کتابخانه دیجیتال

صوفی محمد هروی

صوفی محمد هرویدیوان اشعار | صوفیدیوان اطعمه | خوراکی ها

147

بخش ۱ - دیوان اطعمه صوفی محمد
بخش ۲ - فی توحید باری تعالی عز شانه
بخش ۳: ای خجلت از جمال تو ماه منیر را - بر باد داده شوق تو جان فقیر را
بخش ۴: امروز دیگرم به فراق تو شام شد - در آرزوی روی تو عمرم تمام شد
بخش ۵: من باده بی خمار خواهم - یعنی لب آن نگار خواهم
بخش ۶: هر که او لعل جانفزای تو دید - گشت آزاد از فراق شدید
بخش ۷: هر چند پیر و خسته دل و ناتوان شدم - هر گه که یاد روی تو کردم جوان شدم
بخش ۸: بهار آمد بکن ساقی طربها - به این لب تشنه ده آب عنب ها
بخش ۹: مراست در هوس روی آن پری پیکر - دل جراحت و جان فگار و دیده تر
بخش ۱۰: رخ تو آیت حسن و دهان دروست چو میم - مثال خال تو و زلف همچو نقطه جیم
بخش ۱۱: مرا ز پیر خرابات نکته ای یادست - بنوش باده که بنیاد عمر بر بادست
بخش ۱۲: دانی مراست از لب دلدار آرزو - ای بخت چاره ساز کرم کن بیار زو
بخش ۱۳: دوای غم نتوان ساخت جز به باده ناب - مرا به لطف خود امروز ساقیا دریاب
بخش ۱۴: بعید گشته مرا وصل آن پری رخسار - ز جان خویش بعیدم، مرا به عید چه کار
بخش ۱۵: از جمله دردها غم آن دوست بس مرا - بر باد بر دهد چه کنم این هوس مرا
بخش ۱۶: جانم به لب رسید ز سودای آن حبیب - وز عاشقی نصیب من این است تا نصیب
بخش ۱۷: عید صیام و فصل گل و موسم بهار - من مست و یار همدم و ساقی است گلعذار
بخش ۱۸: بوسی زلبش اگر کنی نوش - غمهای جهان شود فراموش
بخش ۱۹: گر براند سویم آن شاهسوار چابک - من نثارش کنم این جان گرانمایه سبک
بخش ۲۰: زشوق آن رخ زیبا همی کشم آوخ - دل جراحت من بین و سینه لخ لخ
بخش ۲۱: رخ تو مظهر انوار ربی الاعلی است - که صنع بی حد و اندازه اندرو پیداست
بخش ۲۲: گر خرامان بت من جانب گلراز شود - گل شود غنچه زشرم آن دم و در خار شود
بخش ۲۳: اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را - به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را
بخش ۲۴: لب لعل تو شفای دل بیماران است - هر که را نیست غم و درد تو بیمار آن است
بخش ۲۵: هر که جان در ره تو قربان کرد - بر خود این کار عشق آسان کرد
بخش ۲۶: کسی مهر تو در سینه اش نهان باشد - ز شدت مرض موت در امان باشد
بخش ۲۷: تو گر به وقت طرب دست را بر افشانی - به خاک پای تو صد جان دهم به آسانی
بخش ۲۸: صبح دولت می دمد بر خیز از خواب ای ندیم - بس که خواهد رفت بر بالای خاک ما نسیم
بخش ۲۹: بیا بیا که به روی تو آرزومندم - بریدم از خود و خواهم که با تو پیوندم
بخش ۳۰: هر که را مهر تو اندر دل شیدا باشد - پای او را همه بر دیده من جا باشد
بخش ۳۱: ز در درآ و شبستان ما منور کن - دماغ مجلس روحانیان معطر کن
بخش ۳۲: ای رخ خوب تو فرخنده تر از ماه منیر - هست خرمای لب لعل تو پرورده به شیر
بخش ۳۳: چه نازنین جهانی به حسن خویش بناز - که پیش ناز تو میرم به صد هزار نیاز
بخش ۳۴: به بام قصر چو آن ماه دلپذیر آمد - دل شکسته من باز در نفیر آمد
بخش ۳۵: سالها خرقه ما در گروه صهبا بود - رونق میکده از درس و دعای ما بود
بخش ۳۶: خاطرت هست چو برگ گل نسرین نازک - نکشم آه و شد اندر دل من جور تو لک
بخش ۳۷: زبس که بورقم اندر ضمیر می آید - ز مطبخی سنخنم بوی سیر می آید
بخش ۳۸: صبح دولت می دمد با جام همچون آفتاب - فرصتی زین به کجا باشد، بده جام شراب
بخش ۳۹ - وله ایضا: ز جور مطبخیان کی ز نان کنم اعراض - که مهر نان نتواند برید، صد مقراض
بخش ۴۰: رسید فصل بهار و جهان گلستان شد - گریست ابر بهاری و باغ خندان شد
بخش ۴۱: مهر جمال یار که چون روح در تن است - منت خدای را که نهان در دل من است
بخش ۴۲: هر که دل در هوس آن بت رعنا دارد - گو درآ زود که بر دیده من جا دارد
بخش ۴۳: عیب رندان مکن این زاهد پاکیزه سرشت - که گناه دگری بر تو نخواهند نوشت
بخش ۴۴ - و ایضا له: سحر به خاطرم آمد پلونی شیره - عجب عجب که ز شوقش کسی نمی میره
بخش ۴۵: یارب آن روی است یا قرص قمر - یارب آن لبهاست یا شهد و شکر
بخش ۴۶: مرا که سینه هبا شد ز عین دلتنگی - اثر نمی کند این دم در آن دل سنگی
بخش ۴۷: چند گاهی است که دل می کشدم سوی برنج - لله الحمد که دیدم به جهان روی برنج
بخش ۴۸: دارم هوس جمال بغرا - دورم چو من از وصال بغرا
بخش ۴۹: دلی دارم پر از...بغرا - ندارم طاقت هجران بغرا
بخش ۵۰: بوی سنبل ز دم باد صبا می آید - خوش دلم هر چه از آن یار به ما می آید
بخش ۵۱: بیار باده گلرنگ ساقیا حالی - که تا دل خود را کنم ز غم خالی
بخش ۵۲: چه گونه عرضه کنم با تو داستان فراق - قلم مگر بدهد شرح از زبان فراق
بخش ۵۳: ای ز سودای لب لعل تو شور ی به نمک - وز فروغ رخ تو تافته خورشید فلک
بخش ۵۴: ای دل اگر از خویشتن امروز بمیری - جاوید شوی زنده چو از من بپذیری
بخش ۵۵: در سرم تا هوای جانان است - دلم از اشتیاق بریان است
بخش ۵۶: تا دل به دام زلف سیاه تو مبتلاست - جان رمیده بین که گرفتار صد بلاست
بخش ۵۷: نصیحتی کنمت باده نوش و خوش می باش - مباش در پی دنیا و دل منه به وفاش
بخش ۵۸: خدا را کم نشین با خرقه پوشان - رخ از رندان بی سامان مپوشان
بخش ۵۹: به هر درد و غمی دل مبتلا شد - چرا یکباره یار از ما جدا شد
بخش ۶۰: نوبهار آمد و از هر طرفی سبزه دمید - بلبل از حجره غم رخت به گلزار کشید
بخش ۶۱: زلف بر عارض زیبای تو حالی دارد - کیست در شهر که او چون تو جمالی دارد
بخش ۶۲: دوش در وقت سحر زلف تو آمد به خیال - رفت مرغ دل من در قفص سینه و بال
بخش ۶۳: از حد گذشت قصه درد نهان ما - ترسم که ناله فاش کند راز جان ما
بخش ۶۴: عیان دید ناگه بر آن لب چو خال - مگس سیر شد از شکر ز انفعال
بخش ۶۵: دو یار همدم و یک شیشه ای ز باده صاف - اگر رسد به تو این آرزو زهی الطاف
بخش ۶۶: چو بیابی به دهر یار خلف - ننهی جام باده را از کف
بخش ۶۷: دلی که در رخ جان پرور تو شیدا نیست - درین جهان نتوان یافت زان که پیدا نیست
بخش ۶۸: اگر تو در غم یاری شبی به روز آری - به هیچ باب دل عاشقان نیازاری
بخش ۶۹: مرا ز حال مگس آرزو کند ای واخ - که می پرد به سوی لعل آن لبان گستاخ
بخش ۷۰: میان مجلس رندان حدیث فردا نیست - بیار باده که حال زمانه پیدا نیست
بخش ۷۱: اگر به جانب غربت کشد دلم شاید - که بوی خیر از این همدمان نمی آید
بخش ۷۲: در سر زلف تو تنها نه دل شیدا رفت - جان و سر نیز به هم در سر این سودا رفت
بخش ۷۳: وه چه خوش باشد در ایام بهار - باده گلگون و ساقی گلعذار
بخش ۷۴: گر ترا روی زمین جمله مسلم گردد - تو مپندار که حرص از دل تو کم گردد
بخش ۷۵: تاج سیاه و زلف سیاه و رخ چو ماه - نشو و نمای بدر ببین در شب سیاه
بخش ۷۶: ای عزیزان می ندانم تا چه آمد بر سرم - کز فراق دوستان پیوسته با چشم ترم
بخش ۷۷: همی زند به جهان پیر دیر باده صلاح - در نشاط چو زین باب می شود مفتاح
بخش ۷۸: مرا ز آدم خاکی چو ضم بود میراث - کجاست دامن ساقی کزو رسم به غیاث
بخش ۷۹: کتابه ای ز مسیحا بر این کهن دیرست - که نا امید نباشی که عاقبت خیرست
بخش ۸۰: دیدم به خواب خوش که به دستم پیاله بود - تعبیر رفت و کار به دولت حواله بود
بخش ۸۱ - له: رخ نگار درآمد به خواب خوش دوشم - فگند آن خط مشکین دو حلقه در گوشم
بخش ۸۲ - جواب: ز مطبخی سخن خوش رسید در گوشم - که لذتش به همه کاینات نفروشم
بخش ۸۳: آن سرو ناز من که خجل گشت ماه ازو - دل برده است و در پی جان است آه ازو
بخش ۸۴: بی روی تو صبوری، جانا نمی توان کرد - بسیار سعی کردیم اما نمی توان کرد
بخش ۸۵: عاشقی دانی چه باشد، بی دل و جان زیستن - جان به جانان دادن و بر بوی جانان زیستن
بخش ۸۶: باز این دل غمدیده به دام تو در افتاد - بس مرغ همایون که به تیر نظر افتاد
بخش ۸۷: واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می کنند - چون به خلوت می روند آن کار دیگر می کنند
بخش ۸۸: آه که بی روی دوست عمر به پایان رسید - وز غم هجران یار نعره به کیوان رسید
بخش ۸۹: سر بلندی بین که دایم در سرم سودای اوست - قیمت هر کس به قدر همت والای اوست
بخش ۹۰: دردم ز اشتیاق تو ز اندازه در گذشت - از پا در اوفتادم و آبم ز سرگذشت
بخش ۹۱: از لطف دوست سکه دولت به نام ماست - اقبال یافتیم و سعادت غلام ماست
بخش ۹۲: آه از این درد که از عشق مرا در جان است - این چه سوزی است که در سینه مرا پنهان است
بخش ۹۳: آیم به نهانی به سر کوی تو هر شب - جویان لب لعل تو ای دوست لبالب
بخش ۹۴: تا کوکب جمالش در زمانه لامع - بهر مشعله داریش خورشید گشته طالع
بخش ۹۵: دریچه ای ز بهشتش به روی بگشایی - که بامداد پگاهش تو روی بنمایی
بخش ۹۶: فضل خدای را که تواند شمار کرد - یا کیست آن که شکر یکی از هزار کرد
بخش ۹۷: تا بدین غایت که رفت از من نیامد هیچ کار - راستی باید، نه بازی صرف کردم روزگار
بخش ۹۸: ز چشم گوشه نشینم نشان سودا پرس - سواد زلف ز آشفتگان شیدا پرس
بخش ۹۹: تا مرا واله آن سرو روان ساخته اند - مهر او را وطن اندر دل و جان ساخته اند
بخش ۱۰۰: نوش کن خواجه علی رغم صراحی شکنان - باده تلخ به یاد لب شیرین دهنان
بخش ۱۰۱: ای سرشته غم و درد تو به آب و گل من - سوخت در آتش هجران تو مسکین دل من
بخش ۱۰۲: ای لب شیرین تو حلوای قند - قامت رعنای تو سرو بلند
بخش ۱۰۳: ای ز رشک روی تو بر ماهتاب - ماه من امشب برآ بر ماه تاب
بخش ۱۰۴: خدنگ غمزه و ابرو کمان به هم دارد - اگر کشد من بیچاره را چه غم دارد
بخش ۱۰۵: عاشق و خسته و پریشانم - چاره درد عاشقی نمی دانم
بخش ۱۰۶: نانوشته مانده است - در جواب او
بخش ۱۰۷: کسی که دیده بود آن نگار را رقاص - عجب مدار که گردد ز درد غصه خلاص
بخش ۱۰۸: دل می رود ز دستم صاحبدلان خدا را - دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا
بخش ۱۰۹: باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبرست - شمشاد سایه پرور ما از که کمترست
بخش ۱۱۰: جان، بی جمال جانان میل جنان ندارد - آن کس که این ندارد حقا که جان ندارد
بخش ۱۱۱: صبا به تهنیت پیر می فروش آمد - که موسم گل و نسرین و ناز و نوش آمد
بخش ۱۱۲: در چمن چون یاد آن سرو خرامان می کنم - بلبلان را جمع و گلها را پریشان می کنم
بخش ۱۱۳: یارب این درد جگر سوز مرا درمان کن - چاره کار من بیدل سرگردان کن
بخش ۱۱۴: کسی که دیده بود آن نگار رعنا را - عجب عجب که ملامت کند دل ما را
بخش ۱۱۵: هر که او دیده چهره یارم - می کد رحم بر دل زارم
بخش ۱۱۶: دلم به درد و غم عشق مبتلی تا کی - ز شوق زلف تو در دام صد بلا تا کی
بخش ۱۱۷: نصیب ما ز می لعل دوست گشته خمار - کنیم جان به سر و کار عشق آخر کار
بخش ۱۱۸: تا بر رخ آن مه نظر انداخته دیده - صد گونه بلا این دل بیچاره کشیده
بخش ۱۱۹: بوسه ای از لب لعل تو تمنی دارم - همچو صوفی هوس خوردن حلوا دارم
بخش ۱۲۰: دارم دل دیوانه گرفتار به بندی - ای همنفسان در خم ابروی کمندی
بخش ۱۲۱: نصیب ما ز می لعل دوست گشته خمار - کنیم جان به سر و کار عشق آخر کار
بخش ۱۲۲: سفر کردم به هر شهری رسیدم - چو شهر عشق من شهری ندیدم
بخش ۱۲۳: آه ازین درد جدائی که مرا بر جگرست - آه ازین آتش جانسوز که هردم به برست
بخش ۱۲۴: ای فروغ حسن ماه از روی رخشان شما - آب روی خوبی از چاه زنخدان شما
بخش ۱۲۵: رونق عهد شباب است دگر بستان را - می رسد مژده گل بلبل خوش الحان را
بخش ۱۲۶: آن کس که به دست جام دارد - سلطانی جم مدام دارد
بخش ۱۲۷: چراغ روی ترا شمع گشته پروانه - مرا ز حال تو با جان خویش پروا نه
بخش ۱۲۸: در همه دیر مغان نیست چو من شیدائی - خرقه جائی گرو باده و دفتر جائی
بخش ۱۲۹: عکس روی تو چو در آینه جام افتاد - عاشق سوخته دل در طمع خام افتاد
بخش ۱۳۰: رخ تو مظهر انوارهای سبحانی است - خط تو آیت الطافهای ربانی است
بخش ۱۳۱ - و ایضا فی ترجیعات: هر که را دعوتی شود دوچار - عمر این است گو غنیمت دار
بخش ۱۳۲ - المقطعات: شبی به مطبخی در دکان طباخی - نشسته بودم و در فکر...بیگاه
بخش ۱۳۳: شبی از خمیر جوین خواستم - که ططماج آید درست و سفید
بخش ۱۳۴: هریسه به روغن بگفتا صباح - که تا چند نالی تو ای بیقرار
بخش ۱۳۵: جوش بوره شبی به بغرا گفت - نکته ای چند، بود چون محرم
بخش ۱۳۶: دیدم اندر دکان کله پزی - کز رخ کله شعله می زد نور
بخش ۱۳۷: ز دیگ ترشی ای، قسام روزی - به جا می کرد ترشی، ای برادر
بخش ۱۳۸: دیگ حبشی مفاخرت داشت - کامروز به مطبخم افاضل
بخش ۱۳۹ - ابتدای رباعیات: یارب چه خوش است قلیه های دو پیاز - آن ناله زار اندر آن سوز و گداز
بخش ۱۴۰: یارب به کرم توانگرم گردانی - از نان و کباب و کشکک و بریانی
بخش ۱۴۱: امروز چو رشته بی سر و سامانم - وز شوق جگر، کباب دل بریانم
بخش ۱۴۲: ماهیچه باریک که خاتون مال است - گر قیمه بسیار بود پر حال است
بخش ۱۴۳: در سر هوس کباب و در دل غم نان - یارب تو به لطف خویش این را برسان
بخش ۱۴۴: یک کاسه هریسه پر ز روغن به صباح - یک تکه، گرسنه را به از صد تفاح
بخش ۱۴۵: ای لطف تو بر گناه کاران غفار - کم طاعتم و گناه دارم بسیار
بخش ۱۴۶ - ابتدای فردیات: تو صوفی، دل چه می بندی به زناج - مکن طول عمل با عمر کوتاه
بخش ۱۴۷: ماس را دید چون به بغرا ضم - خون سرکه ز غصه می جوشید
بخش ۱۴۸: چون رسیدی به صحن قلیه برنج - بده ار عاقلی دو مرده جواب
بخش ۱۴۹: یک کله صباح اگر کنی نوش - فی الجمله نهار کرده باشی
بخش ۱۵۰: اگر صحن مزعفر را بیابی - بخور چندان که جان را جا نماند
بخش ۱۵۱: الهی سیر گردان از قناعت - تو صوفی را که هست اینش بضاعت
بخش ۱۵۲ - مثنوی اطعمه: بشنو اکنون سرگذشتی ای پسر - فی الحقیقه در مجاز و مختصر
بخش ۱۵۳ - قال رخوت البیت فی لسان الحال المسماه: دوش در خانه به من تخت شد اندر گفتار - گفت دارم ز تو ای خواجه شکایت بسیار

صوفی محمد هروی

آمارگیر وبلاگ