شمارهٔ ۵۱

چرخ چنینست و بدین ره رود

لیک ز هر نیک و ز هر بد نوند

شمارهٔ ۵۲

ستاخی برآمد از بر شاخ درخت عود

ستاخی ز مشک و شاخ ز عنبر، درخت عود

شمارهٔ ۵۳

بدان مرغک مانم که همی دوش

بزار از بر شاخک همی فنود

شمارهٔ ۵۴

هر آن کریم که فرزند او بلاده بود

شگفت باشد کو از گناه ساده بود

شمارهٔ ۵۵

ماغ در آبگیر گشته روان

راست چون کشتییست قیراندود

شمارهٔ ۵۶

برو، ز تجربهٔ روزگار بهره بگیر

که بهر دفع حوادث ترا به کار آید

شمارهٔ ۵۷

ماهی دیدی کجا کبودر گیرد؟

تیغت ماهیست، دشمنانت کبودر

شمارهٔ ۵۸

با درفش کاویان و طاقدیس

زر مشت افشار و شاهانه کمر

شمارهٔ ۵۹

اگر من زونجت نخوردم گهی

تو اکنون بیا و زونجم بخور

شمارهٔ ۶۰

مدخلان را رکاب زرآگین

پای آزادگان نیابد سر

شمارهٔ ۶۱

تا زنده‌ام مرا نیست جز مدح تو دگر کار

کشت و درودم اینست، خرمن همین و شد کار

شمارهٔ ۶۲

گزیده چهار توست، بدو در جهانهان

همارا به آخشیج، همارا به کارزار

شمارهٔ ۶۳

چنان بار برآورد به خویشتن

که من گویم: خوردست سوسمار

شمارهٔ ۶۴

فاخته بر سرو شاهرود بر آورد

زخمه فرو هشت زندواف به طنبور

شمارهٔ ۶۵

علم ابر و تندر بود کوس او

کمان آدنیده شود ژاله تیر

شمارهٔ ۶۶

چون لطیف آید به گاه نوبهار

بانگ رود و بانگ کبک و بانگ تز

شمارهٔ ۶۷

به حق آن خم زلف ، بسان منقار باز

به حق آن روی خوب، کز گرفتی براز

شمارهٔ ۶۸

در عمل تا دیر بازی و درازی ممکنست

چون عمل بادا ترا عمر دراز و دیر باز

شمارهٔ ۶۹

تازیان دوان همی آید

همچو اندر فسیله اسب نهاز

شمارهٔ ۷۰

چون سپرم نه میان بزم به نوروز

در مه بهمن بتاز و جان عدو سوز

شمارهٔ ۷۱

نهاد روی به حضرت، چنان که روبه پیر

بتیم وا تگران آید از در تیماس

شمارهٔ ۷۲

حسودانت را داده بهرام نحس

ترا بهره کرده سعادت زواش

شمارهٔ ۷۳

بت، اگرچه لطیف دارد نقش

نزد رخسارهٔ تو هست خراش

شمارهٔ ۷۴

از چه توبه نکند خواجه؟ که هر کجا که بود

قدحی می بخورد راست کند زود هراش

شمارهٔ ۷۵

تو چگونه جهی؟ که دست اجل

به سر تو همی زند سر پاش

شمارهٔ ۷۶

بر هبک نهاده جام باده

وان گاه ز هبک نوش کردش

شمارهٔ ۷۷

همی تا قطب با حورست زیر گنبد اخضر

شکر پاشش ز یک پله است و از دیگر فلا سنگش

شمارهٔ ۷۸

بسا کسا! که جوین نان همی نیابد سیر

بسا کسا! که بره است و فرخشه بر خوانش

شمارهٔ ۷۹

بانگ کردمت، ای فغ سیمین

زوش خواندم ترا، که هستی زوش

شمارهٔ ۸۰

ای دریغا! که مورد زار مرا

ناگهان باز خورد برف و غیش

شمارهٔ ۸۱

هر کو برود راست نشستست به شادی

و آن کو نرود راست همه مرده همی دیش

شمارهٔ ۸۲

چون جامهٔ اشن به تن اندر کند کسی

خواهد ز کردگار به حاجت مراد خویش

شمارهٔ ۸۳

آه! ازین جور بد زمانهٔ شوم

همه شادی او غمان آمیغ

شمارهٔ ۸۴

با دو سه بوسه رها کن این دل از درد خناک

تا به من احسانت باشد، احسن الله جزاک

شمارهٔ ۸۵

کافور تو با کوس شد و مشک همه ناک

آلودگیت در همه ایام نشد پاک

شمارهٔ ۸۶

بس عزیزم، بس گرامی، شاد باش

اندرین خانه بسان نو بیوک

شمارهٔ ۸۷

یک به یک از در درآمد آن نگار

آن غراشیده ز من، رفته به جنگ

شمارهٔ ۸۸

خشک کلب سگ و بتفوز سگ

آن چنان که نجنبید او را هیچ رگ

شمارهٔ ۸۹

چو هامون دشمنانت پست بادند

چو گردون دوستان والا همه سال

شمارهٔ ۹۰

یار بادت توفیق، روزبهی با تو رفیق

دولتت بادا حریف، دشمنت غیشه و نال

شمارهٔ ۹۱

ای شاه نبی سیرت، ایمان تو محکم

ای میر علی حکمت، عالم به تو در غال

شمارهٔ ۹۲

لبت سیب بهشت و من محتاج

یافتن را همی نیابم ویل

شمارهٔ ۹۳

چرا همی نچمم؟ تا چرا کند تن من

که نیز تا نچمم کار من نگیرد چم

شمارهٔ ۹۴

گر کند یاریی مرا به غم عشق آن صنم

بتواند زدود زین دلم غم خواره زنگ غم

شمارهٔ ۹۵

تا درگه او یابی مگذرد به در کس

زیرا که حرامست تیمم به لب یم

شمارهٔ ۹۶

بام‌ها را فرسب خرد کنی

از گرانیت، گر شوی بر بام

شمارهٔ ۹۷

بر رخ هزار زهرهٔ ثامور برشکفت

ایدون ز باغ قطرهٔ شبنم نیافتم

شمارهٔ ۹۸

آرزومند آن شده تو به گور

که رسد نان پاره‌ایت برم

شمارهٔ ۹۹

هنوز با منی و از نهیب رفتن تو

به روز وقت شمارم، به شب ستاره شمارم

شمارهٔ ۱۰۰

من بدان آمدم به خدمت تو

که برآید رطب ز کانازم