منِ غریب که در هجر یار می گریم

همی نشینم و تنها و زار می گریم

ز سوز گریه من جان خلق می سوزد

بدین صفت که منِ سوگوار می گریم

اگر چو شمع بمیرم به روز غم چه عجب

که من چو شمع به شبهای تار می گریم

بسا که لاله خونین ز اشک من بشکفت

از آن سبب که چو ابر بهار می گریم

به خون دیده ام آغشته است نامه دوست

که می نویسم و بی اختیار می گریم

گهی ز دوری اهل وطن همی نالم

دمی ز فرقت یار و دیار می گریم

چه روزگار و چه روز است این که من دارم

که روزهاست که بر روزگار می گریم

مرا که کار همه گریه است و یار اندوه

عجب مدار که بر کار و بار می گریم

زمین عجب نه که دریا شود ز اشک جلال

بدین صفت که من از هجر یار می گریم