شمارهٔ ۴۱

عشق تو زهر دل آشیانی نکند

در تن جهد و زبیم جانی نکند

بر شحنۀ حسن خویش ، ای جان جهان

شحنه ببهانه ای جهانی نکند

شمارهٔ ۴۲

آن دل ، که ببند عشق کس بسته نبود

عشق تو بیامد و ببست و بربود

ای ماه زرشک روی تو ناخشنود

در حال دل بنده چه خواهی فرمود ؟

شمارهٔ ۴۳

ای شاه ، جهان زود بکام تو شود

دینار و درم زود بنام تو شود

آزاده بسی زود غلام تو شود

دین تو سن دهر زود رام تو شود

شمارهٔ ۴۴

چون قفل نشاط را شود باغ کلید

از ساعد گل روی بجو جام نبید

گردون ز بساط ابر در دامن خوید

در شاخ زمرد افگند مروارید

شمارهٔ ۴۵

گر نعل سمند تو بر آهن ساید

زو چشمۀ خضر در زمان بگشاید

ور خصم تو در آینه رخ بنماید

دست اجل از آینه بیرون آید

شمارهٔ ۴۶

مرد آنکه شدن را بشتاب آراید

نه همچو زنان رخ بخضاب آراید

گر مرد رهی امید را جفت مگیر

کامید چو زن بستر خواب آراید

شمارهٔ ۴۷

از خاک چمن بوی سمن می آاید

وز ابر طراوتی بتن می آاید

بر آتش عشق می فزاید در دل

هر باد که از سوی چمن می آاید

شمارهٔ ۴۸

چون لعل کند سنان سر از خون جگر

وز تیغ کبود تو بجنبد گوهر

گر ز آب روان بود عدو را پیکر

در آتش زخم تو شود خاکستر

شمارهٔ ۴۹

عشن تو مرا توانگری آرد بر

از دیده بلؤلؤ و ز رخسار بزر

با عشق توام عیش خوشست ، ای دلبر

آری ز توانگری چه باشد خوشتر ؟

شمارهٔ ۵۰

گر عشق تو بر من آورد رنج بسر

در حشر ز خون من نپرسد داور

آری بحساب خون خویش ، ای دلبر

با تو سخن و ره نبود در محشر