کسی کو دلگشا ماند دلش چون سنگ می بینم

از آن در خوشدلی هم خویش را دلتنگ می بینیم

براه عشق هرکس کوشش دارد بغیر از من

که دائم چند و چون در منزل و فرسنگ می بینم

ندانم کین پریشان دل چه میخواهد ز جان خود

مدام این شیشه را درگفت وگو با سنگ می بینم

همین غمها بعهد جهل بود اما نمیدیدم

همانا این ستم ها را من از فرهنگ می بینم !

تو حق بینی و من هم ای حکیم این جنگ بی سوداست

تو خاصیت ز گوهر بینی و من رنگ می بینم

نقاب از چهره تا افکنده خورشید تابانم

ز شرم بی نقابی باقضا در جنگ می بینم

نمیدانم که عرفی را چه معنی میخلد دردل

که بازش های ها گریه هر آهنگ می بینم