کتابخانه دیجیتال

نظیری نیشابوری

نظیری نیشابوریدیوان اشعار | نظیریرباعی ها

334

شمارهٔ ۱: در هجر تو مرگ همنشینم بادا
شمارهٔ ۲: شد درد حواله از ازل بر تن ما
شمارهٔ ۳: بگشای «نظیری » نظر کوته را
شمارهٔ ۴: اسرار گلستان به بصارت دریاب
شمارهٔ ۵: از دوست منادیست اندر رگ و پوست
شمارهٔ ۶: نور تو به قدر روزن سینه تست
شمارهٔ ۷: چون شمع تنت ز آتش محفل گرمست
شمارهٔ ۸: افتاده کلاه از سر و ناموسم نیست
شمارهٔ ۹: در باده شریعت از دین خطرست
شمارهٔ ۱۰: بی پرده تر از حدیث ما عصمت ماست
شمارهٔ ۱۱: از سینه رمیدن نفس نزدیکست
شمارهٔ ۱۲: فصلی که چمن شور در احباب انداخت
شمارهٔ ۱۳: کی شنبه من به شادمانی برخاست
شمارهٔ ۱۴: برخیز که عشق از گرانان سیرست
شمارهٔ ۱۵: در پایه من سپهر را هستی نیست
شمارهٔ ۱۶: هرشب ز خیال دیده بی خواب ترست
شمارهٔ ۱۷: پیرایه حسن تندی خو بشکست
شمارهٔ ۱۸: درد سر و گردن تو حرز تن تست
شمارهٔ ۱۹: یک دم که ز دردسر پریشانی داشت
شمارهٔ ۲۰: تا حرص درون نقش برونم آراست
شمارهٔ ۲۱: بی چیزی احتیاج از کوی منست
شمارهٔ ۲۲: از خود تا خود به سوی جانانان راهست
شمارهٔ ۲۳: گر با غم دل خوشیم غمخوار خوشست
شمارهٔ ۲۴: گلبرگ چو گونه های الوانت نیست
شمارهٔ ۲۵: بنوازیدم به زخمه طاعت اینست
شمارهٔ ۲۶: این جا نه خطا عیب و نه طاعت هنرست
شمارهٔ ۲۷: هردم که نه با توام برآید مرضیست
شمارهٔ ۲۸: هر روز مه تمام نقصان ز دهست
شمارهٔ ۲۹: دل خنده به غنچه کرد خندیدن داشت
شمارهٔ ۳۰: یک بلبل خوش نوا و صد انجمن است
شمارهٔ ۳۱: دارم چشمی که قلزم وارونست
شمارهٔ ۳۲: ذرات دو کون را ز هم بیشی نیست
شمارهٔ ۳۳: شمعی که فروزان نشود کوکب ماست
شمارهٔ ۳۴: دایم به رهت در دو چشمم بازست
شمارهٔ ۳۵: آن کیست که بازم ز بت کیش آورد
شمارهٔ ۳۶: طی املم به جهد و پرواز نشد
شمارهٔ ۳۷: شب مست ز خانقه برونم بردند
شمارهٔ ۳۸: گر دست تو بحر نیست چون می جوشد
شمارهٔ ۳۹: ارباب زمانه آفت دل باشند
شمارهٔ ۴۰: هر کز سر کجروی به درگاه آید
شمارهٔ ۴۱: از سعی زمانه کار من نفزاید
شمارهٔ ۴۲: نی باده عز و جاه مستم دارد
شمارهٔ ۴۳: دی غافلم آن مایه دین پیش آمد
شمارهٔ ۴۴: تا باغ به دست باغبان خواهد بود
شمارهٔ ۴۵: صد فکر اثر ز طاعتم بردارد
شمارهٔ ۴۶: حالی دارم که دیده نادیده شود
شمارهٔ ۴۷: طوفان شد و سبزه ام به آبی نرسد
شمارهٔ ۴۸: نی حوصله ام که جرعه مستم دارد
شمارهٔ ۴۹: سیلاب سرشگ آبرو می ریزد
شمارهٔ ۵۰: صبحست و خروش بلبلان می آید
شمارهٔ ۵۱: آشفته مجلس تو جا نشناسد
شمارهٔ ۵۲: اهلی ز میان سنگ بیرون آید
شمارهٔ ۵۳: در قرب به صد بلان قرین باید بود
شمارهٔ ۵۴: یادم به کنایت جگرسوز کند
شمارهٔ ۵۵: مرسوم رهی که فقر ازان خاسته شد
شمارهٔ ۵۶: آن عیش که جمله عیش ها راست کلید
شمارهٔ ۵۷: فردا که نه دوزخ نه شقی خواهد ماند
شمارهٔ ۵۸: جستم ز بلا بلا پناهم دادند
شمارهٔ ۵۹: تا سایه خامه ات به حرفم افتاد
شمارهٔ ۶۰: نی طعم می است تا دگرگون گردد
شمارهٔ ۶۱: هر محنت و غم که سر به جانت دادند
شمارهٔ ۶۲: تو هیچ بدی که جسم و جانت دادند
شمارهٔ ۶۳: قابل تویی از تاب و توانت دادند
شمارهٔ ۶۴: گر دل به فریب نفست از پا برود
شمارهٔ ۶۵: عاقل به حدیث نفس گمره نشود
شمارهٔ ۶۶: شوخی که نگاه بر عذارش بندند
شمارهٔ ۶۷: لعل تو ز طبله شهد بر گوشه کشید
شمارهٔ ۶۸: از کاسه و کوزه جوی جیحون نشود
شمارهٔ ۶۹: هرکس ز خودی و خودستایی گردید
شمارهٔ ۷۰: هر دم عمل خیر تبه خواهم کرد
شمارهٔ ۷۱: با موکب شه دل خرابی چه کند؟
شمارهٔ ۷۲: گوهر ز محیط راز می باید داد
شمارهٔ ۷۳: گل طرف کلاه بر بناگوش افکند
شمارهٔ ۷۴: رزقم همه از طبع گهر سنج آید
شمارهٔ ۷۵: آن سو که منم فیض فرو می آید
شمارهٔ ۷۶: بر تن مفزا که نفس سرکش گردد
شمارهٔ ۷۷: من خام قمارم و حریفم استاد
شمارهٔ ۷۸: تقدیر و ارادت به مرادت خیزند
شمارهٔ ۷۹: رو جانب حق از همه سو باید بود
شمارهٔ ۸۰: زین بیم که آورد طرب تفرقه بار
شمارهٔ ۸۱: ای بلبل بی قرار غوغا بردار
شمارهٔ ۸۲: برگیر نقاب و بختم از جا بردار
شمارهٔ ۸۳: جان را به پذیره آی از جا بردار
شمارهٔ ۸۴: هرگز نشود دار فنا جای قرار
شمارهٔ ۸۵: از ضعف تنت رفته توان همه کس
شمارهٔ ۸۶: عاشق که طریق عشق آموزندش
شمارهٔ ۸۷: دم چند فروزی از سخن چینی خویش
شمارهٔ ۸۸: صد ره شده ام به بیخ و بن جویی خویش
شمارهٔ ۸۹: گلشن که بهار ساخته جانورش
شمارهٔ ۹۰: از حسرت من حاصل دوران همه ذوق
شمارهٔ ۹۱: یک قوم مسافر ز سرمایه خجل
شمارهٔ ۹۲: می آمد و صد سپاه ناز از دنبال
شمارهٔ ۹۳: دنباله دو خاطر خودرای خودم
شمارهٔ ۹۴: یک معرکه خویش را به جایی نزدیم
شمارهٔ ۹۵: اندر ره و بی ره همه جا گردیدیم
شمارهٔ ۹۶: از کعبه به دیر باده کش می آرم
شمارهٔ ۹۷: دامی ز نماز گرد خود بافته ام
شمارهٔ ۹۸: یک چند پی امید می گردیدم
شمارهٔ ۹۹: طبعی چو رخ حورسرشتان دارم
شمارهٔ ۱۰۰: آتش خورم و زحمت جانان نشوم
شمارهٔ ۱۰۱: چون طایر باد از قفس آزادیم
شمارهٔ ۱۰۲: دل آرم و غم برو نما بستانم
شمارهٔ ۱۰۳: گر دوری ازان طرف گلستان دارم
شمارهٔ ۱۰۴: در کوی هوس خاک نشینم ایام
شمارهٔ ۱۰۵: گاهی به نوای بی نوایان گردم
شمارهٔ ۱۰۶: صد نعل درست واژگون آوردم
شمارهٔ ۱۰۷: هرچند که روز بی نوایی دارم
شمارهٔ ۱۰۸: نی بهر جهان نه بهر طاعت زادم
شمارهٔ ۱۰۹: روزی که گرفت کاتب صنع قلم
شمارهٔ ۱۱۰: ترک همه کس ز بی تمیزی کردیم
شمارهٔ ۱۱۱: پر می بینم که بینوا می آیم
شمارهٔ ۱۱۲: گر از مشهد اگر ز بلخ آمده ایم
شمارهٔ ۱۱۳: گه بر سر فرمان تو جان افشانم
شمارهٔ ۱۱۴: فرمان تو بشنوم به پرواز آیم
شمارهٔ ۱۱۵: فرمان تو آمد و ز جا برجستم
شمارهٔ ۱۱۶: بر خوان صلات تا به کی لقمه خام
شمارهٔ ۱۱۷: کم جو که به قیمتست سرمایه من
شمارهٔ ۱۱۸: از می لبش آتش تر آورد برون
شمارهٔ ۱۱۹: عیسی نفسی غبارت از دم بفشان
شمارهٔ ۱۲۰: بنمای رخ و شکفته رویم گردان
شمارهٔ ۱۲۱: خود را به رکاب آشنایی برسان
شمارهٔ ۱۲۲: خوش رست چمن رشته خارا برچین
شمارهٔ ۱۲۳: فکری کنم و دهم سرانجام سخن
شمارهٔ ۱۲۴: شب تا سحرم فسانه خوان غم او
شمارهٔ ۱۲۵: ای فیض سپهر و نور اختر با تو
شمارهٔ ۱۲۶: دل جز ز دو زلف پرخم و پیچ مجو
شمارهٔ ۱۲۷: آویز به طره از خم و پیچ مگو
شمارهٔ ۱۲۸: ذوق آمده رخت خوش دلی بر در نه
شمارهٔ ۱۲۹: هرچند که جور بی محابا داری
شمارهٔ ۱۳۰: بدگوییی خود کنم مگر یار شوی
شمارهٔ ۱۳۱: گر در شب تیره تابیم نور شوی
شمارهٔ ۱۳۲: ای دل ز سفر تحفه چه سوز آوردی
شمارهٔ ۱۳۳: تا نگذری از قشر منقا نشوی
شمارهٔ ۱۳۴: تا کی همه کوکنار آخر گزکی
شمارهٔ ۱۳۵: یک دم دل شاد را به صد دم ندهی
شمارهٔ ۱۳۶: از ابر به کشتزار بایسته تری
شمارهٔ ۱۳۷: چندان که به حکمت گروی دورتری
شمارهٔ ۱۳۸: هر سو به تن از زخم مهی کاسته ای
شمارهٔ ۱۳۹: ای از تو صور نگار هرجا کوری
شمارهٔ ۱۴۰: هان بلبل هان صفیر محکم ندهی
شمارهٔ ۱۴۱: خوش بوست بس این زلف دو تا بر که زدی؟

نظیری نیشابوری

آمارگیر وبلاگ