به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

سعدی شیرازی

سعدی شیرازیقطعه های سعدیشماره ۴۴: همی گفت و رخ بر زمین می‌نهاد

2120عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

شنیدم که بیوه‌زنی دردمند

همی گفت و رخ بر زمین می‌نهاد

هر آن کدخدا را که بر بیوه‌زن

ترحم نباشد زنش بیوه باد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شماره ۴۳: که نتوانی کمند انداخت بر کاخ 2شماره ۴۴: همی گفت و رخ بر زمین می‌نهاد 3شماره ۴۵ - ظاهرا در ستایش صاحب دیوان است: اقب ...4شماره ۴۶: که بختت با سعادت مقترن باد 5شماره ۴۷: بگذشت بسی ز بوستان باد 6شماره ۴۸: وآنچه پیروزی و بهروزی در آنست آن ده ...7شماره ۴۹: که نود ساله چون پدر گردد 8شماره ۵۰: برو بپرس که خسرو ازین میانه چه برد 9شماره ۵۱: تا روی آفتاب معفر کنم به گرد 10شماره ۵۲: مهمل رها مکن که زمانش بپرورد 11شماره ۵۳: آن قدر عمری که دارد مردم آزاد مرد 12شماره ۵۴: پیریش هم بقا نخواهد کرد 13شماره ۵۵: زو قناعت به میوه باید کرد 14شماره ۵۶: کس تیغ بلا زدن نیارد 15شماره ۵۷: به جوانمردی و ادب دارد 16شماره ۵۸: وگر کنی سر تسلیم بر زمین دارد 17شماره ۵۹: همچو ابلیس همان طینت ماضی دارد 18شماره ۶۰: سود، سرمایه به یک بار ببرد 19شماره ۶۱: آب جوی آمد و غلام ببرد 20شماره ۶۲: بر یک ورق نویس که بر هفت بگذرد 21شماره ۶۳: که ندانی کدام باید کرد 22شماره ۶۴: دل در جهان مبند که با کس وفا نکرد 23شماره ۶۵: چنان تلخ باشد که گویی تبر زد 24شماره ۶۶: کاین دولت و منصب آن نیرزد 25شماره ۶۷: هر چند دلش جواد باشد 26شماره ۶۸: ز عیب خویش نباید که بیخبر باشد 27شماره ۶۹: و آتش و صعقه پیش و پس باشد 28شماره ۷۰: همچو لل که در صدف باشد 29شماره ۷۱: اول اندیشه کند مرد که عاقل باشد 30شماره ۷۲: گرانجان لایق تحسین نباشد 31شماره ۷۳: گرچه در پای منبری باشد 32شماره ۷۴: تو مپندار که از سیل دمان اندیشد 33شماره ۷۵: از دو چشم جوان چرا نچکد 34شماره ۷۶: شرط یار آنست کز پیوند یارش نگسلد 35شماره ۷۷: به وقت مرگ پشیمان همی خورد سوگند 36شماره ۷۸: تو هم از من به یاد دار این پند 37شماره ۷۹: که آب دیدهٔ مظلوم در نور داند 38شماره ۸۰: که با ما بر قرار خود بماند 39شماره ۸۱: نه کسری و دارا و جمشید ماند 40شماره ۸۲: حیوانیست که بالاش به انسان ماند 41شماره ۸۳: همه بیگانگانش خویش گردند 42شماره ۸۴: ارباب فنون با همه علمی که بخواندند 43شماره ۸۵: مشفق و مهربان یکدگرند 44شماره ۸۶: بسا خونا که در عالم بریزند 45شماره ۸۷: تا دل خلق نیک بخراشند 46شماره ۸۸: گوش بر نالهٔ حمام کند 47شماره ۸۹: دزدی بی‌تیر و کمان می‌کند 48شماره ۹۰: که از گزند تو مردم هنوز می‌نالند 49شماره ۹۱: که جهانش ز دست می‌نالند 50شماره ۹۲: به دور مرد از کمر بگردانند 51شماره ۹۳: که مرغان هوا حیران بمانند 52شماره ۹۴: که خار دیدهٔ بدبخت نیکبختانند 53شماره ۹۵: که خردمند را عزیز کنند 54شماره ۹۶: که در مصالح بیچارگان نظر نکند 55شماره ۹۷: گر جهانی به هم آید به بعیدش نکنند 56شماره ۹۸: به سخن گفتن زیباش بدان به نشوند 57شماره ۹۹: تا تو را بر دواب فضل نهند 58شماره ۱۰۰: نیک‌خواهان دولت شاهند 59شماره ۱۰۱: و آن را که خدای برگزیند 60شماره ۱۰۲: که کسی مرگ دشمنان بیند 61شماره ۱۰۳: همچون تو حلال‌زاده بایند 62شماره ۱۰۴: گرچه تاریک طبع و بدخویند 63شماره ۱۰۵: که زهر در قدح انگبین تواند بود 64شماره ۱۰۶: چه رنجها بکشیدند و دیگری آسود 65شماره ۱۰۷: رفق پیش آر و مدارا و تواضع کن و جو ...66شماره ۱۰۸: حق بیازرد و خلق را بربود 67شماره ۱۰۹: مرد صاحبنظر آنجا که وفا بیند و جود 68شماره ۱۱۰: اگر مراد برآید هنوز باشد زود 69شماره ۱۱۱: ای بسا روز که در زیر زمین خواهد بو ...70شماره ۱۱۲: چو آستانه ندیم خسیت باید بود 71شماره ۱۱۳: که از ظلم او سینه‌ها چاک بود 72شماره ۱۱۴: تا غبار از میان ما برود 73شماره ۱۱۵: تا دل خویش نیازارد و درهم نشود 74شماره ۱۱۶: از همه خلق بیشتر خواهد 75شماره ۱۱۷ - ظاهرا در مدح صاحب دیوان است: که ا ...76شماره ۱۱۸: که فلان را محل وعده رسید 77شماره ۱۱۹: همچنان از کرمت بر نگرفتست امید 78شماره ۱۲۰: ز بهر هشتن و پرداختن نفرماید 79شماره ۱۲۱ - در مدح صاحب دیوان: که بارگاه ملوک ...80شماره ۱۲۲: به خستگان پراکنده بر نبخشاید 81شماره ۱۲۳: چاه دروازهٔ کنعان به پدر ننماید 82شماره ۱۲۴: که همه نقش او نکو آید 83شماره ۱۲۵: اگر موافق شاه زمانه می‌آید 84شماره ۱۲۶: در رحمت او کسی چه گوید 85شماره ۱۲۷: این سخن سهل تستری گوید 86شماره ۱۲۸: گرچه هستم به اصل و دانش حر 87شماره ۱۲۹: امیدوار قبول از مهیمن غفار 88شماره ۱۳۰: زبان خلق و به افسون دهان شیدا مار 89شماره ۱۳۱: از بی‌ادبان جفای بسیار 90شماره ۱۳۲: که نیست جز سلسل البول را در او ادر ...91شماره ۱۳۳: قدم ز رفتن و پرسیدنش دریغ مدار 92شماره ۱۳۴: شب و روز ضایع به خمر و خمار 93شماره ۱۳۵: که رود چون درندگان به شکار 94شماره ۱۳۶: کیفر برد ز حملهٔ مردان کارزار 95شماره ۱۳۷: شفیع روز قیامت محمد مختار 96شماره ۱۳۸: وز چه فریاد می‌کنی هموار 97شماره ۱۳۹: رسم خیرش همچنان بر جای دار 98شماره ۱۴۰: دگر از وی امید خیر مدار 99شماره ۱۴۱: فردا امید رحمت و عفو خدای دار 100شماره ۱۴۲: می‌رود همچو سیل سر در زیر 101شماره ۱۴۳: که دست ظلم نماند چنین که هست دراز 102شماره ۱۴۴: بریده به سر بدگوی تا نگوید راز 103شماره ۱۴۵: شحنه با دزد باز کرد امروز 104شماره ۱۴۶: یکی نصیحت من گوش دار جان عزیز 105شماره ۱۴۷: مست و غافل کی تواند؟ عاقل و هشیار ...106شماره ۱۴۸: پند پیران تلخ باشد بشنو و بدخو مبا ...107شماره ۱۴۹: تا همچو کعبه روی بمالند بر درش 108شماره ۱۵۰: که نه چیزیست جاه مختصرش 109شماره ۱۵۱: نرسد هرگز آفتی به برش 110شماره ۱۵۲: آنچه گویی به خلق خود بنیوش 111شماره ۱۵۳: عقل و صبرم ببرد و طاقت و هوش 112شماره ۱۵۴: که وی را نباشد خردمند پیش 113شماره ۱۵۵: کاین چه ساقست و ساعد باریک 114شماره ۱۵۶: در تنگنای حلقهٔ مردان به روز جنگ 115شماره ۱۵۷: دیده بردوخته به تیر خدنگ 116شماره ۱۵۸: میان عالم و جاهل تألفست محال 117شماره ۱۵۹: مالت افزون باد و خصمت پایمال 118شماره ۱۶۰: ترش کنند و بتابند روی از اهل سال 119شماره ۱۶۱: که قائمست مقامش نتیجهٔ قابل 120شماره ۱۶۲: چه در حدیقهٔ سلطان چه بر کنیسهٔ عا ...121شماره ۱۶۳: وگرنه ملک نگیرد به هیچ روی نظام 122شماره ۱۶۴: مگر کسی که جوانمرد باشد و بسام 123شماره ۱۶۵: چو خواهد رفت جان از جسم مردم 124شماره ۱۶۶: در سمرقند بود پندارم 125شماره ۱۶۷: نبینی‌ام که چه برگشته حال و مسکینم 126شماره ۱۶۸: الی ساق محبوب یشبه بالبرد 127شماره ۱۶۹: یوم التغابن و استیقظ لمزدجر 128شماره ۱۷۰: الیک الا اراد الله اسعاده 129شماره ۱۷۱ - در مدح: درر که بر همه باری ز ابر ...130شماره ۱۷۲: ملکا جور مکن چون به جوار تو دریم 131شماره ۱۷۳: حاکمان خرده نگیرند که ما رندانیم 132شماره ۱۷۴: جامه چندین کی تنیدی پیله گرد خویشت ...133شماره ۱۷۵: بخواهی ماند با فرعون و هامان 134شماره ۱۷۶: ندانند این سخن جز هوشمندان 135شماره ۱۷۷ - در مدح و نصیحت: این شهریار عادل و ...136شماره ۱۷۸: که چهارم نزاد مادرشان 137شماره ۱۷۹: چو بخشیدی و دادی ملک ایمان 138شماره ۱۸۰: به تخت ملک بر چون پادشاهان 139شماره ۱۸۱: نبایستی چنین بالا نشستن 140شماره ۱۸۲: به که حاجت به ناسزا بردن 141شماره ۱۸۳: با کس مکن ای برادر من 142شماره ۱۸۴: اندیشه کن ز ناوک دلدوز در کمین 143شماره ۱۸۵: چندان روان بود که برآید روان او 144شماره ۱۸۶: نه بدکردار را فرجام نیکو 145شماره ۱۸۷: مگر چندان که در معنی بری راه 146شماره ۱۸۸: عجبست ار نمیرد آن دابه 147شماره ۱۸۹: هرگزش نیک نباشد بد نیکی فرمای 148شماره ۱۹۰: به وقتی که اقبال دادت خدای 149شماره ۱۹۱: عزیز من به خردان برببخشای 150شماره ۱۹۲: که نبض را به طبیعت شناس بنمایی 151شماره ۱۹۳: ولیکن صبر به بر بینوایی 152شماره ۱۹۴: که می‌گردد سرم چون آسیایی 153شماره ۱۹۵: به تجربت بزند بر محک دانایی 154شماره ۱۹۶: چرا گوید به خدمت می‌نیایی 155شماره ۱۹۷: گر به رای من و اندیشهٔ من خرسندی 156شماره ۱۹۸: که به مردی قدم سپردندی 157شماره ۱۹۹: همه دانند که از سگ نتوان شست پلیدی 158شماره ۲۰۰: بازگویم نه که صدباره ازو نحس تری 159شماره ۲۰۱: گر تو خواهی که به تندی برهانی بدری 160شماره ۲۰۲: همصحبت تو همچو تو باید هنروری 161شماره ۲۰۳: وز آسمان بربایی کلاه جباری 162شماره ۲۰۴: تا دل پادشه به دست آری 163شماره ۲۰۵: که هیچ خربزه داری رسیده؟ گفت آری 164شماره ۲۰۶: تو برگ حاشیت و لشکر از کجا آری 165شماره ۲۰۷: ای که در کام نعمت و نازی 166شماره ۲۰۸: جهد کن تا برون خط باشی 167شماره ۲۰۹: خوار و مذموم و متهم باشی 168شماره ۲۱۰: چو بی‌جرم از کسی آزرده باشی 169شماره ۲۱۱: گوش و چشمم به مطرب و ساقی 170شماره ۲۱۲: که بد یا نیک باشد در بزرگی 171شماره ۲۱۳: تا پای برآمدت به سنگی 172شماره ۲۱۴: مرد خدایی چکار بر در والی 173شماره ۲۱۵: ندیدم به ز خاموشی خصالی 174شماره ۲۱۶: نیش بر جان می‌زند چون کژدمی 175شماره ۲۱۷: نگاه دار دل مردم از پریشانی 176شماره ۲۱۸: هر چند که بالغ شدی آخر تو آنی 177شماره ۲۱۹: ماند پس مرگ جاودانی 178شماره ۲۲۰: مگر کسی که تهور کند به نادانی 179شماره ۲۲۱: که التفات نکردند به روی اهل معانی 180شماره ۲۲۲: از منقطعان کاروانی 181شماره ۲۲۳: روا بود که به کمترگناه بند کنی 182شماره ۲۲۴: شکر یک نعمت از انعام خدایی نکنی 183شماره ۲۲۵: منت منه که ملک خود آباد می‌کنی 184شماره ۲۲۶: لیکن تو گوش هوش نداری که بشنوی 185شماره 227 : چه حسن عهد بود پیش نیکمردانم

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ