رباعی شماره 157 تا 166 از دیوان ازرقی هروی ، با تصحیح، مقابله و مقدمه سعید نفیسی روبرداشت شده.

شماره گذاری های این چند رباعی بر اساس همین دیوان میباشد.

رباعی شماره 157

زان بر دو لبت ز بوسه مر زوق نیم

کز حسن و جمال چون تو معشوق نیم

می طعنه زنی که تو مرا خواب نه ای

من عاشقم، ای نگار، معشوق نیم

رباعی شماره 158 

این آنکه تویی نور دل شمع روان

تا بی خبرم از تو، نه پیدا نه نهان

بی من تو بکام خویش این جان جهان

من بو تو چنانم که مبادی تو چنان

رباعی شماره 159

این نافرمان دل ، ار پذیرد فرمان

دشواری من خوار شود، سخت آسان

در مانده بدست دلم، ای جان جهان

درمانده بدل تبر از در مانده بجان

رباعی شماره 160

ای عادت تو بوعده صادق بودن

وی سیرت تو یار موافق بودن

بر موجب این دو چیز نیکو که تراست

جز بر تو حلال نیست عاشق بودن

رباعی شماره 161

نا شاد مرا، ای بت نوشاد، مکن

ای داد خدا بترس بیداد مکن

نیکویی کن مرا ببد یاد مکن

مر خصم مرا از غم من شاد مکن

رباعی شماره 162

ای برده فراق تو فراغ دل من

خالی ز گل و مل تو باغ دل من

اندیشه و تیمار تو داغ دل من

مردم زغم تو، ای چراغ دل من

رباعی شماره 163

ای کرده ببی وفایی آهنگ، مرو

باری سخنی زبهر مردان بشنود

اکنون که دلم هست بنزد تو گرو

دل باز فرست هر کجا خواهی رو

رباعی شماره 164

بر عاج بناگوش چو سیم و خز تو

آغاز همی کند خط دل گز تو

ترسم که برون برد سر از مرکز تو

بفروش کنون که یار دارد از تو

رباعی شماره 165

گفتم: بکنم دو دست کوتاه از تو

دل برکنم، ای صنم، بیک راه از تو

اکنون چو برید خواهم ای ماه ازتو

از جان کنم آغاز پس آنگاه از تو

رباعی شماره 166

هر چند بدردم از دل محکم تو

گیرم کم جان و دل ، نگیرم کم تو

یا هست کنم آنچه ترا کام و هواست

یا نیست کنم جوانی اندر غم تو