(فخر رازی رَحِمَهُ اللهُ دوانزده علم می‌دانست اما هنوز آن دوانزده علم را فراموش نکرده بود) هیچ طاعتی ماورای روزه نیست. اَلصَّومُ لی اَنَا اَجْزی بِه اگر کسی همه طاعت‌های نغز بکند و شکم را پر می‌کند و می‌خسبد به هیچ‌جایی نرسد و اگر صوم را نگاه دارد به کمال و در عبادات دیگر کمابیش تقصیر کند به جایی برسد ولیکن به تدریج باید تا مزاج به زیان نیاید که ما را این کالبد آلت کار داده‌اند فکر و ذکر به زیان رود و از کار بماند (جایگه خالی بباید راست کردن و اختیار کردن تنهایی را تا ملال نیارد) وَ اِذَا سَمِعُوا اللَّغْوَ اَعْرَضُوا عَنْهُ یعنی سخن پوست شنودن مر دل را چنان ضعیف کند که پوست جوز خوردن مر صاحب شکم را.
سخن مغز باید تا قوّت دل باشد. چون بنده به کمال رسد و به حضرت اُلوهیّت پیوندد و به مشاهدۀ عزّت رسد بعد از آن فرشتگان از آن مقام قاصر باشند که مَا مِنَّا اِلَّا لَهُ مَقَامٌ مَّعْلُومٌ. اینکه گویند که راه را نهایت نیست آن راه منزل است یعنی چون در شهر وصال رسی، روش آن شهر را نهایت نیست آن آهوان که در دام هُو نه‌افتاده‌اند بتر از انعامند که گوشت انعام خوردن را شاید و بارکشی از ایشان آید و از این‌ها آن هم نیاید چنان‌که فرمود اُولَئِکَ کَالْاَنْعَامِ بَلْ هُمْ اَضَلُّ. اما این‌ها همه روحند، روح سمیع، بلکه همه سمعند. سرتاسر قرآن کلام خداوند است در ماه و ایّام چگونه فرود آید؟ در دل مؤمن فرود آید که اَولَئِکَ کَتَبَ فِی قُلُوبِهِمُ الْاِیمَانَ (ایمان همچون ماه باشد که در درون آدمی بنماید تا این کلام همچون نور روان شود) و قال صادِقٌ: «اَلمَحَبَّةُ اِفْناٌ اَلحَیوةِ فی اَمْرِ اَلمَحْبُوبِ» (و قالَ بَعْضُهُمْ؛ اَلْمَحَبَّةُ نِسْیانُ ما سِوَی الله) قالَ داوُدُ علیه السلام: «یا رَبِّ اِنَّکَ خَلَقْتُ لِکُلِّ داءِ دَواءُ فَما دَواءُ المُحِبّینَ» فَاَوْحَی اللهُ تَعالی یا داودُ لَیْسَ لِلْمُحِّبینَ دَواءٌ سِوی لِقائی (و قال حکیم: اَلْحِلم تَرْکُ اَلعِزَّةِ وَ الرِضا بالِذَّلةِ) وَ قالَ اَهْلُ الْمَعْرِفَةِ: «اَلْحِلْمُ اَلْاقتِداءُ بِسیرةِ النَّبی علیه السلام وَ سُنَتِه»
وَ عَنْ اَبی سَعیدٍ الْقُرَشِی اَنَهُ قالَ: «عُقُوبَةُ الاَنْبِیاءِ حَبْسُ الوَحْی وَ عُقُوبَةُ الاَولیاءِ اِظْهارُ الکَراماتِ وَ عُقُوبَةُ المُؤمِنین التَقْصیرُ فی الطاعاتِ».
وَ حُکی اَنَهُ سُئِلَ الجُنَیْدُ عَنْ مَراتِبِ اَهْلِ الوِلایَةِ قالَ: «لِاَهْلِ العِراقِ اَلْبَسْطُ و العِبادَةُ وَ لِاَهْلِ خُراسانَ اَلقَلْبُ وَ السَّخاوَةُ وِ لِاَهْلِ اَلبَصْرَةِ اَلزُّهْدُ وَ القَناعَةُ وَ لِاَهْلِ الشّامِ اَلْحِلمُ وَ السّلامَةُ وَ لِاَهْلِ الحِجازِ اَلصَبْرُ وَ الانِابَةُ».