شمارهٔ ۱۵۱
زلفینک او نهاده دارد
بر گردن هاروت زاو لانه
شمارهٔ ۱۵۲
ندارد میل فرزانه به فرزند و به زن هرگز
ببرد نسل این هر دو، نبرد نسل فرزانه
شمارهٔ ۱۵۳
ایا خورشید سالاران گیتی
سوار رزم ساز و گرد نستوه
شمارهٔ ۱۵۴
گه ارمنده‌ای و گه ارغنده‌ای
گه آشفته‌ای و گه آهسته‌ای
شمارهٔ ۱۵۵
مهر جویی ز من و بی مهری
هده خواهی ز من و بیهده‌ای
شمارهٔ ۱۵۶
بر تو رسیده بهر دل تنگ چاره‌ای
از حال من ضعیف بیندیش چاره‌ای
شمارهٔ ۱۵۷
گه در آن کندز بلند نشین
گه بدین بوستان چشم گشای
شمارهٔ ۱۵۸
کار بوسه چو آب خوردن شور
بخوری بیش، تشنه‌تر گردی
شمارهٔ ۱۵۹
بتا، نخواهم گفتن تمام مدح ترا
به شرم دارد خورشید اگر کنم سپری
شمارهٔ ۱۶۰
من کنم پیش تو دهان پر باد
تا زنی بر لبم تو زابگری
شمارهٔ ۱۶۱
باغ ملک آمد طری از رشحهٔ کلک وزیر
زان که افشک می‌کند مر باغ و بستان را طری
شمارهٔ ۱۶۲
چه نیکو سخن گفت؟ یاری بیاری
که: تا کی کشم از خسر ذل و خواری؟
شمارهٔ ۱۶۳
نیل دمنده تویی به گاه عطیت
پیل دمنده به گاه کینه گزاری
شمارهٔ ۱۶۴
مرا با تو بدین باب تاب نیست
که تو راز به از من به سر بری
شمارهٔ ۱۶۵
آهو ز تنگ کوه بیامد به دشت و راغ
بر سبزه باده خوش بود اکنون، اگر خوری
شمارهٔ ۱۶۶
از خر و پالیک آن جای رسیدم که همی
موزهٔ چینی می‌خواهم و اسب تازی
شمارهٔ ۱۶۷
جهانا، همانا کزین بی‌گناهی
گنه کار ماییم و تو بی کنازی
شمارهٔ ۱۶۸
به جمله خواهم یک ماهه بوسه از تو، بتا
به کیچ کیچ نخواهم که فام من توزی
شمارهٔ ۱۶۹
ای آن که از عشق تو اندر جگر خویش
آتشکده دارم سد و بر هر مژه ای ژی
شمارهٔ ۱۷۰
ازو بی اندهی بگزین و شادی با تن آسانی
به تیمار جهان دل را چرا باید که بخسانی؟
شمارهٔ ۱۷۱
شدم پیر بدین سان و تو هم خود نه جوانی
مرا سینه پر انجوخ و تو چون چفته کمانی
شمارهٔ ۱۷۲
زر خواهی و ترنج، اینک این دو رخ من
می خواهی و گل و نرگس، از آن دو رخ جوی
شمارهٔ ۱۷۳
سروست آن یا بالا؟ ماهست آن یا روی؟
زلفست آن یا چوگان؟ خالست آن یا گوی؟
شمارهٔ ۱۷۴
آمد این نوبهار توبه شکن
پرنیان گشت باغ و برزن و کوی
شمارهٔ ۱۷۵
شاعر شهید و شهره فرالاوی
وین دیگر به جمله همه راوی
شمارهٔ ۱۷۶
جز برتری ندانی، گویی که آتشی
جز راستی نجویی، ماناتر از وی
ای مایهٔ خوبی و نیک نامی
روزم ندهد بی تو روشنایی