شمارهٔ ۱۱

سپه کشید چه از تازی و چه از بلغار

چه از برانه چه از آبکند و از فاراب

شمارهٔ ۱۲

ای رخ رخشان جانان زیر آن زلف بتاب

لالۀ سنبل حجابی یا مه عنبر نقاب

شمارهٔ ۱۳

گر به پیغاله از کدو فکنی

هست پنداری آتش اندر آب

روسبی را محتسب داند زدن

شاد باش ای روسبی زن محتسب

شمارهٔ ۱۴

گفتم که چیست بر رخت آن زلف پر زتاب

گفتا ببوی و رنگ عبریست و مشگ ناب

شمارهٔ ۱۵

خدایگانا امشب نشاط ساز بدانک

پدرش ز آهن بودست و مادرش حجرست

بصورت شجری و ز خفچه او را برگ

که از عقیق و ز یاقوت بار آن شجرست

زبانهاش چو شمشیر های زر اندود

کزو بجان خطرست ، ار چه زرّ بی خطرست

شمارهٔ ۱۶

غزل رودکی وار نیکو بود

غزلهای من رودکی وار نیست

اگر چه بکوشم بباریک وهم

بدین پرده اند مرا بار نیست

شمارهٔ ۱۷

نزدیک عقل جمله درین عهد باورست

کامروز همچو جهل خرد زشت و آورست

شمارهٔ ۱۸

ستی پس پشت پشت بستی بستست

پیش پشتی ستی بسی بنشستست

در معنی صبر گوید

شمارهٔ ۱۹

درد مرا بگیتی دارو پدید نیست

دردی که از فراق بود درد بی دواست

گنجی است عاشقانرا صبر ار نگه کنی

کو روی زرد سرخ کند پشت گوژ راست

شمارهٔ ۲۰

ز راستی و بلندی که مر ترا بالاست

بو صفت اندر معنی بلند گردد و راست