از ثقات مروی است که مردم در ایام سابق سخاوت را پسندیده داشته اند و کسی را که بدین خلق معروف بوده شکر گفته اند و بدان مفاخرت نموده فرزندان را بدین خصلت تحریض کرده اند. این قشم را چنان معتقد بوده اند که اگر مثلا شخصی گرسنه یی را سیر کردی یا برهنه یی را پوشاندی یا درمانده یی را دست گرفتی از آن عار نداشتی و تا به حدی در این باب مبالغه کردندی که اگر کسی این سیرت ورزیدی مردم او را ثنا گفتندی، و قطعا او را بدین سبب عیب نکردندی. علماء در تخلید ذکر او کتب پرداختندی و شعرا مدح او گفتندی.
استدلال این معنی از آیات بینات می توان کرد که من جاء بالحسنه فله عشر امثالها، لن تنالوا البر حتی تنفقوا مما تحبون. و از حضرت رسالت مروی است که :«السخی لایدخل النار و لو کان فاسقا».
عزیزی در این باب گفته است:
بزرگی بایدت دل در سخا بند