سه ضلع این مثلث عبارتند از: ویشنو، برهما و شیوا. البتّه وظایف این خدایان، خیلی صریح و دقیق تفکیک و تعیین نشده است و گاه در بین خود علمای هندو، نیز درباره شرح وظایف این خدایان، اختلاف نظر پیش می آید. مثلا در عین حال که معتقدند ویشنو، خدای محافظ کاینات و نیروی محاط و مسلط و نیروی پیوند دهنده اجزای عالم و منشأ ظهور هستی است، در همان حال بعضی از این وظایف به برهما یا شیوا هم تفویض شده است! بخصوص در علم الاساطیر متأخر هندوییسم که برهما را خدای آفرینشگر، شیوا را خدای نابود کننده و ویشنو را خدای محافظ و نگهدارنده می شمارند و این گونه قضیه را فیصله داده اند که برهما، فقط نقش آفرینش نخستین را به عهده داشته و سپس ویشنو تکیه گاه و متصل کننده اجزای عالم بوده است و برهما از آن روزگار تاکنون، دوران بازنشستگی را می گذرانَد 1 و هستی بر مدار ویشنو می چرخد. من البتّه کمی گیج شدم و دقیقا متوجه نشدم ربط برهما و ویشنو را ! چون براساس بعضی تفسیرها از هندوییسم، برهما هم یکی از آفریدگان ویشنو به شمار می رود و آن طور که در اسطوره های قدیم آمده؛ ویشنو مشغول تخیل درباره باز آفرینی و پیدایش کائنات بود که گل نیلوفری  از ناف وی رویید و برهما از همان گل زاده شد. بعد ویشنو وداها را به برهما الهام کرد تا دوباره جهان را بیافریند. شیوا هم در الهیات هندویی خداوند سکوت مطلق، سیاهی و سرزمین عدم است و آفریدگارِ نابودی و رهایی.

یکی از کارهایی که هند پژوهان به سختی از عهده آن برمی آیند، تفکیک و تقسیم بندی خدایان هند است. در یک تقسیم بندی ساده می توان برهمن را سرورِ خدایان هندو دانست. خدایی که محدودیت زمان و مکان شامل حال او نمی شود و نامیرایی و جاودانگی مطلق و اعلا از اوصاف اوست. برهمن، سه تجلی داشته و در سه قالب (برهما، ویشنو، شیوا) ظهور و بروز یافته است. به بحث اینکه آیا این تجلی ها و اوتارها به زمان اساطیری تعلّق دارند یا زمان خطی و مادی خودمان، نمی پردازم چون خود عالمان هندو هم نظریکسانی در این خصوص ندارند. هر کدام از این سه اوتار (برهما، ویشنو، شیوا) هم تجلی های متعدد و عجیب و غریبی داشته اند که همین تجلی ها و قالب ها، اساس الهیات و اساطیر هندوییسم را تشکیل داده است. به عنوان مثال ویشنو، نُه تجلی داشته است و یک موعود خواهد داشت که این ده تجلی عبارتند از: ماهی، لاك پشت، گراز، انسان، شیر، کوتوله، رام تبر به دست (همین رامِ خودمان که ماجرای اسطوره ای و حماسی رامایانا و داستان عاشقانه و کهن رام و سیتا به نام وی ثبت شده است)، کریشنا که مهمترین نماد  عاشقی و خوشبختی و نیز زایل کننده رنج و غم است (کریشنا بی شک محبوب ترین خدا از بین خدایان هند شمرده می شود و به اعتقاد هندوان، یادآوری نام کریشنا و جاری کردن آن بر زبان باعث پدیدآیی آرامش و نور و شادمانی در جان و رهایی از اندوه است. داستان مذهبی- عاشقانۀ رادا و کریشنا هم برگرفته از احوال و حیات این خدای هندوان است. کریشنا با موسیقی هم پیوندی کهن دارد و در شمایل های موجود هم همواره در حال نواختن فلوت دیده می شود...)

و نیز بودا که بنا بر عقیدههندوان، نخستین اوتار دوره ظلمت و گناه و تباهی (کالی یوگا) بوده و آیین وی به نوعی طغیان و شورش علیه هندوییسم تعبیر می شود.

آخرین اوتار ویشنو ( کالکی)  و موعود آخرالزمان هندویسسم است و هر گاه گناه و تباهی و اندوه به اوج خود برسد، خداوند در جسم کالکی، برای ترویج عدالت به دنیا خواهد آمد.

بعد از ظهور کالکی ، شیواي خشمگین، جهان را فرو بلعیده، نابود خواهد کرد و ویشنو بر چنبرة ( ششا) که مار کیهانی است، به خواب  فرومی رودو همه چیز، عینِ عدم خواهد شد، تا کی دوباره ویشنو بیدار شود، جهان را از نو در مایا تخیل نماید و برهما از نافش زاده شود و روز از نو روزی ...

چنان که دیدیم، رام یکی از تجلی ها یا اوتارهاي دهگانۀ ویشنو است و اهمیت بسزایی در تاریخ دینی هند دارد. از گذشته هاي دور تاکنون، شمار قابل توجهی از هندوها ، راما را یک وجود واقعی دانسته اند و  هنوز هم براي گرامیداشت یاد و خاطره او، چندین جشن و مراسم برگزار می کنند. هندوها، راما را تجسم کامل خیر و خوبی و راونا را تجستم کامل شر و بدی تعبیر می نمایند. به این ترتیب، جنگ میان رام و راوانا را  به عنوان مبارزه و نبرد بین خیر و شر تعبیر و تفسیر میکنند.