شمارهٔ ۱۰۱

داری مرا بدان که فراز آیم

زیر دو زلفکانت به نخچیزم

شمارهٔ ۱۰۲

چون برگ لاله بوده‌ام و اکنون

چون سیب پژمرده بر آونگم

شمارهٔ ۱۰۳

سرو بودیم چندگاه بلند

کوژ گشتیم و چون درونه شدیم

شمارهٔ ۱۰۴

بت پرستی گرفته ایم همه

این جهان چون بتست و ما شمنیم

شمارهٔ ۱۰۵

کنه را در چراغ کرد سبک

پس درو کرد اندکی روغن

شمارهٔ ۱۰۶

یکی آلوده‌ای باشد، که شهری را ببالاید

چو از گاوان یکی باشد، که گاوان را کند ریخن

شمارهٔ ۱۰۷

گر همه نعمت یک روز به ما بخشد

ننهد منت بر ما و پذیرد هن

شمارهٔ ۱۰۸

گر کس بودی که زی توام بفگندی

خویشتن اندر نهادمی به فلاخن

شمارهٔ ۱۰۹

میلاو منی، ای فغ واستاد توام من

پیش آی و سه بوسه ده و میلاویه بستان

شمارهٔ ۱۱۰

بسی خسرو نامور پیش ازین

شدستند زی ساری و ساریان

شمارهٔ ۱۱۱

از پی الفغده و روزی به جهد

جانورسوی سپنج خویش جویان و روان

شمارهٔ ۱۱۲

خواسته تاراج گشته، سر نهاده بر زیان

لشکرت همواره یافه، چون رمهٔ رفته شبان

شمارهٔ ۱۱۳

خود غم دندان به که توانم گفتن؟

زرین گشتم برون سیمین دندان

شمارهٔ ۱۱۴

به نوبهاران بستای ابر گریان را

که از گریستن اوست این زمین خندان

شمارهٔ ۱۱۵

به آتش درون بر مثال سمندر

به آب اندرون بر مثال نهنگان

شمارهٔ ۱۱۶

کیر آلوده بیاری و نهی در کس من

بوسه ای چند برو بر نهی و بر نس من

شمارهٔ ۱۱۷

هرگز نکند سوی من خسته نگاهی

آرنگ نخواهد که شود شاد دل من

شمارهٔ ۱۱۸

تلخی و شیرینیش آمیخته است

کس نخورد نوش و شکر با پیون

شمارهٔ ۱۱۹

ای خریدار من ترا بدو چیز:

به تن و جان و مهر داده ربون

شمارهٔ ۱۲۰

گرفته روی دریا جمله کشتی‌های بر تو

ز بهر مدح خواهانت زشروان تا به آبسکون

شمارهٔ ۱۲۱

هر آن که خاتم مدح تو کرد در انگشت

سر از دریچهٔ رنگین برون کند زرین

شمارهٔ ۱۲۲

به سرو ماند، گر سو لاله دار بود

به مورد ماند، گر مورد روید از نسرین

شمارهٔ ۱۲۳

گیتیت چنین آید، گردنده بدین سان هم

هم باد برین آید و هم باد فرودین

شمارهٔ ۱۲۴

به چنگال قهر تو در، خصم بد دل

بود همچو چرزی به چنگال شاهین

شمارهٔ ۱۲۵

ازان کوز ابری باز کردار

کلفتش بسدین و تنش زرین

شمارهٔ ۱۲۶

چنان که خاک سر شتی به زیر خاک شوی

نیات خاک و تو اندر میان خاک آگین

شمارهٔ ۱۲۷

آن رخت کتان خویش من رفتم و پردختم

چون گرد به ماندستم تنها من واین باهو

شمارهٔ ۱۲۸

چرا عمر کرکس دو صد سال؟ ویحک!

نماند فزون تر ز سالی پرستو؟

شمارهٔ ۱۲۹

عاجز شود از اشک و غریو من

هر ابر بهارگاه بابختو

شمارهٔ ۱۳۰

دلبرا، زوکی مجال حاسد غماز تو

رنگ من با تو نبندد بیش ازین ملماز تو

شمارهٔ ۱۳۱

ای دریغ! آن حر، هنگام سخا حاتم فش

ای دریغ! آن گو، هنگام وفا سام گراه

شمارهٔ ۱۳۲

هفت سالار، کندرین فلکند

همه گرد آمدند در دو و داه

شمارهٔ ۱۳۳

نیست از من عجب که: گستاخم

که تو کردی باولم دسته

شمارهٔ ۱۳۴

گاه آرامیده و گه ارغنده

گاه آشفته و گه آهسته

شمارهٔ ۱۳۵

منم خو کرده بر بوسش، چنان چون باز بر مسته

چنان بانگ آرم از بوسش، چنان چون بشکنی پسته

شمارهٔ ۱۳۶

از مهر او ندارم بی خنده کام و لب

تا سرو سبز باشد و بار آورد پده

شمارهٔ ۱۳۷

آتش هجر ترا هیزم منم

و آتش دیگر ترا هیزم پده

شمارهٔ ۱۳۸

به جای هر گران مایه فرومایه نشانیده

نمانیدست ساراوی و کرهٔ اوت مانیده

شمارهٔ ۱۳۹

گر نعم‌های او چو چرخ دوان

همه خوابست و خواب باد فره

شمارهٔ ۱۴۰

در راه نشابور دهی دیدم بس خوب

انگشتهٔ او را نه عدد بود و نه مره

شمارهٔ ۱۴۱

جعدی سیاه دارد، کز کشی

پنهان شود بدو در سرخاره

شمارهٔ ۱۴۲

کز شاعران نوندمنم و نوگواره

یک بیت پرنیان کنم از سنگ خاره

شمارهٔ ۱۴۳

ای خون دوستانت به گردن، مکن بزه

کس برنداشتست به دستی دو خربزه

شمارهٔ ۱۴۴

بتگک ازان گزیده‌ام این کازه

کم عیش نیک و دخل بی اندازه

شمارهٔ ۱۴۵

یک سو کشمش چادر، یک سو نهمش موزه

این مرده اگر خیزد، ورنه من و چلغوزه

شمارهٔ ۱۴۶

ناگاه برآرند ز کنج تو خروشی

گردند همه جمله و بر ریش تو شاشه

شمارهٔ ۱۴۷

خوش آن نبیذ غارچی با دوستان یکدله

گیتی به آرام اندرون، مجلس به بانگ و ولوله

شمارهٔ ۱۴۸

ماه تمامست روی دلبرک من

وز دو گل سرخ اندر و پر گاله

شمارهٔ ۱۴۹

ای بار خدای، ای نگار فتنه

ای دین خردمند را تو رخنه

شمارهٔ ۱۵۰

بزرگان جهان چون بند گردن

تو چون یاقوت سرخ اندر میانه