شمارهٔ ۱۱

تنی چند از موج دریا برست

رسیدند نزدیکی آبخوست

شمارهٔ ۱۲

بصد جای تخم اندر افکند سخت

بتندید شاخ برآور درخت

شمارهٔ ۱۳

ولیکن روانم ز تو سیر نیست

دلم چون دل تو بکفشیر نیست

شمارهٔ ۱۴

چو شب رفت و بر دشت پستی گرفت

هوا چون مغ آتش پرستی گرفت

شمارهٔ ۱۵

مرا هرچه ملک و سپاهست و گنج

همی زان تست و ترا زوست خنج

شمارهٔ ۱۶

بجوشید لشکر چو مور و ملخ

کشیدند از کوه تا کوه نخ

زمینی همه روی او دیولاخ

بدیدن درشت و به پهنا فراخ

شمارهٔ ۱۷

سخنور چو رای روان آورد

سخن بر زبان ردان آورد

شمارهٔ ۱۸

برو جست عذرا چو شیر نژند

بزد دست و چشم ادانوش کند

شمارهٔ ۱۹

اگر بر سر مرد زد در نبرد

سرو قامتش بر زمین پخچ کرد

شمارهٔ ۲۰

ز بس کش بخاک اندرون گنج بود

ازو خاک پی خسته (خوسته) را رنج بود