چه شود، زراه وفا اگر
نظری به جانب ما کنی

*****
که به کیمیای نظر مگر
مس قلب تیره طلا کنی

*****
یمن از عقیق تو آیتی
چمن از رُخ تو روایتی

*****
شکر از لب تو حکایتی
اگرش چو غنچه تو واکنی

*****
به شکنج طُرّه ی عنبرین
که به مهر چهر تو شد قرین

*****
شب و روز تیره ی این حزین
تو بدل به نور و ضیا کنی

*****
بنما، ز پسته تبسّمی
بنما، ز غنچه تکلّمی

*****
به تکلّمی و تبسّمی
همه دردها تو دوا کنی

*****
تو مراد من تو نجات من
به حیات من به ممات من

*****
چه زیان کنی چه ضرر، بری
که برآوری و عطا کنی

*****
تو شه سریر ولایتی
تو مه منیر هدایتی

*****
چه شود، گهی به عنایتی
نگهی به سوی گدا کنی

*****
تو چرا، الست بربّکم
نزنی بزن که اگر، زنی

*****
ازل و ابد همه ذرّه ذرّه
پر از صدای بلا کنی

*****
ز غمم چرا نکنی رها
و اگر کنی فمتی متی

*****
که زبطن حوت بسی رها
تو چو یونس بن متی کنی

*****
تو شهی شهان همه چاکرت
تو مهی مهان همه بر درت

*****
که شوند قنبر قنبرت
تو قبول اگر، ز وفا کنی

*****
تو به شهر علم نبی دری
تو ز انبیا همه برتری

*****
تو غضنفری و تو صفدری
چو میان معرکه جا کنی

*****
تو زنی به دوش نبی قدم
فکنی بتان همه از حرم

*****
حرم از وجود تو محترم
ز صفا صفا تو صفا کنی

*****
تو چه صادری تو چه مصدری
تو چه جلوه یی و چه مظهری

*****
که هم اوّلی و هم آخری
همه جا تو کار خدا کنی

*****
ز حدوث چتر و علم زنی
قَدم از قِدم به عدم زنی

*****
ز عدم تو نقش و رقم زنی
و بنای هر دو سرا کنی

*****
من اگر خدای ندانمت
متحیّرم که چه خوانمت

*****
که اگر خدای بدانمت
تو بری شوی و ابا کنی

*****
تو تمیز مؤمن و کافری
تو قسیم جنّت و آذری

*****
که سعید را تو جزا، دهیّ
و عنید را تو جزا کنی

*****
شب و روز، را تو مقدّری
تو مدبّری تو منوّری

*****
که مساء را تو کنی صباح
و صباح را تو مسا کنی

*****
به خدا «وفایی» با خطا
همه خوف او بود از بداء

*****
که مباد دست رجای او
ز عطای خود تو جدا کنی

*****
دو جهان شود همه کربلا
ز فغان و ناله چو در عزا

*****
گذری به عرصه ی نینوا و
بسان نی تو نوا کنی

*****
ز جگر تو نعره ی حیدری
ز غم حسین چو برآوری

*****
ز خروش و ناله تو عرش و فرش
تمام کرب و بلا کنی