کتابخانه دیجیتال

شاهدی

شاهدیدیوان فارسی | شاهدیغزلیات

427

غزل آغازین - شمارهٔ ۱: شد خاک راه این سر سودا نوشت ما
شمارهٔ ۲: ز روی لطف بکن بوسه‌ای حوالۀ ما
شمارهٔ ۳: پر کن بدور لعل نگارم پیاله را
شمارهٔ ۴: اگر نه زلف تو میبرد در پناه مرا
شمارهٔ ۵: جز ناله نیست مونس جان دل ربوده را
شمارهٔ ۶: به عاشقان خود بنما جمال عالم آرا را
شمارهٔ ۷: لعل لب تو شفاست ما را
شمارهٔ ۸: کردی ز غم آباد چو کاشانۀ ما را
شمارهٔ ۹: باز نما به مطربان نغمۀ جان گداز را
شمارهٔ ۱۰: هر لحظه سیل دیده به خون میکشد مرا
شمارهٔ ۱۱: کجا شد هودج لیلی که مجنون است از او دلها
شمارهٔ ۱۲: ای خاک درت سجده گه جمله جبین ها
شمارهٔ ۱۳: ای طاق دو ابروی تو محراب جبینها
شمارهٔ ۱۴: مده هر دم سر آن زلف را تاب
شمارهٔ ۱۵: خطت را بدایت به غایت خوش است
شمارهٔ ۱۶: مرا دلیست که در وی بجز محبت نیست
شمارهٔ ۱۷: وصف کمال حسن تو ورد دوام ماست
شمارهٔ ۱۸: عشقت چو بقصد عقل و جان رفت
شمارهٔ ۱۹: کدام سینه که مجروح و دل فگار تو نیست
شمارهٔ ۲۰: خوشا دلی که به مهر وی و نشانه اوست
شمارهٔ ۲۱: چو عقد سنبل تو عقده بر جبین انداخت
شمارهٔ ۲۲: کسی که عشق تو ورزید با فراغ نرفت
شمارهٔ ۲۳: بسم نبود که زلفت بقصد دین برخاست
شمارهٔ ۲۴: قدم به پرسش من رنجه کن به رسم عیادت
شمارهٔ ۲۵: با لعل جان فزای تو آب زلال چیست
شمارهٔ ۲۶: قدت سرو گفتیم و رویی نداشت
شمارهٔ ۲۷: امروز ز نو دلبر ما خوی دگر داشت
شمارهٔ ۲۸: دلم را جز غمت سودی نماندست
شمارهٔ ۲۹: دل بسی گردید چون زلف تو دلداری نیافت
شمارهٔ ۳۰: تا به تیغ ستم اندر دل من چاک انداخت
شمارهٔ ۳۱: از عنبرت غبار چو بر یاسمین نشست
شمارهٔ ۳۲: چو بر دل لشکر دل از کمین ریخت
شمارهٔ ۳۳: دلبرا در کشتن ما خود بگویی سود چیست
شمارهٔ ۳۴: خوش بود که تیرش به دل ما گذری داشت
شمارهٔ ۳۵: هر سر که بوی سنبل تو در دماغ داشت
شمارهٔ ۳۶: آنکو دل خود به خار ننهاد
شمارهٔ ۳۷: جان ز تن رفت و دل اندر عقد گیسویت بماند
شمارهٔ ۳۸: زلف و رخ تو چون شب مهتاب نماید
شمارهٔ ۳۹: خوب رویان چو صید عام کنند
شمارهٔ ۴۰: دانی که جان به فکر لبت در چه حال بود
شمارهٔ ۴۱: از کمان خانه چو خوبان سحری بگشایند
شمارهٔ ۴۲: ز زلف تو جان چون شود فارغ آیند
شمارهٔ ۴۳: دل بی غم تو چرا نشیند
شمارهٔ ۴۴: دیده از دیدن تو بس نکند
شمارهٔ ۴۵: با آنکه درین سینه ز زخم تو بسی بود
شمارهٔ ۴۶: چو جان خیال لبش در درون بگرداند
شمارهٔ ۴۷: هر لحظه بر دلم ز تو گر صد بلا رسد
شمارهٔ ۴۸: هر چه آن سرو ناز می گوید
شمارهٔ ۴۹: تیرت ار پیکان خونین از جگر بیرون برد
شمارهٔ ۵۰: مژه‌اش صف زد و با خنجر و بس تیز آمد
شمارهٔ ۵۱: جز تحفه جان عاشق درویش ندارد
شمارهٔ ۵۲: در مجالس گر سخن زان لعل میگون می رود
شمارهٔ ۵۳: تا دل نظری به حال خود کرد
شمارهٔ ۵۴: بهر خدنگ کز آن یار برگزیده رسد
شمارهٔ ۵۵: چو دلبران به دل ما سه چیز می جویند
شمارهٔ ۵۶: چون دلبران ز زلف سیه تاب می دهند
شمارهٔ ۵۷: رخش آتشم در درون می برد
شمارهٔ ۵۸: یک ذره بدان دهن که گوید
شمارهٔ ۵۹: کاری ندارم در جهان جز گریه در کردار خود
شمارهٔ ۶۰: دلم پیکان او را در جگر دید
شمارهٔ ۶۱: ترسم آن سرور خوبان ستمش یاد آید
شمارهٔ ۶۲: عمر بگذشت بدو سال اگر باز آید
شمارهٔ ۶۳: بر گلت از عرق گلاب افتاد
شمارهٔ ۶۴: ز بهر تیر تو میلِ (میلم) بهر مغاک برد
شمارهٔ ۶۵: با سلسلۀ زلفی دل میل بسی دارد
شمارهٔ ۶۶: با آنکه دل به درد تو بس دردمند بود
شمارهٔ ۶۷: بجز کوی تو دل منزل نگیرد
شمارهٔ ۶۸: یار بر من دود دلها میکشد
شمارهٔ ۶۹: درد تو جان من بجز این تن نمی کشد
شمارهٔ ۷۰: امشب دلم به فکر دهان تو تنگ بود
شمارهٔ ۷۱: هزار شکر که جنت دوام خواهد بود
شمارهٔ ۷۲: ترک من دیگر به غوغا می رود
شمارهٔ ۷۳: دل دید قدت ز قامت افتاد
شمارهٔ ۷۴: گر چه دل ز آتش هجران تو داغی دارد
شمارهٔ ۷۵: مرا گر در نظر گلزار باشد
شمارهٔ ۷۶: زلف مشکین را چو خوبان بر رخ زیبا نهند
شمارهٔ ۷۷: میکشد روی دلم هر دم به مهروی دگر
شمارهٔ ۷۸: دل را چو نیست جز غم تو همدمی دگر
شمارهٔ ۷۹: جانا ز دل خدنگ جفا را تو باز دار
شمارهٔ ۸۰: لعلت از کوثر به معنی پاک تر
شمارهٔ ۸۱: تا خیال قامتت بگذاشت ما را در ضمیر
شمارهٔ ۸۲ - در حاشیه این غزل این دو بیت را که از مولانا دانسته، آورده است: هر که را سینه پر صفا نبود - خرقه پوشیدنش روا نبود، هر که در خرقه ناتمام بود - خرقه بر قد او حرام بود: مرا درد تو در جان حزین بس
شمارهٔ ۸۳: ای دل ز خودی خود جدا باش
شمارهٔ ۸۴: بنما طلعت موجه خویش
شمارهٔ ۸۵: خواهم امروز عتابی بکنم با دل خویش
شمارهٔ ۸۶: مرغ دل راست عزم مسکن خویش
شمارهٔ ۸۷: مرا خوش است به درد خود و جراحت خویش
شمارهٔ ۸۸: با نی شکر بگو که ننازد به قند خویش
شمارهٔ ۸۹: به فکر سر دهانت چو غنچه‌ام دل تنگ
شمارهٔ ۹۰: دل ز کار و بار عالم سر به سر برکنده ام
شمارهٔ ۹۱: بی تو به گلشنم نکشد دل به باغ هم
شمارهٔ ۹۲: بی گل روی تو نبود میل سوی گلشنم
شمارهٔ ۹۳: خونم از مستی طریق عقل را گم میکنم
شمارهٔ ۹۴: بر خاک رهت ما سر تسلیم نهادیم
شمارهٔ ۹۵: چو روز فرقت آن مه وداع دل کردم
شمارهٔ ۹۶: آن جان من و روان مردم
شمارهٔ ۹۷: چو چشم تو من فتنه جویی ندارم
شمارهٔ ۹۸: چون در صفت آن لب شکر شکن آیم
شمارهٔ ۹۹: از آن ساعت که روی آن بت پیمان شکن دیدم
شمارهٔ ۱۰۰: چرا ز درد غم یار خود بغم باشیم
شمارهٔ ۱۰۱: خواهم که با تو قصه خود در میان نهم
شمارهٔ ۱۰۲: به عشق آن میان شد مدتی با من سمر بندم
شمارهٔ ۱۰۳: مرا گر هجر دل بر آتش است و دیده دریا هم
شمارهٔ ۱۰۴: تا دل به قید زلف دل آرام بسته ایم
شمارهٔ ۱۰۵: به پیش عارض او عرض آفتاب مکن
شمارهٔ ۱۰۶: گویا بگذشتی ز چمن با رخ گلگون
شمارهٔ ۱۰۷: آمد نگار بر در دل دیده باز کن
شمارهٔ ۱۰۸: ما را درون پرآتش و غافل نگار از آن
شمارهٔ ۱۰۹: عمر در صبر شد و وعدۀ دیدار همان
شمارهٔ ۱۱۰: ای جان فدای جمله به شمشیر جنگ تو
شمارهٔ ۱۱۱: تا کی کنیم آتش دل را نهان از او
شمارهٔ ۱۱۲: دل و جگر به غم تو کباب شد هر دو
شمارهٔ ۱۱۳: جانا به لطف خویش به ما یک سخن بگو
شمارهٔ ۱۱۴: خوشا شب تا سحر با او نشسته
شمارهٔ ۱۱۵: ماییم ز عشق مست رفته
شمارهٔ ۱۱۶: اگر از دهان تو زد لاف پسته
شمارهٔ ۱۱۷: ای نسیم از دوست اعلامی بده
شمارهٔ ۱۱۸: خطت طعنه بر مشک و عنبرزده
شمارهٔ ۱۱۹: تا مردمک دیده من حسن تو دیده
شمارهٔ ۱۲۰: بگو به یار که کاشانه که می پرسی
شمارهٔ ۱۲۱: دو زلف سرکش دلبند داری
شمارهٔ ۱۲۲: دلا گر عشق مهروئی نداری

شاهدی

آمارگیر وبلاگ