هلال ذی الحجه باز طلوع کرد از سپهر

به سطح غبرا فزود فروغ از مهر چهر

نشان اضداد داد ره وفا رسم مهر

چو عهد نوشیروان چو عصر بوذرجمهور

*****

به بذل انعام عام مهیمن ذوالنعم

به امت مصطفی که هست خیرالامم

قدیم عزوجل گشود باب کرم

به دعوت خلق داد صلای عام از حرم

*****

چو حب محبوب ساخت حبیب را فانیش

کند نخست امتحان بهسخت پیمانیش

طلب کند جان و مال برای قربانیش

اگر به تن چیره گشت غم گرانجانیتش

*****

به نار خلت چو کرد خلیل را ارجمند

به حکم برداً سلام شد عاقبت سربلند

سپس بذبح پسر گرفت تیغ و کمند

به حلق فرزند تیغ گذاشت بی‌چون و چند

*****

ذبیح را گر که بود نثار جان فرض عین

و یا ز ایثار سر به گردنش بود دین

به حکم میراث شد فدا نصیب حسین

ادا کند تا که دین شهنشه مشرقین

*****

در آن مقام شریف به امر رب جلیل

نمود ادراک قرب ز خدمتش جبرئیل

ز بیعتش خلق را به سوی حق شد دلیل

ذبیح آل عبا سلیل نسل جلیل

*****

چه شد بوی کار تنگ ز دشمنان دغل

به عمره حج را نمود امام عادل به دل

کفن شد احرام وی ز سرنوشت ازل

به کربلا کرد جا محل شده زان محل

*****

چو گشت میقات گاه برای او کربلا

برید پیوند مهر ز الفت ماسوا

به عهد روز الست ز روی صدق و صفا

به شوق قربان نمود خلیل سان در منا

*****

عطش گر آن شاه را از کف عنان میر بود

ویا زمین و زمان شد به چشمش چه دود

ز دادن جان و سر به شوق خود می‌فزود

به زیر شمشیر شمر نمود حق را سجود

*****

ز زین چو اندر زمین عزیز ذوالمن فتاد

قلم ز طغیان ظلم به دست دشمن فتاد

علاج زخم تنش به سم توسن فتاد

تن وی از سر جدا سر وی از تن فتاد

*****

سری که بودش مدام به سروران سروری

نمود خولی به نی ز خصلت کافری

به خاک مطبخ نهاد رخ مه خاوری

نمود سرآت ذات ز جهل خاکستری

*****

عزیز زهرا حسین تجمل و جاه داشت

ز مکه چونبست بار جلال دلخواه داشت

جنیبت خاص در جلو به همراه داشت

چو حضرتش احتراز ز ما سوی‌الله داشت

*****

چگونه انصاف بود ایا سپهر دو رنگ

که بر حریم حسین چنان شود کار تنگ

که عاقبت کوفیان گذشته از نام و ننگ

به عترت مصطفی(ص) چو بنگان فرنگ

*****

چنان شدند عترتش به کوفه بی‌احترام

که سر برهنه شدند روان به بازار شام

نظاره‌گر مرد و زن به هر طرف خاص و عام

گهی به ویرانه جا گهی به زندان مقام

*****

به چشم زینب جهان سیاه شد همچو شب

دمی که دید آشنا به طشت زد از غضب

ز قهر چوب یزید به راس شاه عرب

نهاد مهر سکوت ز غم چون (صامت) به لب

*****