می خور که هر که می نخورد فصل نوبهار

پیوسته خون دل خورد از دست روزگار

می در بهار صیقل دل‌های آگه است

از دست یار خاصه به آهنگ چنگ و تار

در عهد گل ز دست مده جام باده را

کاین باشد از حقیقت جمشید یادگار

صحن چمن چو وادی ایمن شد ای عزیز

گل برفروخت آتش موسی ز شاخسار

آموختند مستی و دیوانگی مرا

دیوانگان عاقل و مستان هوشیار

از بندگی به مرتبه خواجگی رسید

هرکس که کرد بندگی دوست بنده‌وار

وحدت بیا و بر در توفیق حلقه زن

توفیق چون رفیق شود گشت بخت یار