در ره عشقت ای صنم شيفتۀ بلا منم
چند مغايرت کنی با غمت آشنا منم
پرده بروی بسته ئی زلف بهم شکسته ئی
از همه خلق رسته ئی از همگان جُدا منم
نور توئی تتق توئی ماه تـُوئی افق توئی
خوان مرا فـُنـُق توئی شاخۀ هندوا منم
شـِير توئی شکر توئی شاخه توئی ثمر توئی
شمس توئی قمر توئی ذرّه منم هبا منم
نخل توئی رطب توئی لعبت نوش لب توئی
خواجۀ با ادب توئی بندۀ بی حيا منم
کعبه توئی صنم توئی دَير توئی حرم توئی
دلبرِ محترم توئی عاشق بی نوا منم
من زيمِ تو نيم هم نی زکم و زبيش هم
چون بتو متصل شدم بی حد و انتها منم
شاهد شوخ دلبرا گفت بسوی من بيا
رسته ز کِبر و از ريا مظهرِ کبريا منم
طاهره خاکپای تو مست می لقای تو
منتظر عطا ئی تو معترف خطا منم