ای کشیده به کلک وهم و خیال

حرف زاید به لوح دل همه سال!

گشته در کارگاه بوقلمون

تختهٔ نقش‌های گوناگون!

چند باشد ز نقش‌های تباه

لوح تو تیره، تختهٔ تو سیاه؟

حرف‌خوان صحیفهٔ خود باش!

هر چه زائد، بشوی یا بتراش!

دلت آیینهٔ خدای‌نماست

روی آیینهٔ تو تیره چراست؟

صیقلی‌وار صیقلی می‌زن!

باشد آیینه‌ات شود روشن

هر چه فانی، از او زدوده شود

وآنچه باقی، در او نموده شود

صیقل آن اگر نه‌ای آگاه

نیست جز لا اله الا الله

لا نهنگی‌ست کاینات آشام

عرش تا فرش درکشیده به کام

هر کجا کرده آن نهنگ آهنگ

از من و ما، نه بوی مانده، نه رنگ

هست پرگار کارگاه قدم

گرد اعیان کشیده خط عدم

نقطه‌ای زین دوایر پرکار

نیست بیرون ز دور این پرگار

چه مرکب، درین فضا، چه بسیط

هست حکم فنا به جمله محیط

گر برون آیی از حجاب تویی

مرتفع گردد از میانه، دویی

در زمین و زمان و کون و مکان

همه او بینی آشکار و نهان

هست از آن برتر، آفتاب ازل

که در او افتد از حجاب، خلل

تو حجابی، ولی حجاب خودی

پردهٔ نور آفتاب خودی

گر زمانی ز خود خلاص شوی،

مهبط فیض نور خاص شوی

جذب آن فیض، یابد استیلا

هم ز لا وارهی هم از الا

نفی و اثبات، بار بربندند

خاطرت زیر بار نپسندند

گام بیرون نهی ز دام غرور

بهره‌ور گردی از دوام حضور

هم به وقت شنیدن و گفتن

هم به هنگام خوردن و خفتن

از همه غایب و به حق حاضر

چشم جانت بود به حق ناظر

سکر و هشیاری‌ات یکی گردد

خواب و بیداری‌ات یکی گردد

دیدهٔ ظاهر تو بر دگران

دیدهٔ باطنت به حق نگران