درد تو جان من بجز این تن نمی کشد

این بخیه غیر رشته و سوزن نمی کشد

دل را اگر چه نزد رقیبان بود دوا

سازد به درد و منت دشمن نمی کشد

بی سرو قد و سبزه خط و گل رخت

دل سوی باغ روضهٔ رضوان نمی‌کشد

روی تو آفتاب و بهر جا کشید تیغ

من سوختم ز حسرت و بر من نمی‌کشد

تا شاهدی به دیدهٔ دل دید روی یار

منت دگر ز دیدهٔ روشن نمی‌کشد