل روی تو یک گل نشکفت

دل ما را که نباشد بجهان مثل و قرین

گرچه یکتاست بود روز و شبش یاد تو جفت

زآمد و رفت خیال رخ دلجوی مهی

یکشبم تا بسحر دیده بیدار نخفت

غیر نور علی آن ناظم دیوان سخن

نظم دربار بدینگونه که گفت و که شنفت؟