خوناب گریه خواب به چشمم حرام داشت

ساقی شب گذشته چه آتش به جام داشت

دیشب که می شمرد نگاهم ستاره را

اشکم به شکل سبحه لولو نظام داشت

دانی به تار زلف تو چون دست می زنم

دل نام نغمه یست که آن جا مقام داشت

لعلش طبیب صد دل رنجور بود لیک

افسوس این که عادت شب مدام داشت

امروز از وفا سخنی نیست در جهان

ای کاش آن جفای تو ای گل دوام داشت