شمارهٔ ۱

گرچه بشتر را عطا باران بود

مر ترا زر و گهر باشد عطا

شمارهٔ ۲

پیش تیغ تو روز صف دشمن

هست چون پیش داس نوکر پا

شمارهٔ ۳

تنت یک و جان یکی و چندین دانش

ای عجبی! مردمی تو، یا دریا؟

شمارهٔ ۴

چنان که اشتر ابله سوی کنام شده

ز مکر روبه و زاغ وز گرگ بی‌خبرا

شمارهٔ ۵

جز بما دندر این جهان گر به روی

با پسندر کینه دارد همچو بادختند را

شمارهٔ ۶

گوش توسال و مه برود و سرود

نشنوی نیوهٔ خروشان را

شمارهٔ ۷

درنگ آسا سپهر آرا بیاید

کیاخن در رباید گرد نان را

شمارهٔ ۸

شیر آلغده که بیرون جهد از خانه به صید

تا به چنگ آرد آهو وآهو بره را

شمارهٔ ۹

نباشد زین زمانه بس شگفتی

اگر بر ما ببارد آذرخشا

شمارهٔ ۱۰

چو گرد آرند کردارت به محشر

فرو مانی چو خر به میان شلکا

شمارهٔ ۱۱

کمندش بیشه بر شیران قفس کرد

فیلکش دشت بر گرگان خباکا

شمارهٔ ۱۲

هر آن چه مدح تو گویم درست باشد و راست

مرا به کار نیاید سریشم وکیلا

شمارهٔ ۱۳

گیهان ما به خواجهٔ عدنانی

عدنست و کار ما همه بانداما

شمارهٔ ۱۴

اگرت بدره رساند همی به بدر منیر

مبادرت کن و خامش باش چندینا

شمارهٔ ۱۵

همی بایدت رفت و راه دورست

به سغده دار یکسر شغل راها

شمارهٔ ۱۶

ندیده تنبل اوی و بدیده مندل اوی

دگر نماید ودیگر بود به سان سراب

شمارهٔ ۱۷

فاخته گون شد هوا ز گردش خورشید

جامهٔ خانه بتبک فاخته گون آب

شمارهٔ ۱۸

تا کی کنی عذاب و کنی ریش را خضاب؟

تا کی فضول گویی و آری حدیث غاب؟

شمارهٔ ۱۹

جغد که با باز و پلنگان پرد

بشکندش پر و بال و گردد لت لت

شمارهٔ ۲۰

تا لباس عمر اعدایش نگردد بافته

تار تار پود پود اندر فلات آن فوات

شمارهٔ ۲۱

بر روی پزشک زن، میندیش

چون بود درست بیسیارت

شمارهٔ ۲۲

ای زان چون چراغ پیشانی

ای زان زلفک شکست و مکست

شمارهٔ ۲۳

خاک کف پای رودکی نسزی تو

هم بشوی گاو و هم بخایی برغست

شمارهٔ ۲۴

به باز کریزی بمانم همی

اگر کبک بگریزد از من رواست

شمارهٔ ۲۵

همه نیوشهٔ خواجه به نیکویی و به صلحست

همه نیوشهٔ نادان به جنگ و فتنه و غوغاست

شمارهٔ ۲۶

هیچ راحت می‌نبینم در سرود و رود تو

جز که از فریاد و زخمه‌ات خلق را کاتوره خاست

شمارهٔ ۲۷

شب قدر وصلت ز فرخندگی

فرح بخش‌تر از فرسنا فدست

شمارهٔ ۲۸

لاد را بر بنای محکم نه

که نگهدار لاد بنیادست

شمارهٔ ۲۹

خوبان همه سپاهند، اوشان خدایگانست

مر نیک بختیم را بر روی او نشانست

شمارهٔ ۳۰

بهارچین کن ازان روی بزم خانهٔ خویش

اگرچه خانهٔ تو نوبهار برهمنست

شمارهٔ ۳۱

فاخته گون شد هوا ز گردش خورشید

جامهٔ جامه به نیک فاخته گونست

شمارهٔ ۳۲

با دل پاک مرا جامهٔ ناپاک رواست

بد مر آن را که دل و دیده پلیدست و پلشت

شمارهٔ ۳۳

معذورم دارند، که اندوه و غیشت

و اندوه و غیش من ازان جعد و غیشت

شمارهٔ ۳۴

چه گر من همیشه ستا گوی باشم

ستایم نباشد نکو جز به نامت

شمارهٔ ۳۵

بودنت در خاک باشد، یافتی

هم چنان کز خاک بود انبودنت

شمارهٔ ۳۶

ز مهرش مبادا تهی ایچ دل

ز فرمانش خالی مباد ایچ مرج

شمارهٔ ۳۷

راهی آسان و راست بگزین، ای دوست

دور شو از راه بی کرانهٔ ترفنج

شمارهٔ ۳۸

زین و زان چند بود برکه و مه؟

مر ترا کشی و فیزین و غنوج

شمارهٔ ۳۹

از جود قبا داری پوشیده مشهر

وز مجد بنا داری بر برده مشید

شمارهٔ ۴۰

بخت و دولت چو پیشکار تواند

نصرة و فتح پیشیار تو باد

شمارهٔ ۴۱

به تو بازگردد غم عاشقی

نگارا، مکن این همه زشتیاد

شمارهٔ ۴۲

ایا بلایه، اگر کارت تو پنهان بود

کنون توانی، باری، خشوک پنهان کرد

شمارهٔ ۴۳

گوسپندیم و جهان هست به کردار نغل

چون گه خواب بود سوی نغل باید شد

شمارهٔ ۴۴

مرده نشود زنده، زنده بستودان شد

آیین جهان چونین تا گردون گردان شد

شمارهٔ ۴۵

فاخته گون شد هوا ز گردش خورشید

جامهٔ خانه بتیک فاخته گون شد

شمارهٔ ۴۶

رخ اعدات از تش نکبت

همچو قیر و شبه سیاه آمد

شمارهٔ ۴۷

ای جان همه عالم در جان تو پیوند

مکروه تو ما را منما یاد خداوند

شمارهٔ ۴۸

یافتی چون که مال غره مشو

چون تو بس دید و بیند این دیرند

شمارهٔ ۴۹

دل از دنیا بردار و به خانه بنشین پست

فرا بند در خانه به فلج و بپژاوند

شمارهٔ ۵۰

هردم که مرا گرفته خاموش

پیچیده به عافیت چو فرغند