کتابخانه دیجیتال

فرخی یزدی

فرخی یزدیدیوان اشعار - فرخی یزدیغزل ها

شماره ۱: گلرنگ شد در و دشت، از اشکباری ما
شماره ۲: دوش یارم زد چو بر زلف پریشان شانه را
شماره ۳: بی‌سر و پایی اگر در چشم خوار آید ترا
شماره ۴: ای که پرسی تا به کی دربند دربندیم ما
شماره ۵: گر که تأمین شود از دست غم آزادی ما
شماره ۶: در سیاست آنکه شاگرد است طفل مکتبی را
شماره ۷: ز بس ای دیده سر کردی شب غم اشکباری را
شماره ۸: به هنگام سیه‌روزی علم کن قد مردی را
شماره ۹: می‌دهد نیکو نشان کاخی مکان فتنه را
شماره ۱۰: باز گویم این سخن را گر چه گفتم بارها
شماره ۱۱: سرپرست ما که می‌نوشد سبک رطل گران را
شماره ۱۲: غارت غارتگران شد مال بیت المال ما
شماره ۱۳: زد فصل گل چو خیمه به هامون جنون ما
شماره ۱۴: با دل آغشته در خون گرچه خاموشیم ما
شماره ۱۵: شبیه ماه مکن طفل خردسال مرا
شماره ۱۶: همین بس است ز آزادگی نشانه ما
شماره ۱۷: از بس که غم به سینه من بسته راه را
شماره ۱۸: تا دیده دلم عارض آن رشک پری را
شماره ۱۹: با بتی تا بطی از باده ناب است مرا
شماره ۲۰: سخت با دل، دل سخت تو به جنگ است اینجا
شماره ۲۱: زاهدا چند کنی منع قدح نوشی را
شماره ۲۲: با آنکه کسی نیست به وارستگی ما
شماره ۲۳: باور نکنی گر غم دل گفتن ما را
شماره ۲۴: شرط خوبی نیست تنها جان من گفتار خوب
شماره ۲۵: نای آزادی کند چون نی نوای انقلاب
شماره ۲۶: با فکر تو موافق ناموس انقلاب
شماره ۲۷: چون شرط وفا هیچ به جز ترک جفا نیست
شماره ۲۸: در کف مردانگی شمشیر می‌باید گرفت
شماره ۲۹: زندگانی گر مرا عمری هراسان کرد و رفت
شماره ۳۰: از قناعت خواجه گردون مرا تا بنده است
شماره ۳۱: در چمن تا قد سرو تو برافراخته است
شماره ۳۲: آن طایری که در قفس تنگ خانه داشت
شماره ۳۳: هرگز دلم برای کم و بیش غم نداشت
شماره ۳۴: جان من تنها نه خوبان را صباحت لازم است
شماره ۳۵: دل زارم که عمرش جز دمی نیست
شماره ۳۶: هر لحظه مزن در، که در این خانه کسی نیست
شماره ۳۷: در شرع ما که قاعده اختصاص نیست
شماره ۳۸: این نیست عرق کز رخ آن ماه جبین ریخت
شماره ۳۹: این دل ویران ز بیداد غمت آباد نیست
شماره ۴۰: جهان نمای درستی، دل شکسته ماست
شماره ۴۱: کیست در شهر که از دست غمت داد نداشت
شماره ۴۲: عشقبازی را چه خوش فرهاد مسکین کرد و رفت
شماره ۴۳ - درباره انتخابات مجلس: بی‌زر و زور کجا زاری ما را ثمر است
شماره ۴۴: در غمت کاری که آه آتشینم کرده است
شماره ۴۵: راستی کج کلها عهد تو سخت آمد سست
شماره ۴۶ - در زندان قصر: سوگواران را مجال بازدید و دید نیست
شماره ۴۷: ما را ز انقلاب سر انتخاب نیست
شماره ۴۸: شب غم روز من و ماه محن سال منست
شماره ۴۹: گرچه مجنونم و صحرای جنون جای من است
شماره ۵۰: غم نیست که با اهل جفا مهر و وفا داشت
شماره ۵۱: هیچ چیزی نیست کاندر قبضه اشراف نیست
شماره ۵۲: روزگاریست که در دشت جنون خانه ماست
شماره ۵۳: مرگ هم در شب هجران به من ارزانی نیست
شماره ۵۴: قمری چو من مدیح تو سرو چمن نگفت
شماره ۵۵: آن پابرهنه را که به دل حرص و آز نیست
شماره ۵۶: از ره داد ز بیدادگران باید کشت
شماره ۵۷: از دست تو کس همچو من بی‌سروپا نیست
شماره ۵۸: کینه دشمن مرا گفتی چرا در سینه نیست؟
شماره ۵۹: روزگاریست که در دشت جنون خانه ماست
شماره ۶۰: آنکه آتش برفروزد آه دل افروز ماست
شماره ۶۱: دوش از مهر به من آن مه محبوب گذشت
شماره ۶۲: پیش عاقل بی‌تخصص گر عمل معقول نیست
شماره ۶۳: غیر خون آبروی توده زحمتکش نیست
شماره ۶۴: زندگانی گر مرا عمری هراسان کرد و رفت
شماره ۶۵: چمن از لاله چو بنهاد به سر افسر سرخ
شماره ۶۶ - در انتقاد از دولت وثوق‌الدوله: آن دست دوستی که در اول نگار داد
شماره ۶۷: این ستمکاران که می‌خواهند سلطانی کنند
شماره ۶۸ - در زندان قصر (گویا این غزل موجب قتل فرخی گردیده): باید این دور اگر عالی و گردون باشد
شماره ۶۹: ای دوده طهمورث، دل یکدله باید کرد
شماره ۷۰ - در زندان قصر: به زندان قفس مرغ دلم چون شاد می‌گردد
شماره ۷۱: «خیزید ز بیدادگران داد بگیرید
شماره ۷۲: ز انقلابی سخت جاری سیل خون باید نمود
شماره ۷۳: نارفیقان چون به یکرنگان دو رنگی می‌کنند
شماره ۷۴: آنکه اندر دوستی ما را در اول یار بود
شماره ۷۵: دل در کف بیداد تو جز داد ندارد
شماره ۷۶: جز شور و شر از چشم سیاه تو نریزد
شماره ۷۷: با تو در پرده دلم راز و نیازی دارد
شماره ۷۸: با ادب در پیش قانون هرکه زانو می‌زند
شماره ۷۹: در کهن ایران ویران انقلابی تازه باید
شماره ۸۰: پیش خود تا فکر نفع بینهایت می‌کند
شماره ۸۱: اگر مرد خردمندی تو را فرزانگی باید
شماره ۸۲: ابر چشم از سوز دل تا گریه را سر می‌کند
شماره ۸۳: کام دلم ز وصل تو حاصل نمی‌شود
شماره ۸۴: این غرقه به خاک و خون دلی بود
شماره ۸۵: چون ز شهر آن شاهد شیرین‌شمایل می‌رود
شماره ۸۶: خرم آن روزی که ما را جای در میخانه بود
شماره ۸۷: سراپا کاخ این زورآوران گر زیوری دارد
شماره ۸۸: بهار آمد و در جام باده باید کرد
شماره ۸۹: شد بهار و مرغ دل افغان چه بلبل می‌کند
شماره ۹۰: کاخ جور تو گر از سیم بنایی دارد
شماره ۹۱: نازم آن سرو خرامان را که از بس ناز دارد
شماره ۹۲: دلم امروز چون قمری سر نالیدنی دارد
شماره ۹۳: چون سبو در پای خم هر کس چو من سر سوده بود
شماره ۹۴: هر آنکه سخت به من لاف آشنایی زد
شماره ۹۵: گر یوسف من جلوه چنین خوب نماید
شماره ۹۶: دل مایه ناکامی است از دیده برون باید
شماره ۹۷: پاسبان خفته این دار گر بیدار بود
شماره ۹۸ - اولین کابینه سردار سپه: آنان که بی‌مطالعه تقدیر می‌کنند
شماره ۹۹: بهر آزادی هر آن کس استقامت می‌کند
شماره ۱۰۰ - اشاره به نبش قبر کلنل پسیان: با من ای دوست ترا گر سر پرخاش نبود
شماره ۱۰۱: گر پریشان خم گیسوی تو از شانه نبود
شماره ۱۰۲: چنان کز تاب آتش آب از گرمابه می‌ریزد
شماره ۱۰۳: آن دسته که سرگشته سودای جنونند
شماره ۱۰۴: باز دلبر به دلم عزم شبیخون دارد
شماره ۱۰۵: می‌پرستانی که از دور فلک آزرده‌اند
شماره ۱۰۶: هر شرارت در جهان فرزند آدم می‌کند
شماره ۱۰۷: عمری‌ست کز جگر، مژه خوناب می‌خورد
شماره ۱۰۸: آنچه را با کارگر سرمایه‌داری می‌کند
شماره ۱۰۹: گر از دو روز عمر مرا یک نفس بماند
شماره ۱۱۰: توده را با جنگ صنفی آشنا باید نمود
شماره ۱۱۱: آنکه از آرا خریدن مسند عالی بگیرد
شماره ۱۱۲: باز طوفان بلا لجه خون می‌خواهد
شماره ۱۱۳: رسم و ره آزادی یا پیشه نباید کرد
شماره ۱۱۴: گر بدین سان آتش کین شعله‌ور خواهی نمود
شماره ۱۱۵: آن غنچه که نشکفت ز حسرت دل ما بود
شماره ۱۱۶: هر جا سخن از جلوه آن ماه پری بود
شماره ۱۱۷: یک دم دل ما از غم، آسوده نخواهد شد
شماره ۱۱۸: کانون حقیقت دهن بسته ما بود
شماره ۱۱۹: دی تا دل شب آن بت طناز کجا بود؟
شماره ۱۲۰: چو مهربان مه من جلوه بی‌نقاب کند
شماره ۱۲۱: دلت به حال دل ما چرا نمی‌سوزد
شماره ۱۲۲: طوطی که چو من شهره به شیرین‌سخنی بود
شماره ۱۲۳: سر و کار من اگر با تو دل‌آزار نبود
شماره ۱۲۴: آن پری چو از، بهر دلبری، زلف عنبرین، شانه می‌کند
شماره ۱۲۵: هر کس که به دل مهر تو مه‌پاره ندارد
شماره ۱۲۵: هر کس که به دل مهر تو مه‌پاره ندارد
شماره ۱۲۶: در جهان کهنه از نو شور و شر باید نمود
شماره ۱۲۷: حلقه زلفی که غیر تاب ندارد
شماره ۱۲۸: شب که دل با روزگار تار خود در جنگ بود
شماره ۱۲۹: آنان که از فراعنه توصیف می‌کنند
شماره ۱۳۰: شوریده دل به سینه به عنوان کارگر
شماره ۱۳۱: فدای سوز دل مطربی که گفت بساز
شماره ۱۳۲: یارب ز چیست بر سر فقر و غنا هنوز
شماره ۱۳۳ - درباره کمک به قحطی‌زدگان روسیه بعد از انقلاب: نمود همچو ابوالهول رو به ملت روس
شماره ۱۳۴: تا حیات من به دست نان دهقان است و بس
شماره ۱۳۵: گر در طلب اهل دلی همدم ما باش
شماره ۱۳۶: در چمن ای دل چو من غیر از گل یک‌رو مباش
شماره ۱۳۷: ای دل اندر عاشقی با طالع مسعود باش
شماره ۱۳۸: بس تنگ شد از سختی جان حوصله دل
شماره ۱۳۹: ما خیل تهی‌دست جگرگوشه بختیم
شماره ۱۴۰: شب چو در بستم و مست از می نابش کردم
شماره ۱۴۱: گرچه ما از دستبرد دشمنان افتاده‌ایم
شماره ۱۴۲: با دشمن اگر میل تو پنداشته بودیم
شماره ۱۴۳: گرچه دل سوخته و عاشق و جان‌باخته‌ایم
شماره ۱۴۴: تا که در ساغر شراب صاف بی‌غش کرده‌ایم
شماره ۱۴۵: چون باد تا در آن خم گیسو درآمدیم
شماره ۱۴۶: غم چو زور آور با شادی قدح نوشی کنم
شماره ۱۴۷: تا در اقلیم قناعت خودنمایی کرده‌ایم
شماره ۱۴۸: گر ز روی معدلت آغشته در خون می‌شویم
شماره ۱۴۹: هر چند که با فکر جوانیم که بودیم
شماره ۱۵۰: زان طره به پای دل، تا سلسله‌ها دارم
شماره ۱۵۱: خوش آنکه در طریق عدالت قدم زنیم
شماره ۱۵۲: گذشتم از سرافرازی، سر افتادگی دارم
شماره ۱۵۳: به کوی ناامیدی شمع‌آسا محفلی دارم
شماره ۱۵۴: یاد باد آن شب که جا بر خاک کویی داشتیم
شماره ۱۵۵: گر برخی جانان من دلداده نبودم
شماره ۱۵۶: موبه‌مو شرح غمت روزی که با دل گفته‌ایم
شماره ۱۵۷: روزگاری شد که سر تا پا دلی غمناک دارم
شماره ۱۵۸: ز بس از روزگار بخت و سخت و سست دلتنگم
شماره ۱۵۹: بحسرتی که چرا جای در قفس دارم
شماره ۱۶۰: دیدی آخر به سر زلف تو پابست شدم
شماره ۱۶۱: در میکده گر رند قدح نوش نبودیم
شماره ۱۶۲: دیشب از غم تا سحرگه آه سردی داشتم
شماره ۱۶۳ - تحت نظر بودن پس از مراجعت از اروپا: فصل گل چو غنچه، لب را از غم زمانه بستم
شماره ۱۶۴ - در زندان قصر: ترسم ای مرگ نیایی تو و من پیر شوم
شماره ۱۶۵: از پی دیوانگی تا آستین بالا زدیم
شماره ۱۶۶: ز خودآرایی تن جامه جان چاک می‌خواهم
شماره ۱۶۷: ما مست و خراب از می صهبای الستیم
شماره ۱۶۸: ما خیل گدایان که زر و سیم نداریم
شماره ۱۶۹: سر خط عاشقی را روز الست دادم
شماره ۱۷۰: به باد روی گلی در چمن چو ناله کنم
شماره ۱۷۱: بس به نام عمر مرگ هولناکی دیده‌ام
شماره ۱۷۲: بسته زنجیر بودن هست کار شیر و من
شماره ۱۷۳: گر خدا خواهد بجوشد بحر بی‌پایان خون
شماره ۱۷۴: از جور چرخ کج‌روش، وز دست بخت واژگون
شماره ۱۷۵: تا چند هوسرانی، دندان هوس بشکن
شماره ۱۷۶: ای توده دست قدرت از آستین برون کن
شماره ۱۷۷: تا در خم آن گیسو چین و شکن افتاده
شماره ۱۷۸: خوبرویان که جگر گوشه نازند همه
شماره ۱۷۹: زین قیامی که تو با آن قد و قامت کردی
شماره ۱۸۰ - در زندان قصر: ریز بر خاک فنا ای خضر آب زندگی
شماره ۱۸۱: آن زمان که بنهادم سر به پای آزادی
شماره ۱۸۲: دست اجنبی افراشت، تا لوای ناامنی
شماره ۱۸۳: به جز این مرا نماند، پس مرگ سرگذشتی
شماره ۱۸۴: بی‌پرده برآمد مهر زین پرده مینایی
شماره ۱۸۵: نیمه شب زلف را در سایه مه تاب دادی
شماره ۱۸۶: آن زلف مشکبو را، تا زیب دوش کردی
شماره ۱۸۷: زال گردون را نباشد گر سر رویین‌تنی
شماره ۱۸۸: قسم به عزت و قدر و مقام آزادی
شماره ۱۸۹: دل ز غم یک پرده خون شد پرده‌پوشی تا به کی؟

فرخی یزدی

آمارگیر وبلاگ