دزد را پیش رخت راه مده

خرنه‌ای خرس را کلاه مده

از سری با چنان پریشانی

موی چون میبری به پیشانی؟

با تو میگوید آن حکیم ولی

کاول الفکر آخرالعمل

مده، ای خواجه، بی‌گرو زنهار

ترک را جبه، کرد را دستار

زنده را توبه ده، که دارد جان

مرده خود توبه کرد از آب و ز نان

آنکه از بهر نان کند توبه

مشنو گر به جان کند توبه

نتوان دیو را به راه آورد

سر دیوانه در کلاه آورد

روستایی که دیشب از دره جست

مدهش توبه، کز مصادره جست

نیست آنکو سری به راه کشد

بهلش تاقلان شاه کشد

به غرور جلب زنی عاطل

حق سلطان چه می‌کنی باطل؟

تو اگر مومنی،فرااست کو؟

ور شدی متمن،حراست کو؟

فال مؤمن فراست نظرست

وین ز تقویم و زیج ما بدرست

مؤمن از رنگ چهره برخواند

آنچه دانا ز دفترش داند

مؤمنانش چو نور می‌بینند

آنچه مردم ز دور میبینند

دل مؤمن بسان آینه است

همه نقشی درو معاینه است

دل، که چشمش به نور حق بیناست

زانسوی پردهٔ «ولوشناست»

دل بیعلم کی رسد به یقین؟

علم حاصل کن، ای پسر، در دین

عمل از تن بجوی و علم از دل

زانکه ایمان چنین شود حاصل

چون زبان و دل اندرین تصدیق

هر دو همداستان شوند و رفیق

تن تتبع کند به پاک روی

شود ایمان ازین سه پشت قوی

هرکس این اعتقاد شد مقدور

همه اجزای او بگیرد نور

نور معنی اگر نفوذ کند

کشف راز نهفته زود کند

در دل ما جزین امانی نیست

زانکه ایمان مایمانی نیست

نه به ایمان کشید سوی یمن؟

خرقهٔ مصطفی اویس قرن

حامل خرقه آن دو صاحب حال

که ازیشان رسید دین به کمال

گر چه آن گل به خار بنهفتند

زان تفرج چو غنچه بشکفتند

دل او با گمان چو یار نبود

دیدن صورتش به کار نبود

روستایی نبود و در ده شد

رز خالص به امتحان به شد

امتحان دید و غیب‌گویی کرد

طلب خرقهٔ دو تویی کرد

تیر ایمان چو بر نشان آمد

خرقه و خرده در میان آمد

یمنی صاحب سعادت شد

مدنی را یقین زیادت شد

گر چه در عهد اقالت آوردند

حالشان گفت و حالت آوردند

قاصد و مقصد این چنین باید

هر کرا کشف سر دین باید

خرقه پوشی، تو در چنین کس پوش

ورنه در خرقه کش سر و مخروش

چون تو قاضی شدی، مریدان دزد

خرقه‌ها رفت و نیست منت و مزد

میکشی خلق را به بیخردی

چه توان کرد چون طبیب بدی؟

نه به هر خاطر این نزول کند

قابلی جوی، تا قبول کند

آنکه در خورد صحبتست و حضور

مکن او را به خدمت از خود دور

وآنچه ارباب خدمتند و قیام

هر یکی را نگاه دار مقام

وانکه لایق بود به خلوت و صوم

مهل او را دگر به صحبت قوم

وان کزین هر سه قوم بیرونند

مده این دانه‌شان، که بس دونند

ارمغانی مکن بریشان عرض

جز صلوة و زکوة و سنت و فرض

گر به هر یک عمامه خواهی داد

دین به دستار و جامه خواهی داد

نقد خویش اول آزمایش کن

بعد از آن خلق را نمایش کن

چون نکردی تو بد ز نیک جدا

از تو طالب کجا رسد به خدا؟

چکنی جستجوی بوالهوسان؟

زین یکی را به مخلصی برسان

چون تو اسب و شتر بهم رانی

به گل و گوچو گاو درمانی

آنکه سقمو نیاش باید داد

گرش افیون دهی بقای تو باد

هر که آمد، گرش مرید کنی

در زمستان مگس قدید کنی