خدایگانا جایی رسیدی از رفعت

که چرخ پایه قدر تو در نمی یابد

ز آفتاب عجب مانده ام که می تابد

مگر ز نور ضمیرت خبر نمی یابد؟

به درگاه تو مقیم است فتح از آنکه به حق

چو درگه تو مقام دگر نمی یابد

تویی که نصرت دینی و بر مخلاف دین

بجز ز تیغ تو دولت ظفر نمی یابد

ز بیم خنجر کشور گشای تو بد خواه

چو بخت تو نفسی خواب و خور نمی یابد

چو تیر چار پرت از کمان روانه شود

بجز دو چشم عدو رهگذر نمی یابد

عدوی بی سر و پا می کشد سر از خط تو

چو می برد به کله دست سر نمی یابد

کسی که کان سخن می کند به بحر علوم

بجز محامد جودت گهر نمی یابد

چو موجب است که بر جای من سخای تو را

نواله وقت خورش جز جگر نمی یابد؟

گذشت عمری تابنده ات ظهیر ندیم

ز سایه تو به رحمت نظر نمی یابد؟