من نمی‌گویم چرا با دوستانت کین بود

خود بگوی ای نازنین شرط محبت این بود

حال دل‌های شهیدان غمت از لاله پرس

کوس راپایش ز داغ دوستی رنگین بود

تیر تو نگذاشت دیگر آرزویی در دلم

منت از وی تا قیامت بر دل خونین بود

زیر تیغت گر که خندیدم عجب ناید تو را

آب شمشیرت زبس ای نوش لب شیرین بود

خوش رسیدی وقت مردم بر سرم آری خوشست

شمع رویت جانسپاری را که در بالین بود

بس بود افسوس قاتل بهر قتلم خونبها

گر ترا ای شوخ رحمی بر دل سنگین بود

دستها را از تاسف بهر (صامت) رنجه کن

گریه از شمع لازم بهر درد دین بود