حسامی را ز شاهان مجازی نیست پروایی

چراکز بخیه‌های ژنده،او هم لشکری دارد

بجو ای دیده در دریای دل آن دُرّ دلجو را

در آبت غوطه خواهم داد تا پیدا کنی او را

هرکس که رسد بر سر آن کوی کشندش

زنهار حسامی برس و مگذر از آنجا

عالم آب چو بیرون برد از دل غم را

غم نداریم اگر آب برد عالم را

محبت باعث رسوایی بسیار می‌گردد

به کویِ عشق اگر جبریل آید خوار می‌گردد

همچو نی در غم او چهرهٔ زردی دارم

گر بنالم عجبی نیست که دردی دارم

از هرچه بدو میلِ دلِ غافل ماست

جز حیرت و حسرت چه دگر حاصل ماست

سبحان اللّه همه خوشی‌های جهان

گویی ز برای ناخوشیِّ دلِ ماست