ای خسرو بی‌سر ای باب گرامم
بردند ز کویت آخر سوی شامم
*****
در شام غریبان دادند مقامم
تلخ است از این جور از بهر تو کامم
*****
صیاد قضا بود عمری به کمینم
تا خود به کدامین درگاه نشینم
*****
اکنون به ییمی افکند اسیرم
کس نیست رساند پیش تو پیامم
*****
بردار سر خویش از بهر نظاره
دوران به سکینه بسته ره چاره
*****
ریزد ز دو چشم اشک چو ستاره
کردند سفر را از جور حرامم
*****
دوران ز غمت خاک آخر بسرم کرد
از سنگ عدالت بی‌بال و پرم کرد
*****
در وای غربت خوش دربدرم کرد
در گوشه محنت جا داد مدامم
*****
بستی ز چه رو چشم از دختر زارت
ایجان و تن من بادا به نثارت
*****
کردند مرا دور از قرب جوارت
در کنج خرابه دادند مقامم
*****
بگرفته ز بس شمر بر من ز ستم تنگ
شیون شده کارم چون مرغ شباهنگ
*****
لرزد دل دشمن سوزد جگر سنگ
از ناله صبحم از گریه شامم
*****
بر آه و فغانم یک تن ندهد گوش
از جور سنان دل در سینه زند جوش
*****
سیلی زدنم شمر بنموده فراموش
کز آل رسولم وز نسل امامم
*****
در قید یتیمی هر کس که اسیر است
اندر نظر خلق پیوسته حقیر است
*****
با پیک اجل گو زود آی که دیر است
شد زندگی دهر ای باب حرامم
*****
اکنون که نمودند این قوم ز کینه
راست بسر نی ای مهر مدینه
*****
کی گوشه چشمی گاهی بسکینه
ای بدر منیرم ای ماه تمام
*****
ای گروه یکتا ای درج کرامت
ای اختر تابان در برج امامت
*****
ای دادرس خلق در روز قیامت
شویاور (صامت) از هول قیامم