مرد عاشق پیشه از کفران نعمت ننک دارد

هرچه معشوق از تغافل کار بر وی تنگ دارد

توشه راه محبت نیست جز بار توکل

رهرو این ره چه غم از دوری فرسنگ دارد

نیک بستا نیست اما بوی عشق از وی نیابد

کیست تا پای طلب از حب دنیا لنک دارد

ای که داری چشم یکرنگی از این اوضاع گیتی

بر کف از خون بسی امید و اران رنگ دارد

پرکن از صهبای وحت هر سحر جام صبوحی

می مترس از محبت کو بر کف خود سنگ دارد

نفس سرکش را عنان گیری نماوقت ضرورت

کایمن از جان نیست هر پر دل که بر سر جنگ دارد

گر دل (صامت) نگردد صاف با دنیا چه باشد

صحفه آئینه دایم احتراز از زنگ دارد