از کجا می آیی با چندین شکوه

می شوی ناگه پدید از پشت کوه

گاه پیدا گاه پنهان می شوی

گه سیاه و گاه تابان می شوی

گاه رویت پر نشاط و پر جمال

گاه قدت چون کمان و چو خیال

می شوی شمع زمین هنگام نیل

از پس او می روی همچون طفیل

راز پوش و راز پاشی، ای نگار

غمزۀ تو مر مرا یار است یار

از کجا می آیی ، ای دخت سما

با چنین تاب و چنین ناز و ادا

چشم و دیدار و نگاهت دلبر است

نورت از هر نور دیگر بهتر است

پرتوت الهام جمله شاعران

چهرۀ تو رهبر صاحبدلان

دایما گرد زمین گردیده یی

راز مردم را از اول دیده یی

یاد میداری تو آن هنگام را

کش نداند هیچ مردم نام را

پیش موسی نور تو در طور تافت

در میان نور تو آن نور یافت

آمده و باز رفته مردمان

تو همی تابی همیشه در جهان

چند دیدی بر زمین جنگ و قتال

فتنه و آشوب و اندوه و ملال

جمله کار حال مردم دیده یی

زار او، گفتار او بشنیده یی

چند سقراط دیده یی مسموم و خوار

چند یوسف گشته گرگان را شکار

چند ملت دیده یی در این جهان

گشته اکنون ناپدید و بی نشان

چند سولون و فلاطون دیده یی

چند تیمور و هارون دیده یی

چند دارا و سکندر دیده یی

چند روسو، چند ولتر دیده یی

چند هامون دیده یی چون کربلا

چند مردان خدا اندر بلا

دیده یی جمله وقوعات جهان

جمله احوال وخصوصات جهان

چند مردم بینی اکنون دلفکار

چند بینی شاد و خرم نزد یار

چند می بینی گرفتار فراق

پر ز آه و عشق و سوز و اشتیاق

تو همی دانی همه راز زمان

غافلند اما گروه مردمان

چند دیدی همچو من اندیشناک

کاستخوانشان شده اکنون خاک

مر تو را هم لیک این دور زمان

کرده استت پیرو و خوار و ناتوان

گر چه بیرونت ببینم تابدار

اندرونت نیست لیکن آبدار

در نمایش دختر سیمین تنی

در حقیقت پیرو پژمرده زنی

جامۀ زرین اگر پوشیده یی

من همی دانم ز که دزدیده یی

از جد خود می ستانی تاب و زیب

مادرت را می دهی، ای دلفریب!

تو ز پهلوی زمین گشتی جدا

خود ازان سان که شد از آدم حوا

نجم ارض از شمس تابان شد عیان

بود روزی تابدار و نو جوان

آن زمان از وی تو گشتی سرنما

همچو او بودی پر از نور و ضیا

مهر لیکن تان می دارد هنوز

وین زمین هم بار می آرد هنوز

آتش و سوز درونت سرد شد

روی تو پژمرده گشت و زرد شد

در درون خود چه ها داشتی ثرا

کرم و مور و مرغ  وچندین چارپا

تو نداری برگ و بار و آب و تاب

وین تنت گشت است بیمار و خراب

دامنت مانده به چنگال قدر

میت آسا گشته یی آه ای قمر

من چه گویم! این زمین بی تو مباد

چشم تو بادا همیشه شوخ وشاد

در نگاهت بینم آثار بقا

خاک بر این فکر و رای و قول ما

پرتوت بادا همیشه جاودان

بی تنت هرگز مبادا آسمان

مردمان را نورت امید آور است

از سما بر این زمین مژده بر است

پرتوت چون می فتد بر خاکدان

می شود مهمان جمله مردمان

روی دریا زو شود سیمابوار

کوه و هامون پر زر و رنگ و نگار

می گشایی نو خود را بر زمین

می شود هر سویش از وی گوهرین

میشوی همراز با اهل جهان

همنشین و همدم بیچارگان

این دل زارم به خود همراه کن

خود ز احوال جهان آگاه کن

تا رود با پرتوت بر کوهسار

بر درختان بر هوا، بر سبزه زار

بر گل و بر سوسن و بر ارغوان

بر سمن ، بر بستر سیمین بران

کج مرو، ای مه! مشو بیرون زراه

تا نباشد روی دلدارت سیاه

تا نباشند آسمانان بر تو تنگ

تا نیاید پایت اندر پالهنگ

عشق و سوز از رمز تو اندوختم

آتشی اندر دلم افروختم

گرچه مانند تو من خاکسترم

در درونم هست لیکن اخگرم

اندرون و خون تو گشته است سرد

وین دلم پر سوزش است و آه و درد

پرتوت آید ز خورشید منیر

وین دلم از نور بیچون است سیر

می دود هوشم کنون در طور تو

بوکه نوری یابد اندر نور تو