بکوی صید بندان دوش چون فریاد میکردم

بیک صوت حزین صد عندلیب آزاد میکردم

چنان دوش از غمت مشتاق بودم بر هلاک خود

که تا صبح آرزوی تیشه فرهاد میکردم

نه تأثیر نفس بی عمر جاویدان نمیدانم

بامیدی چه پیشت در دل بنیاد میکردم

گشایم دام بر گنجشک و شادم یاد آن همت

که گر سیمرغ می آمد بدام آزاد میکردم

چنان آماده عشقم که عشق ار ممتنع بودی

بذوق جلوه حسن منش آزاد میکردم

مگو عرفی دل یاران پریشان داشتن تا کی

اگر می آمد از دستم دل خود شاد میکردم