شمارهٔ ۱

آن کس که زنا صواب بشناخت صواب

بی خدمت تو کرد طلب حشمت و آب

معلوم بود که دانۀ در خوشاب

غواص خردمند نجوید ز سراب

شمارهٔ ۲

تا هجر تو کرد بر وصال تو شتاب

دارم دل جوشان چو بر آتش سیماب

ترسم که دگر نبینم ، ای در خوشاب

اندر شب هجر خویش روی تو بخواب

شمارهٔ ۳

دی با رهی ، ای رنگ گل و بوی گلاب

از دیده و دل همی زدی آتش و آب

از بخت ستم باشد ، ای در خوشاب

کامروز ترا نبینم ای دوست بخواب

شمارهٔ ۴

ای دل ، ز شراب عشق گشتی سرمست

کز رنج خمار او بجان نتوان رست

گر از دل من چنین فرو داری دست

در روز ز دست تو بشب باید جست

شمارهٔ ۵

ای صبر ، از آن نگار بیداد پرست

بر وی همه بیداد جهان یکسره هست

نزدیک آمد کزین بلا بتوان رست

ای صبر وفادار ، هنوز این یک دست

شمارهٔ ۶

زان گونه ز پولاد ترا دست بخست

کاندر رگت آویخت چو ماهی درشست

این نادره بر گوشۀ جان باید بست

الماس که الماس فرو برد بدست

شمارهٔ ۷

چون بد عهدی گشت از تو این عهد درست

در سستی دست از تو چرا دارم سست ؟

گر دست نشستمی ز تو روز نخست

امروز بخون روی خود باید شست

شمارهٔ ۸

گه گویم : کار ترا گیرم سست

خوش خوش مگر از تو دست بتوانم شست

چون عزم رهی شود درین کار درست

از جان باید گرفتن آغاز نخست

شمارهٔ ۹

سوز دل من ز بهر بار غم تست

اشک چشمم بهر نثار غم تست

این جان که ز دست او بجان آمده ام

زان می دارم که یادگار غم تست

شمارهٔ ۱۰

آن کیست که آگاه ز حس و خردست :

آسوده ز کفر و دین و از نیک و بدست

کارش نه چو جسم و نفس داد و ستدست

آگاه بدو عقل و خود آگه بخودست