ای یار! دوش همدم و یار که بوده ای؟

لبها گزیده شب به کنار که بوده ای؟

آشفته موی زلف به دست که داده ای ؟

سر پُرخمار دفع خمار که بوده ای ؟

با چشم نیم مست کجا مست خفته ای؟

با زلف بی قرار قرار که بوده ای ؟

ما بی تو همنشین غم و یار محنتیم

تو همنشین و همدم و یار که بوده ای؟

با رنگ لاله و قدّ شمشاد و بوی گل

ای نوبهار حُسن، بهار که بوده ای؟

با ابروی کمان وش و مژگان چون خدنگ

ای من شکار تو، تو شکار که بوده ای؟

با دشمنان نشسته علی رغم دوستان

بنگر گل که گشته و خار که بوده ای ؟

روزم چو شام تیره گذشت از فراق تو

تو روشنایی شب تار که بوده ای ؟

من دل فگار مرهم لعل لب توام

تو مرهم درون فگار که بوده ای ؟

بر خود جلال پیرهن از غصّه چاک زد

بر رغم او تو وصله کار که بوده ای ؟