چون دلبران ز زلف سیه تاب می دهند

دل را نشان ز صورت قلاب می دهند

پیکان به آتش دل من سرخ می کنند

چون سرخ شد به خون جگر آب می دهند

گویند روی خویش نماییم بتان به خواب

ما را بدین بهانه چه خوش خواب می دهند

آن خالهای سوخته از تابش رخت

بر آتش دو گونه مرا تاب می دهند

گه زلف افکنند به رخ گه بر افکنند

ما را فریب در شب مهتاب می دهند

گفتند شاهدی ز گدایان این در است

این سلطنت ببین که در این باب می دهند