دگر دل بهر بدنامی ره تدبیر می‌گیرد

جنون من خبر از ناله زنجیر می‌گیرد

جهان آرزو را چون منی ناکام می‌یابد

که بیخ بختم آب از شعله شمشیر می‌گیرد

اثر هم بهر آهم ادعای سرکشی دارد

گمان کرده است نفرین ضعیفان دربرمی‌گیرد

عجب کج بخت افتاده است آسایش که هر ساعت

سر راهی ز دوری بر فراز شیر می‌گیرد

خراب عشق آبادی نمی‌فهمید بلی عاشق

چسان بر دوش بار منت تعمیر می‌گیرد

دو روز عمر را ضایع مکن گویا نمی‌دانی

که این دولت اجل هم از جوان هم پیر می‌گیرد

سراپا می‌شود اندام (صامت) شعله آتش

ز درد دل قلم چون از پی تحریر می‌گیرد