اگر که هیچ به دوران نه طاعت است مرا

ولیک از توا مید شفاعت است مرا

به روز حشر توئی شافع صغیر وکبیر

ز لطف محو مفرما مرا ز لوح ضمیر

به حق قاسم وعباس وا صغر واکبر

مرا مساز فراموش در صف محشر

به گیر ودار قیامت برس به فریادم

بکن ز آتش دوزخ ز لطف آزادم

مرا به دل نه غمی از گناه خویشتن است

چرا که رحمت حق بیشتر ز جرم من است

نباشد ار چه شب و روز جز گنه کارم

ولی چه غم که خداوندگفته غفارم