جهان فرتوت باز چمید زی فرهی

کدورت فصل دی نهاد رو بربهی

چمان شد اندر چمن دوباره سرو سهی

بشیر فرورد داد به بلبلان آگهی

*****

کشیده خیل طیور به گرد هم دائره

به دشت زردشت و ارچکاوک و قبره

نوای پا زند و زند کشند از حنجره

چون مقربان قمریان ز میمنه میسره

*****

اگر چه ضحاک دی به حیله و رنگ و ریو

گرفت اورنگ جم زمانه را شد خدیو

فر فریدون گرفت جهان چو گودرز و گیو

و یا چو رستم که رفت به جنگ اسپند دیو

*****

بهار را با خزان ره جدل بود تنگ

یکی به هیبت هژیر یکی به هیئت پلنگ

به خون هم لاله‌گون نموده در جنگ چنگ

ز چهره روزگار پریده از بیم رنگ

*****

که ناگهان از فلک رسید جیش حمل

شهاب ریزان سحاب شد از تگرگ اجل

به رجم دیوان همی به پیشه کوه و تل

به قلب ایشان فکند تزلزلی از جدل

*****

وصی خیرالبشر سمی یزدان علی

قوام کون وجود نظام کیهان علی

مدیر قانون شرع مدار ایمان علی

به حصر قل مایکون ولی سبحان علی

*****

چو ذات یزدان جدا ز ضد و ندوشیبا

مفاد اسوار غیب رموز لاریب فیه

الا فصلوا علیه و آله والبنیه

که هست وجه اللهی به حضرت او وجیه

*****

شهی که اندر غدیر به حکم حی قدیر

گرفت بازوی او شه بشیر و نذیر

نمود بر کائنات همه صعیر و کبیر

که کرده بر مومنان خدا علی را امیر

*****

چو شد تعلق‌پذیر اراده کردگار

به هستی آب و خاک به خلقت باد و نار

که معنی کنت کنز شود به خلق آشکار

زمین شود مستقر زمان شود برقرار

*****

وجوب را گر بود تمکن اندر لباس

وجود او را وجود خرد نمودی قیاس

برم سپاسش که او برد خدا را سپاس

سفائن کن فکان بوی سواحل شناس

*****

زهی امامی که هست ز قدر والای او

قبای امکان قصیر به قد زیبای او

بود به دست قضا سواد امضای او

سر اطاعت قدر نهاده بر پای او

*****

تبارک الله از آن خدای کت آفرید

که کارت از بندگی کنون به جایی رسید

که تفعل و ماتشاء و تحکیم ما ترید

چه از صغار و کبار چه از سیاه و سفید

*****

چرا سوی کربلا شها به این عز و جاه

نیامدی چون حسین گرفت با اشک و آه

صغیر ششماهه را ز خیمه چون قصر ماه

به جانب کوفیان ببرد در رزمگاه

*****

زده تک تشنگی شراره بر پیکرش

ز بس که ناخن زده است به سینه مادرش

نه هوش مانده بسر نه تاب در پیکرش

از این فراتی که هست ز جده اطهرش

*****

در آخر از پی کسبی شهنشه حق‌پرست

چو دید ین قوم را ز ساغر کفر مست

نمود او را بلند به نزد آن خلق پست

چو مصحف کردگار گرفت بر روی دست

*****

چو حلق آن بی‌زبان درید تیر عدو

به بازوی شاه کرد گلوی او را رفو

به خنده لب بر گشاد که داشتم آرزو

شوم به راه پدر ز خون خود سرخ‌رو

*****